Türk Bitig: Öz Türkçe isimler

Öz Türkçe İsimler

Türklerin köklerinden, anlam ve tarihi bağlantıları ile, yaklaşık on-bin adet öz Türkçe, eski Türk isimleri içinden, bebek isimleri seçin.

KAAN (Kağan) . . . Kağan sözcüğünün Moğol ağzındaki söylenişi
KABA Büyük, iri, şişkin
KABAK 1- Kapalı, kabuklu 2- Kabarık, kabadayı - Çengiz Kumanları bey ve komutanlarından
KABAL Kapalı, zindan, mahpus - Çengiz Kaan’ın dip dedelerinden
KABAMIŞ Kapalı, güçlü, mahfuz
KABAN 1- Kapan, kapıcı 2- Kabarık, asi, isyankar 3- Dik yokuş - Göktürkler dönemi beylerinden Kürşad’ın kırklarından
KABANBAY birl. Kaban/Bay - Yakut destanlarında adı geçen bir bey
KABAR 1- Kabarık, asi, kabadayı 2- Kapan - Hazar İmparatorluğu dönemi bey ve komutanlarından
KABARTU Şişik, kabarık, kabarcık
KABAY birl. Kap/Ay - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KABIŞ Kavuş, kavuşma, birleşme, toplanma
KABLAY KAAN (Kubilay Kaan)
KACIR Kaçır, kaçırıcı, korkutucu, ürkütücü - Selçuklular dönemi bey ve komutanlarından
KAÇ (Kaçı, kaş) Kaçan, koşan - Altay Türkleri oymaklarından
KAÇAĞLI Kaçaklı, kaçıcı, koşucu - Türkmenlerin, Sarık oymağı dip dedelerinden
KAÇAN 1- koşan, kaçan 2- Vakit, saat, vade - Kazakların, Kiçiyüz bölüğü, Bayoğlu oymağı dip dedelerinden
KAÇAR HAN birl. Kaçar/Han
KAÇAY birl. Kaç/Ay - Özbeklerin, Konrat ve Koyunlu oymakları dip dedelerinden
KAÇGAR (Koçgar, kaşgar) 1- Koç gibi, koçyiğit 2- koç başi - 1- Kazakların, Ortayüz bölüğü, Argın oymağı dip dedelerinden 2- İran Türkmenleri bölüğü oymaklarından
KAÇIR Kaçıran, kaçırtıcı - Türkmenlerin, Ersarı ve Ok oymakları, dip dedelerinden
KAÇIRA (Kaçır) 1- Kaçıran, ürküten 2- Çalışkan, aktif
KAÇMAS 1- Kaçmaz, ürkmez, korkmaz 2- Evcil, munis - Mısır-Türk kölemenleri devleti, vali ve komutanlarından
KAÇMAZBAY birl. Kaçmaz/Bay
KAÇUT 1- Savaş, döğüş 2- Kısa mızrak, karg - Karahanlılar dönemi bey ve komutanlarından
KADAGAN Buyruk, ser, emir, komut
KADAK (Katak, Katık) 1- Katı, sert 2- Mıh, çivi 3- Armağan, hediye - 1- Geyük Han’ın komutanlarından 2- Şeyban Han’ın oğullarından
KADAN Katan, Kadagan - Mangu Kaan’ın kayın amcası
KADAŞ Arkadaş, yaren, yakın
KADIR (Katır) mec. Güçlü, dayanıklı, metin, inatçı - Gazneli Mahmud dönemi Hotin valisi
KADIR BİLGE birl. Katır/Bilge - . . Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KADIR BUGA birl. Katır/Boğa - Göktürkler dönemi, Dokuz Oğuz bey ve komutanlarından
KADIRCA Katır gibi - 1- Kırgızların, İçgilik oymağı, dip dedelerinden 2- Kırgızların, Kizek oymağı dip dedelerinden
KADIRKAN birl. Katır/Kan - Selçuklular dönemi, bey ve komutanlarından
KAGI (KAKI) Öfke, şiddet - Türkmenlerin, Yavmut ve Küçük Tatar oymakları dip dedelerinden
KAĞAN İmparator, hanların hanı
KAĞANLI(G) İmparatorluk, imparatorluğa mensup olma
KAĞBA Koruyucu, muhafız
KAĞNILI birl. Kağnı/Lı. . . Kağnı oymağına bağlı - Bir Oğuz oymağı ve bu oymağın ilk beyi
KAKI (Kagı)
KAKIĞAN Öfkeli, gözü kara
KAKINÇ 1- Kılıç ve kargı hamlesi 2- İhtar, ikaz 3- Hiddet, öfke
KAKINÇBEK birl. Kakınç/Beğ
KAKIZ Gözüpek, hiddetli
KAKŞA Seri, aceleci, hızlı
KAKUMAKLU Gazablı, şiddetli
KAL Ulu, saygıdeğer, hatırı sayılır - Kıpçak hanlarından (Kal Han) ( Amanok Han’ın oğlu)
KALABA 1- Ulu, saygıdeğer 2- Sayıca çok, kalabalık, bolluk
KALAKLI Ulu, yüksekte
KALALDURUK birl. Kal/Al/Duruk - Göktürkler dönemi beylerinden, Kürşad’ın kırklarından
KALANÇA Bakiye, arta kalan, artık
KALAPA birl. Kal/Apa
KALAVUN birl. Kal/Avun (Ağun) - İlhanlılar dönemi, bey ve komutanlarından
KALÇAV Şakacı, nüktedan
KALDAĞ birl. Kal/Dağ
KALDUN Kalan, artan, bakiye
KALGAN (Kalkan) Ok, kargı, kılıç gibi savaş aletlerine karşı koruma sağlayan siperlik - Çengiz Kaan’ın torunlarından
KALGAY Veliaht, şehzade
KALIN 1- Sert, dayanıklı 2- Mal, servet, varlık 3- Çehiz 4- Yararlılık, fayda
KALINGU (Kalın) Kalıng, güçlü, dayanıklı
KALINKARA birl. Kalın/Kara - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KALISIZ Şüphesiz, kararlı
KALKAMAN birl. Kal/Kaman - 1- Manas destanında adı geçen bir bey 2- Kazakların, Ortayüz, Argın, Kuvandık ve Kiçiyüz- Bayoğlu oymakları dip dedelerinden
KALKAN (Kalgan)
KALMUK Güç gösterisi, güçlülük, kabadayılık - 1- Altay Türkleri, Kızıl oymağı, dip dedelerinden 2- Moğol oymak beylerinden
KAM Şamanist gelenekte, ulu kişi (Hekimlik, filozofluk, büyücülük, duacılık dahil olmak üzere, oba ya da oymakların, her türlü sorunuyla ilgilenen kişi)
KAMALAG Sedir ağacı
KAMAN 1- Kuman, kumanlı 2- Gözü kara, cesur, aman vermeyen
KAMAR (Homar)
KAMAR TEKİN birl; Kamar/Tekin - karahanlılar dönemi beylerinden Kaşgarlı Mahmud beyin dedesi
KAMAŞIG Melez, karışmış
KAMAY birl. Kam/Ay
KAMAZ Sarsıcı, sallayıcı, ürkütücü
KAMBAŞI birl. Kam/Başı - Altay Türkleri oymak beylerinden
KAMBÖRÜ birl. Kam/Böri - Yenisey yazıtlarında adı geçen bir bey
KAMBÜRE (Kamböri) Kam/Böri - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
KAMÇI Kırbaç
KAMÇIBEK birl. Kamçı/Beğ - Selçuklular (Sançar Han) dönemi atabeylerinden
KAMÇIHAN birl. Kamçı/Han - Havarezm devleti hanlarından
KAMÇITİMUR birl. Kamçı/Timur - Altınordu devleti, bey ve komutanlarından
KAMDU Para yerine geçen eşya, emanet
KAMGAN birl. Kam/Gan - dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey (Bayındır Han’ın babası)
KAMŞAT Sarsıtıcı, ürkütücü
KAMTUR birl. Kam/Dur - Altay Türkleri, Kızıl oymağı dip dedelerinden
KAMU(Ğ) 1- Bütün, tam, hep 2- Halk, ahali 3- Destek, dayanışma
KAMUALP birl. Kamu/Alp
KAMUBAY birl. Kamu/Bay
KAMUBEK birl. Kamu/Bek
KAMUER birl. Kamu/Er
KAMUHAN birl. Kamu/Han
KAMUKAN birl. Kamu/Kan
KAMUTAN birl. Kamu/Tan
KAMUTAY birl. Kamu/Tay (. . . Cumhuriyetin ilk yıllarında, Türk dil kurumunun da teklifiyle, millet meclisi yerine bu sözcük kullanılmış ancak, sonraları yine kullanımdan düşmüştür. )
KAN 1- Soy, sop, kaynak, canü canlılık, soyluluk 2- Damarlardaki sıvı 3- Kağan, han - Altay Türkleri, Kişiler oymağı, dip dedelerinden
KANAK birl. Kan/Ak - Yenisey yazıtlarında adı geçen bir bey
KANAR birl. Kan/Ar - Koço uygurları dönemi hanımlarından
KANAT 1- Tüy, telek 2- Taraf, yön, cenah
KANATA birl. Kan/Ata
KANAY birl. Kan/Ay - Kırgızların, Togay ve Soltu oymağı dip dedeledrinden
KANBAY birl. Kan/Bay - Mısır-Türk kölemenleri devleti bey ve komutanlarından
KANCI 1- Kan güden soylu 2- Kanıcı, kanmış, inanıcı - Babür Han dönemi bey ve komutanlarından
KANÇURA birl. Kan/Çura - Manas destanında adı geçen bir bey
KANDEMİR birl. Kan/Demir - Harzemşahlar dönemi bey ve komutanlarından
KANDI İnançlı, kanık - Kırgızların, İçglig oymağı dip dedelerinden
KANDIBAY birl. Kandı/Bay
KANDUK (Kanduk) Kandı, kanık - Avarlar dönemi beylerinden ve Bizans elçiliğide yapmış bir komutan
KANDUKYURT birl. Kanduk/Yurt Gurbet
KANDURMUŞ birl. Kan/Durmuş - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KANG (Kang, kan) Kan, soy, ata - Altay Türkleri, Koybal oymağı dip dedelerinden
KANGSIK 1- Kardeş gibi. . kardeş yakınlığında 2- Üvey kardeş
KAYNAK (Kanak) mec. Soylu - Babür Han dönemi beylerinden
KANIBAY birl. Kanı/Bay
KANIĞ 1- Kanmış, kanık 2- Sevinç, neşe
KANIK 1- Kanma, inanma, kabul, ermek 2- Sevinç, neşe
KANIKAN birl. Kanı/Kan
KANISOY birl. Kanı/Soy
KANIŞ Kandırış, cilve, işve - Oğuz beylerinden, Gazi Sultan’ın kızı
KANITGAN Şevk veren, kan kaynatan
KANİLÇİ birl. Kan/İlçi - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KANK 1- Kan, soy 2- Ata, baba - Kazakların, Kiçiyüz bölüğü, Bayoğlu ve Baybaktı oymakları, dip dedelerinden
KANKLI Soylu, soyu sopu belli, kanlı - Kazakların, Uluyüz bölüğü oymak beylerinden
KANKLIBAY birl. Kanklı/Bay
KANKLIKOCA birl. Kanklı/Koca - Timur Kürkan Han dönemi bey ve komutanlarından
KANKUL birl. Kan/Kul
KANKULU birl. Kan/Kulu
KANLAN Soylan
KANLI Soylı - 1- Kırgızların, İçgilik ve Katırca oymakları dip dedelerinden 2- Kırgızların, Kizek, oymağı dip dedelerinden 3- Özbeklerin, eski oymak beylerinden
KANLIBAŞ birl. Kanlı/Baş - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey(Kanturalı’nın babası)
KANOĞUL birl. Kan/Oğul
KANSU birl. Kan/Su
KANTIK 1- Kandırıcı, işveli 2- Uzakta, gurbette olan
KANTİMUR birl. Kan/Timur
KANTÖRE (Kantüre) birl. Kan/Töre
KANTURALI birl. Kan/Turalı - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
KANTURSUN birl. Kan/Dursun - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KANTUYUN birl. Kan/Tuyun - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KANYUMAZ birl. Kan/Yumaz (Yumak, yıkamak. . . dan) - Türkmenlerin Yaymut oymağı dip dedelerinden
KAPAGAN (Kapgan)
KAPALAN (Kaplan)
KAPAR 1- Akıl, can, ruh 2- Kalkan, zırh 3- Kapan, tuzak
KAPGAN 1- Kanlı, soylu 2- Kalkan, zırh 3- Algan, fatih 4- Kaplan 5- Kapan, tuzak
KAPGAN DOĞAN birl. Kapgan/Doğan - Oyratlar devleti hanlarında Kara Han’ın oğlu
KAPGAN KAĞAN birl. Kapgan/Kağan - Göktürk kağanlarından
KAPGANBAY birl. Kapgan/Bay
KAPGIŞAY Saf, sade, halis
KAPKAN (Kapgan)
KAPKIR Hassas, imtizaçlı
KAPLAN Kapan, kedigillerden bir yırtıcı hayvan
KAPLAN GİRAY HAN birl. Kaplan/Giray/Han - Kırım hanlarından
KAPURTU Kabartı, kabarık, kabadayı
KAR Kar tanesi - Türkmenlerin, Teke, Toktamış, Ersarı ve Bükevul oymakları dip dedelerinden
KARBUĞA birl. Kar/Boğa
KARA Siyah renk, ak’ın karşıtı Ancak. . . Bu sözcükte de Türkçe ad ve sıfatlar arasında özel bir yere sahiptir. Çünkü birçok mecaz anlamı içinde barındırması ilgi çekicidir. Birçok birleşik adın, başında ya da sonunda kullanılabildiğinden, çeşitli anlam değişiklikleri de ortaya çıkabilmektedir. Bu yüzden, içerdiği tüm anlamları açıklamakta yarar vardır. Bu durum, ayrıca Türklerin, sosyal yaşamlarında, renklere ne derece önem verip, ne derece zengin anlamlarla bezediğinin de önemli ipuçlarını verecektir. Örneğin; Ak;
Temizlik, güzellik, soyluluk, merkez. Gök(mavi) Kutsallık, özgürlük, Kızıl(kırmızı); Dikkat, özen, tedbir, değişiklik, devrim, şiddet. Yeşil; Doğum, tazelik, huzur, sükun anlamlarını içinde barındırmaktadır. Renklerle yön’ler de anlatılabilir. Ak; güney, Kızıl; Doğu, Sarı; Batı, Kara; Kuzey
Yönlerini anlatır. Kara’nın öteki anlamlarına gelince 1- Güç, şiddet 2- Olağanüstülük, harikuladelik 3- Ululuk, büyüklük, ulaşılmazlık 4- Cesaret, atılganlık, yiğitlik 5- Yas, keder, üzüntü, ölüm 6- Fakirlik, sıradanlık, (soylu olmamak) 7- Kötülük, bela, uğursuzluk 8- Esmer ten, yanık ten 9- Aşırı soğuk, kış - 1- Alper Tunga’nın oğullarından 2- Türkmenlerin, Teke, Ersarı ve Toktamış oymakları dip dedelerinden
KARAAÇKI birl. Kara/Açkı
KARA KULAGU birl. Kara/Kulagu - (Kara Kulagu Han) Çağatay hanlarından. Çağatay Han’ın oğlu
KARAACUN birl. Kara/Acun
KARAAĞAÇ birl. Kara/Ağaç
KARAAĞAÇBUYRUK birl. Kara/Ağaç/Buyruk - Uygurlar dönemi vezirlerinden
KARAAK birl. Kara/Ak Karşıtların birlikteliği - Harzem hanlarından Celaleddin’in komutanlarından
KARAALMAZ birl. Kara/Almaz. . Namuslu
KARAALP birl. Kara/Alp
KARAARSLAN birl. Kara/Arslan - Gazneliler devleti hanlarından
KARAATAĞ birl. Kara/Atağ
KARAAY birl. Kara/Ay
KARABA birl. Kar/Aba - Altay Türkleri, oymaklarından ve bu oymağın ilk beyi
KARABALA birl. Kara/Bala - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Semiz ve Baganalı oymakları dip dedelerinden
KARABALKAN birl. Kara/Balkan - Türkmenlerin, Göklen oymağı dip dedelerinden
KARABARGI birl. Kara/Bargı - Kırgızların, Edigene oymağı dip dedelerinden
KARABARK birl. Kara/Barg
KARABARKIN birl. Kara/Barkın
KARABARS birl. Kara/Bars
KARABAŞ birl. Kara/Baş 1- Evlatlık 2- Kul, köle - Karahanlılar dönemi bey ve komutanlarından
KARABATAK birl. Kara/Batak. . . Bir deniz kuşu
KARABATU birl. Kara/Batu
KARABATUR birl. Kara/Batur
KARABAY birl. Kara/Bay
KARABAYAT birl. Kara/Bayat
KARABAYIR birl. Kara/Bayır
KARABEGÜM birl. Kara/Begüm
KARABEK (Karabey) Kara/Beğ - Hint, Türk kölemenleri devleti, Babür Han dönemi bey ve komutanlarından
KARABERK birl. Kara/Berk
KARABEY birl. Kara/Bey
KARABIYIK birl. Kara/Bıyık - Kazakların Kiçiyüz bölüğü, oymak beylerinden
KARABİKE birl. Kara/Bike
KARABOĞA birl. Kara/Boğa - Kulagu Han dönemi, İlhanlı komutanlarından ve Bağdat valisi
KARABOZ birl. Kara/Boz - Özbeklerin, Konrat ve Kançagalı oymaklarının dip dedelerinden
KARABÖGÜ birl. Kara/Bögü - Safeviler dönemi Azeri kökenli ozanlarından
KARABÖRİ birl. Kara/Böri - Kırgızların, Togay, Bugu ve Böri oymaklarının dip dedelerinden
KARABÖRK birl. Kara/Börk - Manas destanında adı geçen bir bey
KARABUDAK birl. Kara/Budak - Göktürkler dönemi beylerinden. Kürşad’ın kırklarından
KARABUĞAÇ birl. Kara/Boğaç - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KARABUĞRA birl. Kara/Buğra
KARABUĞU birl. Kara/Buğu
KARABUKA birl. Kara/Buka
KARABUKAY birl. Kara/Bugay
KARABULUK birl. Kara/Buluk - Yenisey yazıtlarında adı geçen bir bey
KARABULUT birl. Kara/Bulut
KARABURÇ birl. Kara/Burç
KARABÜK birl. Kara/Bük
KARACA 1- Karaya çalan, esmer 2- Gözü kara, cesur, şiddetli 3- Bir ceylan türü 4- Halktan soylu olmayan - Türkmenlerin Türk oymağı dip dedelerinden
KARACA ALP birl. Karaca/Alp - Selçuklular dönemi atabeylerinden ve Dolukatır oğulları beyliğinin kurucusu olan bey
KARACA NOYAN birl. Karaca/Noyan - Çengiz Kağan’ın damadı ve Çağatay Han’ın atabeyi
KARACABEY birl. Karaca/Bey - 1- Otmanlıların ilk dönem bey ve komutanlarından 2- Macar kumanları beylerinden
KARACAESİ birl. Karaca/Esi
KARACAOĞLAN birl. Karaca/Oğlan - 18. Yüzyıl, Otmanlılar dönemi halk ozanlarından
KARACEBE birl. Kara/Cebe
KARACIK 1- Esmer, kar tenli 2- Gözbebeği - Selçuklular dönemi beylerinden
KARACA (karaçak, karaca) - Babür Han dönemi beylerinden
KARAÇAĞ birl. Kara/Çağ - Öketay Kaan’ın oğullarından
KARAÇAKI birl. Kara/Çakı
KARAÇAKIN birl. Kara/Çakın
KARAÇAR birl. Kara/Çar, çur - Timur Kürkan Han’ın dip dedeleirnden
KARAÇAVDUR birl. Kara/Çavdur - Türkmenlerin, Çavdur oymağı dip dedelerinden
KARAÇAVLI birl. Kara/Çavlı
KARAÇAY birl. Kara/Çay - Kafkasya’daki, Kabardın ve Bolkar oymaklarının ilk beylerinden
KARAÇIL Kumral, karaya çalan - Anadolu Selçukluları (Kılıçarslan) dönemi komutanlarından
KARAÇİGİR birl. Karacı/Yir, yer - Oğuz Kağan’ın torunlarından
KARAÇOR birl. Kara/Çur - 1- Yenisey yazıtlarında adı geçen bir bey 2- İran Türkmenleri oymak beylerinden
KARAÇUK (Karacık) - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
KARAÇUK ÇOBAN birl. Karaçuk/Çoban - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
KARADAĞ birl. Kara/Dağ - İran Türkmenleri oymak beylerinden
KARADEMİR birl. Kara/Demir
KARADENİZ birl. Kara/Deniz
KARADOĞAN birl. Kara/Doğan - Sasaniler devleti, komutanlarından
KARADOĞU birl. Kara/Doğu
KARAELÇİ birl. Kara/Elçi
KARAELÇİN birl. Kara/Elçin
KARAER birl. Kara/Er
KARAERGİN birl. Kara/Ergin
KARAERKİN birl. Kara/Erkin
KARAERSİN birl. Kara/Ersin
KARAEŞ birl. Kara/Eş
KARAEVLİ birl. Kara/Evli - Oğuz Kağan’ın torunlarından ve 24 Oğuz boyundan biri
KARAGA Karga, kuzgun - Altay Türkleri oymak beylerinden
KARAGİRAY birl. Kara/Giray - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Girey oymağı dip dedelerinden
KARAGÖK birl. Kara/Gök
KARAGÖKÇE birl. Kara/Gökçe - Türkmenlerin, Teke oymağı dip dedelerinden
KARAGÖNE birl. Kara/Göne - Göktürk Kağanlarından (Kara Kağan’ın öteki adı)
KARAGÖZ birl. Kara/Göz - kazakların, Kiçiyüz bölüğü, Bayoğlu oymağı dip dedelerinden
KARAGÖZBEGÜM birl. Karagöz/Begüm - Babür Han’ın kızkardeşlerinden
KARAGÜN birl. Kara/Gün
KARAGÜNE (Karagün) - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey (Kazan beyin kardeşi)
KARAĞLI 1- Yaslı, matemli 2- Bakışları etkileyici - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KARAHAN birl. Kara/Han - 1- Türk mitolojisinde "Tanrılar Tanrısı" (Greklerin, Zeus’u gibi) 2- Oğuzname’de, Moğol Han’ın dört oğlundan biri ve Oğuz Kağan’ın babası 3- Karahanlılar devletinin kurucusu olan Satuk Buğra Han’ın dedesi 4- Oyratlar hanlarından 5- Göktürklerden sonraki kurulan Türk 6- Devletlerinde, soylu olmayıp, kara budundan (halktan) biri olarak devlet kuran kişilerin takındığı ünvanlardan
KARAİLÇİ birl. Kara/İlçi
KARAİLİG birl. Kara/İlig
KARAİMER birl. Kara/İmer
KARAİNAL birl. Kara/İnal
KARAK 1- Kara/Ak 2- Gözbebeği 3- Bakış, nazar
KARAKAÇIR birl. Kara/Kaçır
KARAKAĞAN birl. Kara/kağan - 1- Göktürk devletinin son Kağanı. Kürşad’ın amcası
KARAKAN birl. Kara/Kan (mec. Halktan)
KARAKAŞ birl. Kara/kaş - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Uvak Girey oymağının dip dedelerinden
KARAKAYA birl. Kara/kaya
KARAKAYI birl. Kara/Kayı
KARAKÇI 1- Gözlemci, bakıcı 2- Kaeakeçi - Kırgızların, Togay ve Tolkan oymaklarının dip dedelerinden
KARAKEÇİ birl. Kara/Keçi
KARAKEÇİLİ birl. Kara/Keçili - Otmanlıların akrabası olan bir Oğuz oymağı
KARAKILIÇ birl. Kara/Kılıç
KARAKILIG birl. Kara/Kılık (huy, yaradılış)
KARAKIRK birl. Kara/Kırk (. . Kırk sayısı da, üç ve dokuz gibi, Türklerin uğurlu sayılarındandır. ) - Oğuz beylerden Kara Çiyer’in oğlu
KARAKIŞ birl. Kara/Kış
KARAKITAY birl. Kara/Kıtay (. . Çinliye benzeyen, Çinlilerle kanı karışıp, melez olmuş. . ) - Kara/Kıtaylar devletinin kurucusu ve ilk hanı
KARAKİSEK birl. Kara/Kesik - 1- Kazakların, Kiçiyüz bölüğü, Karasakal oymağının dip dedelerinden 2- Kazakların Ortayüz bölüğü, Argın oymağı dip dedelerinden
KARAKOCA birl. Kara/Koca - 1- dede Korkut’un babası 2- Türkmenlerin, Yaymut ve Bayramşahlı oymağının dip dedelerinden
KARAKOÇ birl. Kara/Koç
KARAKOL birl. 1- Kara el 2- Gözetleme yeri, gözetim alanı - Kırgızların, Togay ve Girik oymakları dip dedelerinden
KARAKONGAR birl. Kara/Kongar - Türkmenlerin, Teke ve Toktamış oymakları dip dedelerinden
KARAKONUK birl. Kara/Konuk - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
KARAKOPUZ birl. Kara/Kopuz
KARAKOY birl. Kara/Koy (Koyun) - Özbeklerin Karakalpak oymağı dip dedelerinden
KARAKOYTUN birl. Kara/Koytun - Türkmenlerin, Teke ve Toktamış oymakları dip dedelerinden
KARAKÖS (Karaköz, karagöz)
KARAKUL birl. Kara/Kul
KARAKULA birl. Kara/Kula
KARAKULAGU birl. Kara/Kulagu - Çağatay Hanlarından
KARAKULAN birl. Kara/Kulan
KARAKULİ birl. Kara/Kulu
KARAKURGAN birl. Kara/Kurgan
KARAKURT birl. Kara/Kurt
KARAKURUM birl. Kara/Kurum (Ötüken)
KARAKUŞ birl. Kara/Kuş (Mizan Yıldızı) - Selahaddin Eyyubi’nin komutanlarından
KARAKUZU birl. Kara/Kuzu - 1- Anadolu Selçukluları dönemi beylerinden 2- Babür Han’ın bey ve komutanlarından
KARAKÜNE (Karagün)
KARAL Vade, müddet
KARAMIŞ Bakmış, görmüş, açık göz
KARAMAN 1- Kara tenli 2- Yiğit, gözü kara - 1- Selçuklular dönemi beylerinden ve Karamanoğulları kurucusu 2- Türkmenlerin, Salur oymağı dip dedelerinden
KARAMANGU birl. Kara/Mangu
KARAMANGUT birl. Kara/Mangut - Özbeklerin, Mangut oymağı dip dedelerinden
KARAMIŞ HAN birl. Karamış/Han - Bulgar Hanlarından
KARAMUN birl. Kara/Mun (bun)
KARAMUT birl. Kara/Mut
KARANÇI Bakıcı, gözlemci - Timur Kürkan Han dönemi bey ve komutanlarından
KARAOBA birl. Kara/Oba
KARAOĞLAN birl. Kara/Oğlan
KARAOĞUL birl. Kara/Oğul
KARAOĞUR birl. Kara/Uğur
KARAOK birl. Kara/Ok
KARAOKAN birl. Kara/Okan
KARAOKAY birl. Kara/Okay
KARAORAK birl. Kara/Orak
KARAORKUN birl. Kara/Orkun
KARAOTAĞ birl. Kara/Otağ - Eski dönem, toy ve şölenlerde, çocuğu olmayan beylerin oturduğu kısım, tribün (. . . oğlu olanlar, Ak otağa, kızı olanlar kızıl otağa, konuk edilirlerdi. )
KARAOZAN birl. Kara/ozan (halk ozanı) - Göktürkler dönemi beylerinden Kürşad’ın kırklarından
KARASADAK birl. Kara/sadak
KARASAGU ağıt, mersiye
KARASAKAL birl. Kara/Sakal - Kazakların, Kiçiyüz bölüğü, Alioğlu oymağının dip dedelerinden
KARASAVÇI birl. Kara/Savcı
KARASAYIN birl. Kara/Sayın
KARASOY birl. Kara/Soy
KARASÖLEK birl. Kara/Sülek - Oğuz Kağan’ın vezir ve komutanlarından
KARASUNGUR birl. Kara/Sungur - Baybars han dönemi, Halep valisi ve komutanlarından
KARASÜYÜK birl. Kara/Süyük (kemik) (avam, halktan)
KARAŞAMAN birl. Kara/Şaman - Şamanist gelenekte, kötü ruhlarla uğraşan şamanlar
KARAŞIN Esmer, karaya çalan
KARATAK birl. Kara/Dağ - Kırgız oymağı eski dönem beylerinden
KARATAN birl. Kara/tan
KARATAPIN birl. Kara/Tapın
KARATAŞ Birl. Kara/Taş - 1- Mısır-Türk kölemenleri devleti bey ve komutanlarından 2- Türkmenlerin, Teke ve Taşayak oymakları dip dedelerinden
KARATATAR birl. Kara/Tatar
KARATAV birl. Kara/Dağ
KARATAY birl. Kara/Tay - Konya Selçukluları dönemi, İzeddin Keykavu’un, atabeylik ve başbakanlığını yapmış bilgin bir kişi
KARATEKE birl. Kara/Teke - Otmanlıların ilk dönem beylerinden
KARATEKİN birl. Kara/Tekin - Danişmendoğulları beyliği dönemi beylerinden
KARATEMİR birl. Kara/Demir (Balta)
KARATENGİZ birl. Kara/Deniz
KARATİGİN birl. Kara/Tigin - Gazneli Mahmud Han’ın komutanlarından
KARATİKEN birl. Kara/Diken
KARATİMUR birl. Kara/Timur
KARATİMURTAŞ birl. Kara/Timurtaş
KARATOGAN birl. Kara/Togan
KARATOĞMA birl. Kara/Toğma
KARATON birl. Kara/Ton (Zırh, zırhlı giysi) - batı Hunları Hanlarından. Balamir Han’ın torunu
KARATOY birl. Kara/Toy
KARATOYUN birl. Kara/Toyun - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KARATUĞ birl. Kara/Tuğ
KARATUĞRUL birl. Kara/Tuğrul
KARATULGA birl. Kara/Tulga
KARATUMAN birl. Kara/Duman
KARATUNGA birl. Kara/Tunga
KARATÜBE birl. KaraTepe - . . Türkmenlerin, Ersarı ve Alaç oymakları dip dedelerinden
KARATÜN birl. Kara/Tün (gece) - Batı Hunları komutanlarından
KARATÜRGEŞ birl. Kara/Türgeş - Türgiş’ler boyunun bir kolu
KARAUÇ birl. Kara/Uç
KARAUL Bakış, gözlem yeri (Karakol sözcüğü buradan gelir) - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Argın oymağı dip dedeleirnden
KARAURAN birl. Kara/Uran
KARAUYTUN birl. Kara/Uytun - Otmanlıların dip dedelerinden
KARAUZ birl. Kara/Uz
KARAÜREK birl. Kara/Yürek Cesur, korkusuz
KARAV Bakış, nazar, bakan
KARAVUL (Karaul) 1- Gözcü, keşif kolu 2- Muhafız, badıgart - Babür Han’ın bey ve komutanlarından
KARAY yardımcı, yararlı, yardımsever
KARAYABIR birl. Kara/yabır
KARAYAĞAN birl. Kara/Yağan
KARAYAĞIZ birl. Kara/Yağız
KARAYAKŞI birl. Kara/Yakşı
KARAYALÇIN birl. Kara/Yalçın
KARAYAMAÇ birl. Kara/Yamaç
KARAYAN Bakan, gözleyen
KARAYARGI birl. Kara/Yargı
KARAYARLIG birl. Kara/Yarlık
KARAYASA birl. Kara/Yasa
KARAYAZGAN birl. Kara/Yazgan
KARAYAZGI birl. Kara/yazgı
KARAYEL birl. Kara/Yel
KARAYELE birl. Kara/Yele
KARAYENGİ birl. Kara/Yengi
KARAYIĞAÇ birl. Kara/Yığaç - karahanlılar dönemi bey ve komutanlarından
KARAYIŞ bakış, bakan
KARAYİR birl. Kara/Yer (kara toprak) - Türkmenlerin, Teke ve Toktamış oymakları dip dedelerinden
KARAYOLUG birl. Kara/Yoluk
KARAYUMRU birl. Kara/Yumru
KARAYURT birl. Kara/Yurt (kara çadır)
KARAYÜLEK birl. Kara/Yülek - Akkoyunlu hanlarından, Uzun Hasan’ın dedesi
KARAYÜLÜG birl. Kara/Yülüg
KARBEK birl. Kar/Bek - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Argın ve Taşayak oymaklarının dip dedelerinden
KARÇAK 1- Pençe 2- Büst, yarım heykel
KARÇAR birl. Kar/Çar - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
KARÇIGA Bir şahin türü - Kırgız destanlarında adı geçen bir bey
KARÇIĞAY birl. Kar/Çığay
KARÇUR birl. Kar/Çur - Dokuz Oğuzlar dönemi bey ve komutanlarından
KARDAŞ Kardeş, kardeş yakınlığı - Mısır- Türk kölemenleri devleti denizcilerinden
KARESİ birl. Kar/Esi - Anadolu Selçukluları dönemi beylerinden ve Karesi beyliğinin kurucusu
KARGI Mızrak
KARGIBAY birl. Kargı/Bay
KARGIN Meşbu
KARGUY 1- Bir atmaca türü 2- Gözetleme kulesi, dağ başlarına yapılan yüksek yapı - İran Türkmenleri oymak beylerinden
KARHAN birl. Kar/Han - Yenisey yazıtlarında adı geçen bir bey
KARIK Karışık, melez - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KARIKSIZ Saf, temiz, karışık olmayan
KARIMIŞ karışık, karışmış - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KARINÇIK Bakış, nazar, göz kaçamağı - Türkmenlerin, Teke ve Toktamış oymakları dip dedelerinden
KARINDAŞ 1- Kardeş, kardeşlik 2- Kız kardeş, bacı (Kazak ve Kırgızlarda)
KARKIN (Kargın) - Oğuz Kağan’ın torunlarından
KARKINBAY birl. Karkın/Bay
KARKIŞ birl. Kar/Kış
KARLIGAN karlar eriyince açan bir dsağ çiçeği
KARLIK Karlı arazi, karlı dağ - Özbeklerin, Karakalpak oymağı dip dedelerinden
KARLU Karlı, kar almış
KARLUBEK birl. Karlı/Bek
KARLUGAÇ Kar çiçeği - Manas destanında adı geçen bir kız
KARLUK (Karlı, karlık)
KARMAS Karıştırmaz (Soyunu, neslini) - Artukoğulları beyliğinden İlgazi beyin oğlu
KARŞI Karşıt, zıt - Başkurt oymak beylerinden
KARŞIT Karşı - Türk mitolojisinde, Ülke’nin yedi oğlundan biri ve Temizlik Tanrısı
KARTAL İri kanatlı avcı kuş (Karatal)
KARTAN birl. Kar/Tan
KARTANBAY birl. Kartan/Bay - Kırgız oymak beylerinden
KARTARKAN birl. Kar/Tarkan
KARTAY birl. Kar/Tay
KARUÇ 1- Karış, karışık 2- Kara uç - Timur Kürkan Han dönemi bey ve komutanlarından
KARYAĞDI birl. Kar/Yağdı (. . . Doğumu, kar yağdığı sırada olan)
KARYAĞDI HATUN birl. Karyağdı/Hatun - Halen Ankara’da türbesi bulunan, Otmanlılar döneminde yaşamış ve ermiş olduğu söylenen bir hanım
KASAR 1- Keser 2- kasıntı, afili 3- Fırtına - Çengiz Kaan’ın kardeşlerinden
KASMIŞ Afili, fiyakalı, kasıntı - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KAŞ Kaş, korkusuzluk, cesaret - Altay Türkleri, Taraga oymağı beylerinden
KAŞGA (Kaşka)
KAŞGAR Cesur, üstün vasıflı
KAŞKA 1- Yiğitlik, mertlik 2- Üstün vasıflılık 3- Dayanıklılık, metanet - Babür Han’ın bey ve komutanlarından
KAŞKA TAMAN birl. Kaşka/Taman - Kırgızların, Mündi oymağı beylerinden
KAŞKABARS birl. Kaşka/Bars
KAŞKABAY birl. Kaşka/Bay
KAŞKATİMUR birl. Kaşak/Timur
KAŞKAY birl. Kaşka/Ay - İran Türkmenleri oymak beylerinden
KAŞKULİ birl. Kaş/Kulu - İran Türkmenleri Karguy oymağı beylerinden
KAŞUK Dayanıklı, metin - Yenisey yazıtlarında adı geçen bir bey
KATAK Katı, sert
KATAK BAĞATUR birl. Katak/Bahadır - Çengiz Kaan dönemi, Kerayet asıllı bey ve komutanlardan
KATAN 1- Sert, katı 2- Saplayan, (Kargı, ok) 3- Ekleyen, artıran
KATAR (Katan) - Kazak hanlığı dönemi beylerinden
KATAR HAN birl. Katar/Han - Kıtay hanlarından
KATAR TİGİN birl. Katar/Tigin
KATAY birl. Katı/Ay - Başkurt oymak beylerinden
KATGI (katkı) 1- Katı, sert, haşin 2- Yarar, yararlılık 3- Neşe, şenlik
KATGIÇ Katı, sert, dayanıklı, haşin
KATI sert, dayanıklı, haşin, güvenli, admakıllı, etraf - Karahanlılar dönemi beylerinden etraflıca
KATLICAK Katıca, sertçe, şiddetli
KATIALP birl. Katı/Alp
KATIGEZ birl. Katı/Gez
KATIGU Çalışkan, gayretli, azimli
KATIGÜN birl. Katı/Gün
KATIĞDI Çok katı, şiddetli, kuvvetli
KATIK 1- Katı, sert, güçlük, şiddet 2- Katılan, katılım 3- Ekmek, yemek
KATIKAN birl. Katı/Kan - Avarlar devleti, bey ve komutanlarından
KATILGAN Dayanıklı, metin, sert
KATILIK Güçlük, sertlik, dayanıklılık, haşinlik
KATILIKALP birl. Katılık/Alp
KATIRHAN birl. Katır/Han - Karahanlı hanlarından
KATIRAK Katıca, haşince
KATIYEL birl. Katı/Yel (Kuru rüzgar)
KATIZ 1- Ağaç kabuğu 2- Tarçın
KATLAV Zırh, siper
KATLIG Katılık, sertlik
KATMIŞ 1- Saplamış 2- Katılaşmış 3- Eklemiş - 1- Karahanlılar dönemi komutanlarından 2- Sogay destanların da adı geçen bir bey
KATRAG HAN (Katırak han) - Bulgar Hanlarından
KATUK (Katık) - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KATUN (Hatun) İmparatoriçe, Kağan eşlerine verilen bir unvan. (Kadınsözcüğü buradan gelir)
KAVAN Kovucu, defedici - Öketay kaan dönemi komutanlarından
KAVÇIN Konuk, kısa süreli misafir
KAVŞIT 1- Kavuşma, vuslat, kavuşulan yer - Divaı Lügat’de adı geçen bir bey
KAVURT 1- Kurt 2- Kaşmet, ihtişam 3- Dayanıklılık, kalıcılık - Alparslan Han’ın kardeşi. Çağrı Beğin oğullarından
KAVUŞ 1- Menzil, kavuşulacak yer 2- Buluşma, buluşma yeri
KAY 1- Tipi, kar fırtınası 2- Masal, hikaye
KAYA Taş bloğu mec. 1- Sertlik, sağlamlık, yıkılmazlık, dayanıklılık 2- İhsan, inayet
KAYA ALP birl. Kaya/Alp - Ertuğrul Beyin dedesi
KAYABAŞ birl. Kaya/Baş
KAYABAY birl. Kaya/Bay
KAYABEK birl. Kaya/Bek
KAYADUR birl. Kaya/Dur
KAYAER birl. Kaya/Er
KAYAGÜN birl. Kaya/Gün
KAYAHAN birl. Kaya/Han
KAYAK Kayık, sandal
KAYALAK 1- Kayık, sandal 2- kaya, kayalık - Sogay destanlarında adı geçen bir bey
KAYAN 1- Çığ, çığ kümedsi 2- Sel, sel suyu - Ergenekon destanında adı geçen bir bey
KAYANHAN birl. Kayan/Han - 1- Avarlar devleti hanlarından 2- Çengiz Kaan dönemi, Nayman hanlarından
KAYANSALAR birl. Kayan/Salar - Harzemşahlar devleti, bey ve komutanlarından
KAYANSALÇUK birl. Kayan/Salçuk - Timur Kürkan Han dönemi beylerinden
KAYAR 1- Sel, sel suyu 2- Gurur, onur
KAYAŞ Hısım, akraba, kavim kardaş
KAYATEKİN birl. Kaya/Tekin
KAYATİMUR birl. Kaya/Timur
KAYÇI Masalcı, destancı
KAYDU 1- Katı, sert, şiddetli 2- Kaygı, hüzün 3- Sel, sel suyu
KAYDUHAN birl. Kaydu/Han - 1-Çengiz Kaan’ın dip dedelerinden 2- Çağatay hanlarından 3- Öketay Kaan’ın torunlarından 4- Geyük Han’ın yeğenlerinden
KAYGAÇ Kayık, sandal
KAYGAŞ Mucize, olağanüstülük
KAYGIN 1- Üzgün, kaygılı 2- İsyankar, isyan halinde
KAYGU Kaygı, endişe, titizlik
KAYGULU Kaygılı, mahzun - Özbeklerin, Konrat ve Oktamgalı oymakları, dip dedelerinden
KAYGUN Mahzun, üzgün, müteessir
KAYGUSUZ Vurdumduymaz, gailesiz, umursamaz - Otmanlılar döneminde yaşamış, halk ozanlarından (Kaygusuz Abıdal)
KAYHAN birl. Kay/Han
KAYI 1- Sel 2- Kar fırtınası 3- Muhkem, iyi korunan - Otmanlıların bağlı bulunduğu Oğuz boyu 2- Türkmenlerin, Göklen oymağı dip dedelerinden
KAYİNAL HAN birl. Kayı/İnal/Han - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
KAYI YABGU birl. Kayı/Yabgu - Oğuz destanında adı geçen bir bey. Tuman Han’ın oğullarından
KAYIACAR birl. Kayı/Acar
KAYIALP birl. Kayı/Alp
KAYIER birl. Kayı/Er
KAYIGATU birl. Kayı/Katı
KAYIHAN birl. Kayı/Han - Oğuz Kağan’ın torunu, Gül Han’ın oğlu
KAYIKTEGEN birl. Kayık/Tegen - Türkmenlewrin, Göklen oymağı dip dedelerinden
KAYIR 1- Kayırma, hamilik, destek 2- Heybet, gösteriş 3- Azim, kararlılık
KAYIRGAŞ 1- Deste, demet 2- Kayırıcı, koruyucu
KAYIRMIŞ Kayıran, kayırıcı, destekçi
KAYIRŞI 1- İçli, merhametli 2- Karşı, muhalif, hizip
KAYITGAN Dik başlı, boyun eğmeyen
KAYITMAS Adil, adaletli - Cezire beylerinden, İzeddin beyin komutanlarından
KAYKAN birl. Kay/Kan
KAYMAS Adaletli, düzenli - Selçuklular dönemi Musul atabeylerinden
KAYNAK Pınar, göze
KAYNAR 1- Pınar, göze 2- Ateşli, kızgın
KAYNARCA 1- Kaynak, pınar, menba 2- Ilıca, banyo
KAYRA Yardım, inayet
KAYRAL Yardım, destek
KAYRALDIĞ 1- Destekli, torpilli 2- Eli açık, cömert
KAYRIM Arka, destek, inayet
KAYRU Geri, arka, destek
KAYTAG Aldatıcı, adaletsiz, hilebaz
KAYTBAY Adil, adaletli, hakkaniyetli
KAYTMAZ Adil
KAYTUN Yardımsever - Oğuz Kağan’ın torunlarından
KAYURTAR Kurtarıcı, yardımsever - Kulagu Han’ın komutanlarından
KAZAK 1- Kaçak, kıpçak, merkezden uzak kalan 2- Otoriteye bağlı olmayan, başına buyruk 3- Gezgin, derbeder
KAZAK HAN birl. Kazak/Han
KAZAKBAY birl. Kazak/Bay
KAZAKBEG birl. Kazak/Bey
KAZAKER birl. Kazak/Er
KAZAN 1- Kazanç, kazanım, birikim, artı değer, bolluk 2- Kızan, kızgın
KAZAN HAN birl. Kazan/Han - 1- Çağatay hanlarından 2- Altınordu hanlarından 3- Kazan hanlığının kurucusu ve ilk hanı
KAZANBAY birl. Kazan/Bay
KAZANBEG birl. Kazan/Bey
KAZANCI (Kazanç, Kazançı) - Türkmenlerin, Sarık oymağı dip dedelerinden
KAZANCUK 1- Kazanç, kar, getiri 2- Yemek kazanı, tencer - Özbeklerin, Konrat ve Oktamgalı oymakları dip dedelerinden
KAZANÇ Gelir, kar, artı değer, getiri
KAZANER birl. Kazan/Er
KAZGAN Kazan, kazanç - Buhara hanlığı hanlarından
KAZGURT (Kazırgan)
KAZILIK 1- Kazık 2- Kazma aleti 3- Kızgın, celalli
KAZILIK KOCA birl. Kazlılık/Koca - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
KAZIRGAN Şamanist gelenekte, kötü ruhların, doğruluğa gelmesi için, geçici bir süre için kaldığı ateş çukuru. Bir nevi cehennem
KAZU Nimet, kazanç
KAZUK (Kozu, Kazık) 1- Kazma 2- Kazık, sırık
KEBEK Kabuk, ağaç kabuğu - Çağatay hanlarından
KEBENÇ İtimat, güven, hoşnutluk
KEBENÇÜ Hoşnut, bahtiyar
KEÇİG 1- Geçit, köprü 2- Mutlu, sevinçli
KEÇİKLİĞ Mutlu, sevinçli
KEÇİR Bağışlayıcı, affedici
KEÇKATULMUŞ birl. Geç/Katılmış - Türk mitolojisinde adı geçen, Oğuz beylerinden
KEÇÜRGEN Bağışlayıcı, affedici
KEDİMLİG 1- Zırh, demirağ 2- Giyimlik, giysi
KEKMEN Olgun, ergin, ermiş
KELDİBAY birl. Geldi/Bay
KELDİBEK birl. Geldi/Beğ
KELESİN Gelesin, gelik, halife - Türkmenlerin, Teke ve Toktamış oymakları dip dedelerinden
KELEŞ Alımlı, yakışıklı, cıvan
KELEZTİ Hayal, serap
KELGİN Gelgin, suyu kabaran ırmak
KELİŞTÜ Olgunluk, gelişim, suhulet
KELTEÇİ Gelici, gelecek olan, halef
KEMEÇ Asker, askeri görevli
KENÇEK (Gençık, Genç)
KENÇLİYÜ Oğuz beylerinin, özellikle güz kurultayların dan sonraki toy ve şölenlerde, kendi mallarını yağmalatıp, halka dağıtılması için kurdukları büyük sofra. Yağma sofrası
KENDÜZ Nefs, can, ruh
KENESARU birl. Kene/Saru - Kazak hanlarından. Abılay Han’ın torunu (Bazı kaynaklarda "Kuni saru" olarak da geçer)
KENEŞ İstişare, müşavere
LENGEŞ Keneş
KENGEŞLÜ Danışık, anlaşık, dayanışmalı - İran Türkmenleri, oymak beylerinden
KENDİL Gönül, gönüllü, temiz yürekli
KENİ (Kuni) Adaletli, adil, dengeli
KEPKE Örnek, numune
KEPTİK 1- Latif, şakacı 2- Eşit, müsavi
KERAMUN Karaman, esmer tenli - Kutluğ Timur Han;ın kızlarından
KARAY birl. Ker/Ay
KERAYET Sahil, kıyı, plaj
KEREGÜ Ev, çadır, barınak
KEREKLİ Gerekli, elzem, ihtiyaç
KEREKTÜ İhtiyaç, lüzum, zaruret
KEREKÜLÜG Çadırlı, göçebe
KERELTİ Tanıklık, şehadet
KEREN Ulu, kebir, kadir
KEREŞ Kiriş, yay kirişi - Altay Türkleri, Çor oymağıo dip dedelerinden
KERİ 1- Eski, kadim, geride kalan 2- Germekten, gerilmiş, gergin
KERİK (Keri)
KERİNÇSİZ Eşsiz, binasir, emsalsiz
KERKİ Balta, nacak
KERKİT Nacak - Altay Türkleri, Kişiler oymağı dip dedelerinden
KERTÜK (Kertik) 1- Ağaca bıçakla çizilen çizgi 2- yapay, suni
KESEN 1- keskin, kesici 2- Bölüm, ara
KESİ Keskin, kesen, kesici, sert
KESİK Kesi, keskin
KESİKOCA birl. Kesi/Koca - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
KESKİN 1- Sert mizaçlı, asabi 2- Uç, ekstrem 3- Kesici
KESKİNALP birl. Keskin/Alp
KESKİNAY birl. Keskin/Ay
KESKİNBAY birl. Keskin/Bay
KESKİNBEG birl. Keskin/Beğ
KESKİNER birl. Keskin/Er
KEŞİKÇE 1- Muhafız, koruyucu 2- Defa, sıra, adet
KEŞİKÇİ 1- Israrlı 2- Nöbetçi
KET 1- Darbe 2- Yılmaz, azimli, kararlı
KETBUĞA birl. Ket/Boğa - 1- Kulagu Han’ın akraba ve komutanlarından 2- Mısır- Türk kölemenleri devleti, vali ve komutanlarından
KETÇİK Darbecik - Altay Türkleri, Çorum oymağı dip dedelerinden
KETE Ulu, büyük
KETEBEG birl. Kete/Bey - Babür Han dönemi bey ve komutanlarından
KETKARA birl. Ket/Kara
KETKARA TUDUN birl. Ketkara/Tudun - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KEYİK Baht, mutluluk
KEYKATU (Keykatu Han) birl. Keyik/Katu - İlhanlı hanlarından Argun Han’ın oğlu
KEZEGEN Gezgin, çapkın
KEZGEN Gezgin, çapkın
KEZGİÇ Gezgin
KEZİK Cesaret, atılganlık, cüret
KEZİR (Kizir, keser) Cesur, cüretkar
KIBI Keşif, buluş
KICIR Öç duygusu, intikam
KICURGAN Gösterişli, mağrur
KIDIK Gedik, güdük - . . Kırgızların, Togay ve Bugu oymakları dip dedelerinden
KIĞILCIM Kıvılcım, şerare
KIĞITDUK Davet, ikram
KILAĞI Kılıç ve bıçakların bilendikten sonra ağız kısmında meydana gelen çizgi
KILAĞUZ Kılavuz, rehber
KILAVUN Düğün hediyesi
KILDI 1- Yaratıcı, yapıcı 2- Etken, amil
KILDIHAN birl. Kıldı/Han - Kıpçak hanlarından Canı Han’ın oğlu
KILGI 1- İstem, irade 2- Yaratılmış, kılınmış
KILICI Yaratıcı, yapıcı, halik, kadim
KILIÇ (Kıl-Uç) Silah - Otmanlılar dönemi denizcilerinden
KILIÇ BUĞRA HAN birl. Kılıç/Buğra/Han - Karayanlı hanlarından Satuk Buğra Han’ın torunu
KILIÇ TAMGAÇ HAN birl. Kılıç/Tamgaç/Han - Selçuklular (Sançar Han) dönemi, komutan ve Semerkant valilerinden
KILIÇ ALP birl. Kılıç/Alp - Suriye Selçuklularından, Nureddin beyin komutanı
KILIÇARSLAN birl. Kılıç/Arslan - Anadolu Selçukluları Hanlarından, Kutalmış beğ’in torunu. (Aynı sülaleden, bu ad ile üç han gelmiştir. Bunların içinde en ünlüleri, birincisi olup, haçlı seferlerine karşı koyuşu ve dünya savaş literatürüne geçen "gerilla savaşlarının" ilk örneklerini vermesi bakımından oldukça ilginç ve renkli bir kişiliktir. )
KILIÇAY birl. Kılıç/Ay
KILIÇBARS birl. Kılıç/Bars
KILIÇBAY birl. Kılıç/Bay
KILIÇBOĞA birl. Kılıç/Boğa
KILIÇER birl. Kılıç/Er
KILIÇHAN birl. Kılıç/Han
KILIÇKAN birl. Kılıç/Kan - Karahanlılar dönemi, bey ve komutanlarından
KILIÇTİMUR birl. Kılıç/Timur
KILIG 1- yaradılış, huy, karakte 2- Beceri, iş, yapıcılık
KILIGLI 1- İyi huylu, ahlaklı, görgülü 2- Becerikli, çalışkan, işgüzar
KILIK Kılıg
KILIN 1- Huy, yaradıliş 2- Naz, işve
KILINÇ Kılınış, huy, karakter
KILIVAN Hediye, bahşiş, ödül
KILUÇ Kılıç
KIMAÇA Engel, mania
KIMAR Komar, homar, yakışıklı, cezbedici - Oğuznamede, Yafesin oğlu, Türk’ün kardeşi
KIMIRTU Kıpırdanış, devinim, jest
KIMIZ Ekşi, mayhoş anlamına gelen ve kısrak sütünden yapılan bir içki - Sibir hanlarından, Göçüm Han’ın kızı
KIMNA Sürekli, daima, her zaman
KIN 1- Silah muhafazası 2- Gayret, çalışma 3- Suç, cürüm, ayıp
KINAGU 1- Ceza, cezalandırma 2- Çalışma, aktivite
KINALP birl. Kın/Alp
KINAY Aktif, çalışkan
KINCAL İnce, narin, zayıf
KINÇAK Bıçak kılıfı
KINGAL İnce, narin
KINGIR Metin, dayanıklı, sebatkar
KINIK 1- Gayret, gayretli, çalışkan 2- Muhterem, şerefli, hakim - Oğuz Kağan’ın torunu Deniz Han’ın oğlu
KIP Baht, talih
KIPÇAK 1- Merkezde kaçmış, uzaklaşmış ve bir otoriteye bağlı bulunmayan 2- Çayırlık, geniş toprak, sahipsiz boş ve geniş arazi 3- Ağaç kovuğu 4- Bahtı açık, talihli - 1- Türkmenlerin, Teke, Toktamış ve Salur oymaklarının dip dedelerinden 2- Kazakların, Ortayüz bölüğü oymak beylerinden 3- Kırgızların, İçgilik oymağı dip dedelerinden 4- Altayların, Teleut oymağı dip dedelerinden
KIR 1- Kırmak. . . dan Kırış, kesiş, kırma, yarma eylemleri 2- Ak’a yakın kirli beyaz renk 3- mec. Olgunluk, tecrübe - 1- Türkmenlerin, Teke, Ötemiş, ve Ersarı oymaklarının dip dedelerinden 2- Özbeklerin, Konrat oymağı dip dedelerinden
KIRAÇ 1- Kırlaşmış, kıra çalan, kır gibi 2- Kırıcı, kırık, yarık 3- Verimsiz toprak, yaşlı toprak
KIRAÇATA birl. Kıraç/Ata - Göktürkler dönemi kam’larından
KIRAÇKOCA birl. Kıraç/Koca
KIRAL birl. Kır/Al - Kırgızların, Karatol ve Kutay oymakları dip dedelerinden
KIRALP birl. Kır/Alp
KIRAN 1- Bozgun yapan, düşmanı yok eden 2- Dağ yamacı 3- Yön, kenar, kıyı
KIRANALP birl. Kıran/Alp - Selçuklular dönemi, bey ve komutanlarından
KIRANAY Birl. Kıran/Ay
KIRANBAY birl. Kıran/Bay
KIRANBEGÜM birl. Kıran/Begüm
KIRANER birl. Kıran/Er
KIRANHAN birl. Kıran/Han
KIRARSLAN birl. Kır/Arslan
KIRAT birl. Kır/At
KIRAY 1- Genç, delikanlı 2- Kıran, kan dökücü, vurguncu
KIRBAY birl. Kır/Bay
KIRBOĞA birl. Kır/Boğa
KIRCA Kıra çalan, , kırlaşmış mec. Olgun, bilge
KIRCI 1- Kırıcı, sert mizaçlı 2- Kenar, uç, sahil
KIRÇİÇEK birl. Kır/Çiçek
KIRER birl. Kır/er
KIRGI 1- Kırım 2- Bir atmaca türü
KIRGIL Kırık, üzgün, kırgın - Manas destanında adı geçen bir bey
KIRGIN 1- Gönül kırgınlığı 2- Bozgun
KIRGIZ 1- Kırgıncı, bozguncu, geçimsiz 2- Kırk/Uz 3- Numune, örnek 4- Kırk/Kız - Şecerei Türk’e göre, Oğuz Kağan’ın yeğeni
KIRGIZBAY birl. Kırgız/Bay
KIRGIZER birl. Kırgız/Er
KIRHAN birl. Kır/Han - Bir ara Sivas valiliği de yapmış olan Havarezmler devleti bey ve komutanlarından
KIRICI 1- Kıran, bölen, yaran mec. Sert mizaçlı, gönül kırıcı 2- Kenar, sahil
KIRIK Kırılmış, bölünmüş - Türkmenlerin, Göklen oymağı dip dedelerinden
KIRIM 1- Kırış, bozgun, katliam 2- Kırgınlık, küskünlük 3- Uç nokta, kenar
KIRIY Sahil, kenar
KIRKARIK birl. Kırk/Arık - Babür Han dönemi bey ve komutanlarından
KIRKAY birl. Kırk/Ay
KIRKER birl. Kırk/Er
KIRKIN Bahşiş, hediye
KIRKİL birl. Kırk/İl
KIRKLI Eski, şamanist gelenekten, bazı değişiklikler yada dinsel motiflerin de eklenmesiyle, bugünlere kadar gelen bir inanca göre; gerçek anlamı "kırk ünlü ata ruhunun koruması altındaki kişi"
KIRKUZ birl. Kırk/Uz
KIRMAN Kırma yeri, Kırman, harman
KIRTAY birl. Kır/Tay - Mısır- Türk kölemenleri devleti, Halep valilerinden
KIRYAĞIZ birl. Kır/Yağız - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KISIG 1- Hapis, dar yer 2- Kısıtlı, bağımlı
KISIGLU Hapis, mahpus, kıstırılmış
KISRIK Utangaç, mahçup
KISTAVUL Acele, aceleci, telaşlı
KIŞIL Kışlık, kış için ayrılmış
KIŞLAK Kışın kalınan yer, ez, kışlık ev
KITAY 1- Çinliye benzeyen , Çinliye karışmış 2- Kutay - 1- Kırgızların, Togay, Soldu oymakları, dip dedelerinden 2- Özbek oymak beylerinden
KITAY BAGATUR birl. Kıtay/Bagatur - Timur Kürkan Han’ın komutanlarından
KITAYHAN birl. Kıtay/Han - Harzem hanlarından Atsız Han’ın oğlu. İlarslan’ın kardeşi
KIVANÇ Gurur, kıvanma, sevinme, öğünme, mutlu olma, kendine güvenerek ve öğünerek sevinme hali
KIVAM Olgunluk, yeterlilik
KIVAMBEK birl. Kıvam/Beğ - Babür Han dönemi bey ve komutanlarından
KIVANDUK Kıvançlı, mutlu
KIVIK Ara, fasıla
KIVILCIM Ateş parçası, şerare
KIVLIK Kıvanç ve mutluluk nedeni
KIVRAK 1- Kıvançlı 2- Hareketli, dayanıklı
KIVRIM Hare, iltiva
KIYAGAN (Kıyan) - Yenisey yazıtlarında adı geçen bir bey
KIYAK 1- gaddar, acımasız 2- Kayak, kaydıraç 3- Çekicilik, cazibe
KIYAL İmge
KIYAN 1- Dağdan hızla akan sel suyu 2- Gaddar, acımasız, kıyıcı
KIYANALP birl. Kıyan/Alp
KIYANAY birl. Kıyan/Ay
KIYANBASAT birl. Kıyan/Basat - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
KIYANBAY birl. Kıyan/Bay
KIYANER birl. Kıyan/Er
KIYANHAN birl. Kıyan/Han - 1- Kıyatlar devleti hanlarından 2- Oğuzname’ye göre Ergenekon’da yaşamış hanlardan
KIYANKARA birl. Kıyan/Kara
KIYANGÜÇ birl. Kıyan/Güç
KIYANSELÇUK birl. Kıyan/Selçuk - . . Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
KIYANSU birl. Kıyan/Su
KIYANTAŞ birl. Kıyan/Taş
KIYAT Çekici, cazibeli - Çengiz Kaan’ın bağlı olduğu oymağın adı
KIYATÇIĞ birl. Kıyat/Çığ - Çağatay Han dönemi komutanlarından
KIYGA Zeki, çok akıllı
KIYGI Zeka, deha
KIYIK 1- Zeka, dahi 2- Çekici 3- Kaçak, kapçak
KIYIKSIZ Kaçmaz, sözünden dönmez, düz
KIYIN 1- Akid, sözleşme, anlaşna 2- Güç, kudret, otorite
KIYIŞKAN 1- Sözünün eri, sözünde duran 2- Cesur, gözüpek
KIYMAÇ Gamze
KIYNAK 1- Ünlü, meşhur 2- pençe, kartal pençesi
KIYUK 1- Mutluluk 2- Geyik
KIZARIK 1- Kızıl, kızıllaşmış 2- kızgın, kızağan
KIZGAN Kızgın, kızışmış
KIZGIN Kızıllaşmış, asabi, kızağan - Gazan Han’ın bakanlarından
KIZI Şiddet, asabiyet, kızama, kızgınlık
KIZIK 1- Kızgın, asabi 2- Kısık, hapis - Oğuz Kağan’ın torunlarından
KIZIL 1- Kırmızı, al 2- Altın 3- Kızmış, kızarmış, kızgın - 1- Altay Türkleri eski oymak beylerinden 2- Türkmenlerin, Yaymut ve Küçüktatar oymakları, dip dedelerinden
KIZILALMA birl. Kızıl/Elma - Olgun, kızarık elma anlamı, bir sembol ve imgedir. Ülkü’yü motivasyonu içerir. Bazen, fethedilmesi gereken illeri ifade eder, çoğu kez ise bütün Türklerin, tek bayrak altında toplandığı devletin, "Birleşik Türk devletleri"nin imgesi
KIZILALP birl. Kızıl/Alp - Selçuklular dönemi uç beylerinden
KIZILARSLAN birl. Kızıl/Arslan - Alparslan Han’ın torunlarından
KIZILATA birl. Kızıl/Ata
KIZILAY birl. Kızıl/Ay
KIZILAYAĞ birl. Kızıl/Ayak - Türkmenlerin, Ersarı ve Ok oymakları, dip dedelerinden
KIZILBARS birl. Kızıl/Bars
KIZILBAŞ birl. Kızıl/baş - 1- Kırgızları, İçgilik ve Tayıt oymağı, dip dedelerinden. 2- Salçuklu ve Otmanlı dönemlerinde, yöneticiler tarafından, Alevi-Bektaşi Türkmenler için kullanılan genel bir sıfat
KIZILBAY birl. Kızıl/Bay
KIZILBEK birl. Kızıl/Bek
KIZILBÖRİ birl. Kızıl/Böri
KIZILBUĞA birl. Kızıl/Boğa - Salçuklular dönemi, Azerbaycan atabeylerinden.
KIZILBUKA birl. Kızıl/Boğa - Göktürkler dönemi beylerinden. Kürşad’ın kırklarından.
KIZILER birl. Kızıl/Er
KIZILGU Kızarmış, kızgın - Kırgızların, Mürdi oymağı, dip dedelerinden.
KIZILHAN birl. Kızıl/Han - . . 1- Şamamist gelenekte Tanrı sıfatlarından 2- Oğuz Kağan dönemi bey ve komutanlarından.
KIZILKURT birl. Kızıl/Kurt - Kazakların, Kiçiyüz bölüğü, Bayoğlu oymağı, dip dedelerinden.
KIZILKÖZ birl. Kızıl/Göz - Türkmenlerin, Teke ve Ötemiş oymakları dip dedelerinden
KIZILOK Birl. Kızıl/Ok
KIZILOTAĞ birl. Kızıl/Otağ - Kağan ya da Han’ların verdikleri, toy ve şölenlerde, kız çocuk sahiplerinin oturduğu, şeref tribünü
KIZILTAN birl. Kızıl/Tan
KIZLITAŞ birl. Kızıl/Taş - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Semiz ve Baganalı oymakları dip dedelerinden
KIZILTAY birl. Kızıl/Tay
KIZILTUĞ birl. Kızıl/Tuğ
KIZIMTAY birl. Kızım/Tay (Kızmaktan kızgınlık) Tay
KIZIRAK (kızarık, kızrak) Nadir, ender rastlanan - Türkmenlerin, Tekeli ve Sıçmaz oymakları dip dedelerinden
KİÇİ 1- Kişi, adam, insan 2- Küçük, minyon 3- Geçmiş, geçik, eski 4- Keçi
KİÇİCİK 1- Kişicik, insancık 2- Küçük, minyon
KİÇİGÖZ birl. Kiçi/Göz - Türkmenlerin, Çavdur oymağı dip dedelerinden
KİÇİK 1- Küçük, minyon, Geçik, geçmiş
KİÇİK BEGÜM birl. Kiçik/Begüm - Babür Han’ın akrabalarından bir hanım
KİÇİKHAN birl. Kiçik/Han - Hun devleti dönemi komutanlarından
KİÇİK KOCA birl. Kiçik/Koca - babür Han dönemi bey ve komutanlarından
KİÇİN Zincir - Tuna Bulgarları Hanlarından
KİÇİÖREN birl. Kiçi/Ören
KİÇİYÜZ birl. Kiçi/Yüz - Kazakların, üç büyük bölüğünden biri
KİÇKİ 1- Eski, kadi 2- Kişi, insan
KİÇKİNE (Giçgine) Geçkin, geçmiş kadim - Babür Han dönemi beylerinden
KİDGÜ Giyim, giysi, elbise
KİLÜGEN BAGATUR birl. Kilügen/Bagatur - Çengiz Kaan dönemi, bey ve komutanlarından
KİLÜKEN Gülen, güleç, güleryüzlü, mütebessim
KİNDİK Orta, odak, merkez
KİNEŞ Şura, meşveret, kongre
KİREY (Girey, geray, keray) - 1- Kazakların, Kiçiyüz bölüğü, YediUruk oymağı dip dedelerinden 2- Türkmenlerin, Yaymut oymağı, dip dedelerinden 3- Başkurtların eski dönem oymak beylerinden
KİRİŞ Sinirden ve bağırsaktan yapılan sicim. Ok yayı olarak da kullanılır.
KİRTİ Doğruluk, gerçekçilik
KİSEK (Kizek, kesik) - Kırgızların, İçgilik oymağı dip dedelerinden
KİŞİLİK Karakter, şahsiyet, insan olma özelliği - Çengiz Kaan’ın Karabudundan, gelip yükselerek komutan olan beylerinden
KİŞKEN (Kiçgen) 1- Küçük, minyon 2- Geçen, geçmiş
KİÇKENTAY birl. Kiçken/Tay . . . minyon, minik
KİŞNİŞ Baklagillerden bir bitki
KİYE Kut, talih, ululuk
KİYELİ Mübarek, saygıdeğer, ulu
KİYELİ KAĞAN birl. Kiyeli/Kağan - Göktürk kağanlarından Kürşad’ın amcası
KİYİK Kiyuk, Geyuk
KİZEK 1- Kesik 2- Nöbet 3- Seyran, gezinti
KİZİK (Kizek)
KİZİR 1- Keser, kesici 2- Gever, gezgin 3- Atılgan, cesur
KİZİROĞLU birl. Kizir/Oğul - Köroğlu destanında adı geçen bir Türkmen beyi
KOBRAT (Kubrat) Derlemek, toparlamak, örgütlemek - Bulgar hanlarından
KOBU (Kovu) Buket, demet - Altay Türkleri, Çor oymağı, dip dedelerinden
KOBURCUK Kabarcık, kabarık, kabadayı - 1- Orus Han’ın oğullarından 2- Timur Kürkan Han’ın, Kıpçak valisi ve komutanlarından
KOBUZ (Kopuz)
KOCA 1- Ulu, saygıdeğer, hürmete layık 2- Bilgili, tecrübeli, görüp geçirmiş 3- Gösterişli, azametli 4- Mert, düz, koç gibi - Babür Han dönemi beylerinden
KOCAALP birl. Koca/Alp
KOCABAŞ birl. Koca/Baş . . . Koruyucu, muhafız
KOCABAY birl. Koca/Bay
KOCABEK birl. Koca/Bek
KOCABUĞA birl. Koca/Boğa
KOCAER birl. Koca/Er
KOCA KULAN birl. Koca/Kulan - Babür Han dönemi bey ve komutanlarından
KOCAKURT birl. Koca/Kurt
KOCAMAN 1- Akıllı, bilge 2- İriyarı, cüsseli, heybetli
KOÇ Erkek koyun mec. Düz, mert, yüz yüze döğüşen, hilesiz, yiğit, dayanıklı, yılmaz
KOÇA 1- Koç gibi. . 2- Kibar, centilmen
KOÇAK Koç gibi, cesur yürkli - Er Targın destanında adı geçen bir bey
KOÇAN 1- Centilmen, kibar 2- Koşan, koşucu
KOÇANBÖRÜ birl. Koçan/Böri - Ergenekon destanına göre, Böritaçina’nın oğullarından
KOÇAŞ Rehber, yol gösteren, önde giden
KOÇAY birl. Koç/Ay
KOÇBAY birl. Koç/Bay
KOÇBEY birl. Koç/Bey - Babür Han’ın komutanlarından ( Arayış Han’ın babası)
KOÇER birl. Koç/Er
KOÇER NOYAN birl. Koçer/Noyan - İlhanlılar dönemi komutanlarından
KOÇGAR (Kaçgar, kaşgar) 1- Koç başı 2- Koç gibi, koçyiğit - Harzemşahlar devleti vali ve komutanlarından
KOÇGUR (Koçgar)
KOÇİ Koç gibi, koç yürekli
KOÇİBEY birl. Koçi/Bey - 17. Yüzyıl bilginlerinden
KOÇHAN birl. Koç/Han - Avar hanlarından
KOÇKAN birl. Koç/Kan
KOÇLUĞ ( Koçluk) Koç olacak kuzu - Karakıtay devleti hanlarından
KOÇO Kibar, mert - Öketay Kaan’ın oğullarından Çengiz Kaan’ın torunu
KOÇOTUTUK birl. Koço/Tutuk - Göktürkler (Kapgan Kağan) dönemi, Uygur asıllı bey ve komutanlardan
KOÇU 1- Koç gibi 2- Kibar, centilmen - Otmanlılar (Yavuz Selim Han) dönemi, Bursa valilerinden
KOÇUM 1- Yiğit, mert 2- Koşum, koşma - Ünlü astronom ve bilgin "Uluğ bey" ‘in yeğeni
KOÇUN Düz, hilesiz, temiz yürekli - Çengiz Kaan’ın kardeşlerinden
KOÇUN BİGE birl. Koçun/Bike - Çengiz Kaan’ın kızlarından
KOÇUGAR Mert, yiğit, özü sözü bir
KOÇYİĞİT birl. Koç/Yiğit
KODAN (Kutan) - Salçuklular dönemi komutanlarından
KODAR Mağrur
KODAZ Mağrur
KOKLUĞ Koku, parfüm
KOKULUG Koku, Parfüm
KOKUM Parfüm
KOKUŞ Dalları, ok yapımına elverişli bir ağaç türü
KOLAN 1- Hediye, bahşiş 2- Kollayan, koruyan 3- At, eşek, katır gibi hayvanların, eyerini bağlamaya yarayan kemer
KOLANÇI Kolancı
KOLBAG Kadınların, aksesuar olarak bileklerine taktıkları, boncuklu halka
KOLBAS (Kolbaş, kolbaşı) - Kuman hanlarından
KOLBAŞ Askeri birlik başı, komutan, askeri koruyup kollayan kişi
KOLBAŞI (Kolbaş)
KOLBAY Askeri danışman
KOLCUK Kolcu, muhafız, koruyucu
KOLÇAK Kolcu, koruyucu, kollayıcı - Kazakların, Kiçiyüz bölüğü, Bayoğlu oymağı dip dedelerinden
KOLÇU Muhafız, bekçi
KOLDAGÜÇ Hami, koruyucu, şefkatli, merhametli, yardımsever
KOLDAŞ 1- Silah arkadaşı 2- Arkadaş, birbirini kollayan
KOLGAK İstek, heves, taleb - Kazakların, Kiçiyüz bölüğü, Bayoğlu oymağı dip dedelerinden
KOLGAY Veliaht, şehzade (Kırım ve Kazan hanlıkları döneminde kullanılan bir aksesuar
KOLKA 1- Kolgu, kol takısı 2- Refika, hanım, eş
KOLTAG Arka, himaye, destek
KOLUÇ Kolcu, kolbaşı, komutan
KOLUNÇUĞ Yakarış, niyaz
KOMAN (Kaman, kuman) 1- Yurduna yabancı sokmayan 2- Aman vermeyen 3- Kumral
KOMANBAY birl. Koman/Bay
KOMAS Komayan, bırakmayan, aman vermeyen - Otmanoğullarının dip dedelerinden
KOMUK 1- Kabuk, ağaç kabuğu 2- Hazine, define - Karahanlılar dönemi beylerinden
KOMUR Cesur, gözüpek
KON 1- Yurt, vatan 2- Konak, yerleşim, mekan
KONAÇ Aşiyan
KONAG 1- Konuk, misafir 2- Konuk ağırlanan ev - Kazakların, Kiçiyüz bölüğü, Bayoğlu ve Aday oymakları dip dedelerinden
KONALGA 1- Konuk yeri, baş köşe 2- Menzil, konulacak, varılacak yer
KONAT 1- Cana yakın, munis, sokulgan 2- konuk ağırlayıcı, konuksever 3- Birlikte göç eden oba birliği
KONCA 1- Armağan, bahşiş 2, Gül
KONÇUK 1-Aşina, tanıdık 2- Konuk
KONÇUY Kağan kızı, prenses, soylu kız
KONÇUY TENGRİM Konçuy/Tengrim - Koço Uygurları prenseslerinden
KONDU Yerleşik, yerli - Kırgız beylerinden
KONDUBAY birl. Kondu/Bay - Sogay destanlarında adı geçen bir bey
KONDUR Konuksever, cömert
KONGAR 1- Koyu kırmızı renkteki at 2- Kızıla yakın renk tonu - Macar kumanları beylerinden
KONGARALP birl. Kongar/Alp
KONGARATAY birl. Kongar/Atay - Bulgar Hanlarından
KONGARBUĞA birl. Kongar/Boğa
KONGRAT (Kongarat) birl. Kongar/At - İlhanlı hanlarından, Ebu Saidin kızı
KONGUR (Kongar) - Türkmenlerin, Teke ve Toktamış oymakları dip dedelerinden
KONGURTAY birl. Kongur/Tay Kızıltay. . - Yenisey yazıtlarında adı geçen bir bey
KONIK Can, ruh, yaşam
KONRAT (Konurat) birl. Konur/At - 1- Kazakların, Ortayüz bölüğü, oymak beylerinden 2- Özbek, oymak beylerinden
KONŞUK 1- Konşu, komşu 2- Yerleşim yeri 3- konuşma, laf
KONUK 1- Misafir 2- Can, ruh 3- Varılacak yer, menzil
KONUKALP birl. Konuk/Alp
KONUKAY birl. Konuk/Ay
KONUKBEK birl. Konuk/Bek
KONUL 1-Kerevetlerin altındaki, yük konan boşluk, yüklük
KONULGA 1- Konuk yeri, baş köşe 2- Konuğa verilen yemek, değerli yemek
KONUR 1- Yakışıklı, civan 2- Gururlu, onurlu, mağrur 3- Kara ve kızıl karışımı renk, at rengi, doru at
KONUR APA birl. Konur/Apa
KONURBÖRİ birl. Konur/Böri
KONUR KOCA birl. Konur/Koca
KONURAKA birl. Konur/Aka
KONURAL birl. Konur/Al
KONURALP birl. Konur/Alp - Otmanlıların ilk dönem komutanlarından ve Otman beğin yakın yoldaşlarından
KONURATA birl. Konur/Ata
KONURAY birl. Konur/Ay
KONURBAY birl. Konur/Bay - Kırgız beylerinden
KONURHAN birl. Konur/Han - Kulagu Han’ın oğlu
KONUŞ 1- Yerleşim, karargah 2- Menzil, varılacak yer
KOPAKHAN birl. Köpek/Han - Naymanlar devleti hanlarından (Tarihçilerin çoğu bu adın köpek olduğu görüşünde birleşiyor olsalar da, ikinci bir şık olarak "Kop/Ak" , çok/ak . . olabileceği de gözardı edilmemelidir. )
KOPAKKULA birl. Köpek/Kula - Babür Han’ın komutanlarından
KOPAN 1- Galip, utkan 2- Ulu, yüksek
KOPTURU Saygı duruşu, tören duruşu
KOPU Kop, çok, çokluk
KOPUN Çoklu, bereket, bütünlük
KOPUZ Saz, bağlama (Kop_Uz)
KOPUZALP birl. Kopuz/Alp
KOPUZAY birl. Kopuz/Ay
KOPUZBAY birl. Kopuz/Bay
KOPUZBEK birl. Kopuz/Bek
KOPUZER birl. Kopuz/Er
KOR 1- Öz, maya, asıl 2- Ateş parçası, ateş
KORAPA birl. Kor/Apa
KORİLÇİ birl. Kor/İlçi - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KOR KAĞAN birl. Kor/Kağan
KOR TULU birl. Kor/Tulu
KORAL birl. Kor/Al
KORALP birl. Kor/Alp
KORALTAN birl. Kor/Altan
KORALTAY birl. Kor/Altay
KORATA birl. Kor/Ata
KORAY birl. Kor/Ay
KORBA Filiz
KORBAŞ birl. Kor/Baş
KORBAY birl. Kor/Bay
KORCU Korucu - Türkmenlerin, Teke, Ötemiş ve Taşayak oymakları, dip dedelerinden
KORDEMİR birl. Kor/Demir
KORDUMAN birl. Kor/Duman
KOREL birl. Kor/El
KORER birl. Kor/Er
KORGAN Korunan yer, kale, kurgan
KORGAVUŞ Savunucu, müdafi
KORHAN birl. Kor/Han - Otmanoğullarının dip dedelerinden
KORIÇI Korucu, koruyucu, bekçi, yasak bölgeleri bekleyen ve koruyan kişi
KORIG 1- Koru, ağaçlık, yeşil bölge 2- korunan, yasak bölge
KORKMAZ Korkusuz, cesur - Mısır- Türk kölemenleri devleti döneminde Malatya valiliği yapan bir bey
KORKUD (Korkut) - Salçuklular (Sançar Han) dönemi, beylerinden
KORKUNÇ Korkutucu, ürkütücü
KORKUT 1- Heybetli, korkutucu, korku salan - Otmanlı şehzadelerinden Yavuz Selim Han’ın kardeşi
KORKUTALP birl. Korkut/Alp - Otman beğ dönemi komutanlarından
KORKUTATA birl. Korkut/Ata . . . Dede Korkut - Oğuzların, Bayat boyundan, Kara Koca’nın oğlu olan bu ulu kişi, yalnızca bir masal ve efsane anlatıcısı değil, aynı zamanda Türklerin sosyal ve kültürel yapısını, en güzel ve net bir biçimde dile getiren, konularında bunu işleyen bunları derleyip toparlayan, o günlerin önemli olaylarının notlarını tutan bir tarihçidir de. Bizler, bu ulu ve bilge kişi sayesinde, Türklerin, sosyal yaşamı, aile yaşamı, yönetim ve siyaset anlayışlarını, kültür anlayışlarını, ad verme biçimlerini, adların önemini, öğrendik. Bu yüzden bu ulus, Korkut Ata’ya çok şey borçludur.
KORMARAL birl. Kor/Maral
KORSU birl. Kor/Su
KORŞAD birl. Kor/Şad
KORTAG birl. Kor/Dağ
KORTAN birl. Kor/Tan
KORTAY birl. Kor/Tay
KORTİMUR birl. Kor/Timur
KORUĞ Yalnızca bir masal ve efsane anlatıcısı değil, aynı zamanda Türklerin sosyal ve kültürel yapısını, en güzel ve net bir biçimde dile getiren, konularında bunu işleyen bunları derleyip toparlayan, o günlerin önemli olaylarının notlarını tutan bir tarihçidir de. Bizler, bu ulu ve bilge kişi sayesinde, Türklerin, sosyal yaşamı, aile yaşamı, yönetim ve siyaset anlayışlarını, kültür anlayışlarını, ad verme biçimlerini, adların önemini, öğrendik. Bu yüzden bu ulus, Korkut Ata’ya çok şey borçludur.
KORMARAL birl. Kor/Maral
KORSU birl. Kor/Su
KORŞAD birl. Kor/Şad
KORTAG birl. Kor/Dağ
KORTAN birl. Kor/Tan
KORTAY birl. Kor/Tay
KORTİMUR birl. Kor/Timur
KORUĞ 1- koru, koruluk, ağaçlıklı bölge 2- Koruma bölgesi, sit alanı 3- Yasak bölge, askeri bölge
KORUK (Koru)
KORUKÇU Koruyucu, korucu, muhafız
KORÜREK birl. Kor/Ürek
KOŞ 1- Koç 2- Dizi, sıra, dize
KOŞAK 1- Koşulan, koşturan 2- Neşide, destansı şiir
KOŞAR 1- Emredici, buyurucu 2- Koşucu, çalışkan, hareketli 3- Dizen, düzenleyen
KOŞAY birl. Koş/Ay - 1- Manas destanında adı geçen bir kız 2- Kazakların, Kiçiyüz bölüğü Bayoğlu ve Aday oymakları dip dedelerinden
KOŞMA Ölçülü, uyaklı söz
KOŞTAMGA birl. Koş/Tamga - Özbeklerin, Konrat ve Naymanlar oymakları dip dedelerinden
KOŞUK 1- Yanyana, birlikte, yaren, dost 2- Koşma, şiir
KOŞUL Hüküm, şart
KOŞULGAN Koşul koyan, buyurucu
KOŞUM 1- Koçum 2- Bağlı, yanyana 3- Atın, eyer, kulan, üzengi vb. malzemelerinin tümü
KOŞUN 1- Asker, savaş birliği 2- Halk, ahali 3- Dizi, dize
KOTAN (Kutan) - Salçuklular (Berk Yaruk Han) dönemi bey ve komutanlarından
KOTAN TUĞRUL birl. Kutan/Tuğrul - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KOTKU Alçak gönüllü, mütevazı
KOY 1- Koyun 2- Merhamet, acıma duygusu
KOYLU 1- Merhametli 2- İstikamet, yön, yönünü bilen 3- Koyunlu
KOYMARAL birl. Koy/Maral
KOYU Merhamet - Altay Türkleri Şor oymağı, dip dedelerinden
KOYULDAR 1- Merhametli 2- Hürmetli - Sogay destanında adı geçen bir bey
KOYULMUŞ 1- Merhametli 2- Çalışkan
KOYUNLU 1- Hun, Hun’lu 2- Merhametli - Türkmenlerin, Ersarı ve Ok oymakları dip dedelerinden
KOYURGA 1- Hürmet, lütuf 2- Acıma duygusu, merhamet
KOYURTANG Özgürlük, Hürriyet
KOZAN Kozalak
KOZALAK Çam, selvi gibi ağaçların sert çiçeği
KOZAN Kazan
KOZGAV Kıyam, isyan, başkaldırma
KÖPÜRGE 1- Köprü, geçit 2- Savaş davulu
KÖÇAY birl. Göç/Ay
KÖÇER birl. Göç/Er
KÖÇERİ birl. Göç/Eri
KÖÇET Filiz, sürgün
KÖÇMEN Göçmen, göçücü - Kazakların, Kiçiyüz bölüğü, Bayoğlu ve Baybaktı oymakları dip dedelerinden
KÖDÜRGÜ Kurban, adak
KÖGMEN (Gökmen) 1- Tanrısal, ilahi 2- Sayın, saygıdeğer 3- Gücünü Tanrıdan alan
KÖĞÜZ 1- Göksel, Tanrısal 2- Göğüs, sine
KÖK 1- Gök 2- Aile, soy
KÖKBİLGE HAN birl. Kök/Bilge/Han - Uygur hanlarının ünvanlarından
KÖKBUDAK birl. Kök/Budak
KÖKCAR Gök/Yar - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Nayman oymağı dip dedelerinden
KÖKCATIK birl. Gök/Yatık - Kırgızların, Manguş oymağı dip dedelerinden
KÖKÇAR birl. Gök/Çur
KÖKÇEK Gökçek
KÖKÇEOĞUL birl. Gökçe/Oğul - Kırgızların, Edigene oymağı dip dedelerinden
KÖKDAŞ Emsal, örnek
KÖKELTAŞ (Gökiltaş) birl. Gök/İltaş - Babür Han dönemi bey ve komutanlarından
KÖKEN Göğen, gelen, 2- Köken, soy, aile
KÖKETAY birl. Kök/Tay
KÖKİM 1- Göğüm 2- Soyum, ailem - Türkmenlerin, Ersarı ve Ok oymakları dip dedelerinden
KÖKLÜ 1- Tanrıdan gelen 2- Soylu
KÖKMEN (Gökmen)
KÖKMÜREN birl. Gök/Müren - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Kıpçak oymağı dip dedelerinden
KÖKÖÇÜ (Kökçü) Gökçü, gökten güç alan, Tanrıdan gelen - Çengiz Kaan’ın başşamanı
KÖKSAGUN birl. Gök/Sagun - Salçuklular (Sançar Han) dönemi, Semerkant beylerinden
KÖKSAL birl. Kök/Sal
KÖKSAY birl. Kök/Say
KÖKSENGÜN birl. Gök/Sengün - Bilge Kağan dönemi komutanlarından
KÖKTAN birl. Kök/Tan
KÖKTAŞ birl. Kök/Taş
KÖKTAY birl. Kök/Tay - Manas destanında adı geçen bir bey
KÖKTAYBİGE birl. Kök/Tay/Bike - Çengiz Kaan’ın gelini, Tulay Han’ın evdeşi
KÖKTEM 1- Bahar 2- Gençlik 3- Deha, akıl
KÖKTİN birl. Gök/Tin
KÖKTÜRK (Göktürk)
KÖL Göl mec. Ululuk, sonsuzluk, derinlik, bilgelik - Altay Türkleri, Koybal oymağı dip dedelerinden
KÖL BİLGE HAN birl. Köl/Bilge/Han - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
KÖLERKİ HAN birl. Köl/Erki/Han - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
KÖLERKİN birl. Köl/Erkin - Karlukluların ünvanlarından
KÖLTİGİN (Kül/Tigin)
KÖLAPAK birl. Köl/Apak
KÖLHAN birl. Köl/Han
KÖLMÜK Halk, ahali
KÖLÜK Yük hayvanı
KÖMEK 1- Yardım, arka, destek, inayet 2- Ahali, halk
KÖMEN 1- Hayal, düş 2- Irk, soy 3- Cevher, damar
KÖMENBAY birl. Kömen/Bay
KÖMEY Gerdan, döş
KÖMÜÇ Hazine, define
KÖNG (Könk) Cariye, odalık
KÖNGÜL Gönül, can
KÖNİLİK Adalet, doğruluk
KÖNKAŞ Künkaş, kenkeş, meşveret
KÖNÜ Adalet, doğruluk
KÖNÜDİRİ birl. Kömü/Diri - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey.
KÖNÜL Gönül , can
KÖP Çok, gür, çokluk, bolluk
KÖPEKBEG birl. Köpek/Beğ - Yakutların eski oymak beylerinden.
KÖPTÜK 1- Bereket, bolluk 2- Kalabalık
KÖPÜK Kabarcık, köpürcük, çoklu, artış
KÖREGEN Gören, görücü
KÖREM 1- Körpe, taze 2- Görgülü, terbiyeli
KÖRGEN Gören, görücü
KÖRGÜZ Görgülü, centilmen, beyefendi - Çengiz Kaan’ın eğitmen ve atabeylerinden.
KÖRKE Ağaçtan yapılmış tabak
KÖRKEM 1- Görkem, ihtişam 2- Hoş, güzel, latif
KÖRKLÜBİGE birl. Görklü/Bige
KÖRKLÜĞ Güzel, alımlı, cemile
KÖROĞLU birl. Kör’ün/oğlu. . . adına destan yazılmış olan bir Türkmen beyi
KÖRPE Taze, cıvan
KÖRÜ (körüg) Gözcü, haberci, casus, gözlemci
KÖRÜG (körü)
KÖRÜM 1-Bakış, nazar, gözlem 2- Düş, rüya 3- Zeka, fehm
KÖRÜMÇİ Astronom, rasat, gözlemci, yıldızları inceleyen kişi.
KÖRÜMDÜK Bakıcı, nezaretçi
KÖRÜNÇ 1- Görgü, muaşeret 2- Bakan, nazır
KÖSEMEN Tas artan koç.
KÖŞÜK Dilek, temenni
KÖTÜZ Kıymetli
KÖVENÇ 1- Güvenç, güvence, teminat 2- Azamet, gurur
KÖVEZ Afi, çalım, fiyakalı.
KÖYMEN 1- Yanıcı, yanık 2- Hayal
KÖYMEZ Yanmaz, ateş almaz.
KÖZLÜK At kuyruğundan yapılan, göz kamaşması ve göz ağrılarının tedavisinde kullanılan bir dokuma.
KUANÇ Kıvanç, sevinçli gurur
KUANÇI Kıvanç
KUBAL Gürz, demir topuz. - Göktürkler dönemi, bey ve komutanlarından.
KUBAN Kapan - Altay Türkleri, Kumandı oymağı, dip dedelerinden.
KUBAN ARIĞ birl. Kuban/Arığ - Altay destanlarında adı geçen bir kız.
KUBAN HAN birl. Kuban/Han - Kıpçak hanlarından
KUBAT Kapalı, gizli
KUBAY birl. Kubi/Ay - Yakutların eski dönem "Temizlik Tanrıçası"
KUBİ (Kubil) Gökyüzü, feza, sema. Mec. Başsızlık ve sonsuzluk.
KUBİAŞAR birl. Kubi/Asar - 13. Yz. Kıpçak beylerinden.
KUBİLAY birl. Kubil/Ay
KUBİLAY KAAN birl. Kubilay/Kaan - Çengiz Kaan’ın torunu, Tulay Han’ın oğulu. Çin’in fethi tamamlandıktan sonraki dönemde, Çengiz Kaan’ın da ölmesiyle birlikte, toprak ve ülkeler, dörde bölünmüş, Tulay Han’ın payına da Çin düşmüştü. Ancak onun ölümünden sonra oğlu Kubilay tahta geçip buraya bütünüyle yerleşti Fakat kaçınılmaz bir sonuç olarak, sonradan gelen kuşaklar, yerleşik düzenin ve Çin kültürünün altında ezilerek zamanla Çinlileştiler.
KUBİGÜN birl. Kubi/Gün - Çengiz Kaan döneminde Şehzadelere verilen ünvanlardan
KUBİLAYHAN birl. Kubilay/Han - Çengiz Kaan’ın dip dedelerinden
KUCAN Göçen, göçer
KUCANAY birl. Kucan/Ay
KUCAR Göçer, göçücü
KUCARHAN birl. Kucar/Han - Bulgar hanlarından
KUÇAM Deste, demet, bağ
KUÇAR Göçer, göçmen - Çengiz Kaan’ın yeğeni
KUDA Sihir, büyü
KUDAGAÇI Büyücü, doktor - Kırgızların, Manguç oymağı dip dedelerinden
KUDAK Kadak, katı, sert
KUDEKAN Buyruk, sert, emir, azar - Çengiz Kaan’ın gençlik arkadaşlarından
KUKUN kıvılcım, ateş parçası
KUKUŞ 1- Gonca, gül 2- Şaka, latife
KUL Bağımlı, bağlı, köle mec. Bağlılık, sadakat
KULA 1- Kızıl ve karışımı renk, doru, bordo 2- Yelesi, ve kuyruğu kara, gövdesi kızıla çalan at 3- Yabani at 4- Gözükara, atılgan
KULAALP birl. Kula/Alp
KULABAY birl. Kula/Bay
KULABEK birl. Kula/Bek
KULABUĞA birl. Kula/Boğa - Kıpçak hanlarından Turan Han’ın oğlu
KULAÇ 1- Açıklık, mesafe 2- İki kol arasındaki ara
KULAGU 1- Yaratıcı, kılıcı, hükmedici 2- Kula gibi 3- Korkusuz, gözükara 4- Kul/Akı
KULAGU HAN birl. Kulagu/Han - Çengiz Kaan’ın torunu. Tulay Han’ın oğlu. Kubilay Kaan’ın kardeşi. İlhanlılar devletinin kurucusu ve ilk han’ı. Abbasiler devletini ve halifeliği yıkarak tarih sahnesinden silen, ünlü kişi
KULAĞA birl. Kul/Ağa
KULAHAN birl. Kula/Han
KULAKARA birl. Kula/Kara
KULAN 1- Galip, utkan 2- Vahşi at 3- Yaban eşeği
KULAN ARSLAN birl. Kulan/Arslan - Salçuklular dönemi beylerinden. Kutalmış beğ’in oğlu
KULAN HATUN birl. Kulan/Hatun - Çengiz Kaan’ın Merkitlerden olan son evdeşi
KULANBAY birl. Kulan/Bay
KULANŞI 1- At terbiyecisi 2- Musikişinaz, müzisyen
KULAPA birl. Kul/Apa
KULAPA URUNGU Kulapa/Urungu - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KULATA birl. Kul/Ata - Salçuklular dönemi, ozanlarından
KULAY birl. Kul/Ay
KULBAK Merhametli, yardımsever - Divanı Lügat’te adı geçen bir bey
KULBAŞ birl. Kul/Baş - Otmanlıların, ilk dönem beylerinden. Ertuğrul beyin yakın yoldaşlarından
KULBAY birl. Kul/Bay
KULDAM Sadık kul
KULDURAK birl. Kul/Durak - Altay destanlarında adı geçen bir bey
KULER birl. Kul/Er
KULGA Güvercin
KULGU 1- Müfettiş, murakıp 2- Güvercin
KULİ (kulıg) Cesur, gözükara
KULIG (kulı, kulık) - Göktürkler dönemi beylerinden
KULKARA birl. Kul/Kara - Yenisey yazıtlarında adı geçen bir bey
KULKIZ birl. Kul/Kız
KULPU 1- Kilit 2- kulluk, kulluk eden - Altınordu Hanlarından
KULUBEG birl. Kulı/Bek
KULUGA Güvercin
KULUN Tay, süt emen çağdaki at yavrusu
KULUNKARA birl. Kulun/Kara
KUMAÇ Solgun, soluk
KUMAK 1- Yardım, kömek 2- Sevda, aşk
KUMAN 1- Kul’lu, Hun’lu, Hun 2- Solgun 3- Kumral, sarı ile kahverengi arası renk 4- Aman vermeyen, dirayetli - Hun’ların bir kolu ve devamı olup, Güney Rusya’da yaşayıp devlet kurmuş ve Anadoluya, Salçuklulardan çok önceleri gelip yerleşen bir Türk boyu
KUMANALP birl. Kuman/Alp
KUMANBARS birl. Kuman/Pars
KUMANBAY birl. Kuman/Bay
KUMANBEK birl. Kuman/Bek
KUMANDI Mutlu, sevinçli
KUMANDI KİŞİ kumandı/Kişi - Altay Türkleri eski oymak beylerinden
KUMARAL Kumral, buğday tenli
KUMARGA Kuşatma, muhasara
KUMRAL Buğday tenli
KUL 1- Koyun 2- Can, ruh 3- Uçurum 4- Adalet
KUNAN 1- İki yaşına gelmiş kısrak 2- Adaletli, adil - Kırgızların, İçgilik ve Nayman oymakları, dip dedelerinden
KUNANBAY birl. Kunan/Bay - Kazak hanlığı dönemi beylerinden. . Ünlü şair Abay’ın babası
KUNAR Bereket, bolluk
KUNARLI Bereketli, münbit
KUNÇAY birl. Kul/Çay - Kırgızların, Togay ve Karakol oymakları, dip dedelerinden
KUNÇUK Koyuncuk - Çağatay hanlarından
KUNDUZ Dere kenarlarında yaşayan, kürkünden börk yapılan bir hayvan
KUNDUZBEK birl. Kunduz/Bek
KUNGURTAY birl. Kongar/Tay - Altay Türkleri oymak beylerinden
KUNİ Adalet, hakkaniyet, adaletlilik
KUNİ SENGÜN birl. Kuni/Sengün - Bilge Kağan döneminde yaşamış, Dokuz Oğuz kökenli komutanlardan
KUNT 1- Dayanıklı, metin 2- Sade, gösterişsiz
KUNTALP birl. Kunt/Alp
KUNTAY birl. Kun/Tay
KUNTBAY birl. Kunt/Bay
KUNTER birl. Kul/Ter
KUNTUR birl. Kul/Tur (sur) - Volga kıyılarında yaşayan bir Türk oymağı
KUNUK 1- Mahzun, elemli 2- Konuk
KUPÇI İnce, zarif
KUPTAN Niyaz, dua, yakarış
KUR Düzen, sıra, hiyerarşi, düzenleme
KURAL Düzen, düzenlilik, kaide
KURALAY Ceylan, ahu
KURAR Organizatör, düzenleyici
KURAT birl. Kur/At
KURAY Bir çeşit bozkır bitkisi ot
KURÇ (kuruç) Kılıç yapımında kullanılan, iyi bir çelik türü
KURÇAK 1- Kurç 2- Heykel, yontmataş, taş bebek
KURÇI 1- Kürçü 2- Kurucu - Babür Han dönemi beylerinden
KURÇIK Kurum, kuruluş, yapılanma - Altay Türkleri, Kızıl oymağı dip dedelerinden
KURDAY birl. Kur/Tay 2- Kurt/Ay
KURGA 1- Tecrübeli, bilge 2- İnce, narin
KURGAN 1- İstihkam, kale 2- Anıt, anıt mezar
KURHAN birl. Kur/Han - Oğuzname’de, Oğuz Kağan’ın amcası, Karahan’ın kardeşi
KURIDIN Batılı, batı bölgesinden
KURUM Figür, dans
KURIMLAK Cilveli, hareketli, kıvrak
KURIKAN 1- Kürkan, damat 2- Hisar, kale 3- Ağaçlık bölge
KURKULUK birl. Kırk/Uruk - Kırgız oymak beylerinden
KURLAS Düzen, işleyiş, ahenk
KURMAN Düzgün, düzenli, düzenleyici
KURMARAL birl. Kur/Maral
KURMUŞ Planlı, düzenli, örgütlü
KURSIK birl. Kur/Sık
KURT Bağımsızlığına olan düşkünlüğü, evcilleşmeyen tek hayvan oluşu, mücadeleciliği, hareketliliği, gururlu ve zeki oluşu, özellikle de sosyal ve örgütçü oluşu ve daha bir çok özellikleriyle, Türklere benzeyen ve Türklerin de çok eskiden beri kutsayarak, sembolleştirdiği hayvan
KURTAK Kurulu, ayarlı
KURTALAN birl. Kurt/Alan
KURTAR Kurtarıcı
KURTARAN Kurtarıcı
KURTAY Kurt/Ay - Eski dönem, Kırgız oymak beylerinden
KURTBAY birl. Kurt/Bay
KURTBEK birl. Kurt/Bek
KURTBOY birl. Kurt/Boy
KURTCEBE birl. Kurt/Cebe
KURTÇAY birl. Kurt/Çay - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Girey oymağı dip dedelerinden
KURTÇU (kurtçuk) genç kurt - Salçuk beyin torunlarından. Çağrı beyin amcazadelerinden
KURTER birl. Kurt/Er
KURTGA Tecrübeli, güngörmüş
KURTHAN birl. Kurt/Han - Bulgar hanlarından. Asbarak Han’ın oğlu Bulgar Türklerini, Rusya’dan Balkanlara getiren kişi
KURTİL birl. Kurt/İl Kurt yurdu
KURTKAYA birl. Kurt/Kaya - Göktürkler dönemi bey ve komutanlarından
KURTOGAN birl. Kurt/Ogan - Şeyban Han’ın oğullarından
KURTOL birl. Kurt/Ol
KURTUL Haraç, vergi, cizye
KURTULGU 1- Vergi, haraç 2- Kurtuluş, istiklal
KURTULMUŞ Özgür, bağımsız, azade - Otmanoğullarının dip dedelerinden
KURTULUN birl. Kurt/Ulun
KURTULUŞ İstiklal "Kurtuluş savaşımızın anısına verilmiş adlarımızdan"
KURTUN Batılı, batıdan
KURUCAŞ birl. Kuru/Yaş - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Argın oymağı dip dedelerinden
KURUĞÇIN Kurşun
KURUK Koru, park, koruluk - Babür Han dönemi bey ve komutanlarından
KURULTAG birl. Kurul/Dağ
KURULTAY birl. Kurul/Tay Kongre, divan, oturum - Gerek seçim, gerekse devlet için önemli kararların alındığı seçkinler meclisi
KURUM 1- Kuruluş, düzen, düzenleme 2- Çalım, jest, afi 3- Kaya parçası
KURUMHAN birl. Kurum/Han - Tuna Bulgarları hanlarından
KURUT 1- Kurt 2- Kale burcu 3- Kurutulup, suyu alınmış peynir topağı
KUSKUN Atın kuyruğundan geçirilip, eyere bağlanan kayış
KUŞ Kuş
KUŞBALA birl. Kuş/Bala
KUŞBEG birl. Kuş/Bey - Hiyve hanlığı dönemi komutanlarından
KUŞBİGİ birl. Kuş/Bige
KUŞBULAK birl. Kuş/Bulak - Buhara hanlığı dönemi bey ve komutanlarından
KUŞÇAK Kuşçu, kuş eğiticisi
KUŞÇAKOĞUL birl. Kuşçak/Oğul - Salçuklular dönemi bey ve komutanlarından
KUŞÇU Kuş eğiticisi - 1- Kırgızların, Karatal oymağı dip dedeledrinden 2- Türkmenlerin Göklen oymağı, dip dedelerinden
KUŞER birl. Kuş/Er
KUŞHAN birl. Kuş/Han - Hiyve hanlarından
KUŞLUKHAN birl. Kuşluk/Han - Semerkant emirlerinden
KUŞTAMGA birl. Kuş/Tamga - Özbeklerin, Karakalpak oymağı, dip dedelerinden
KUŞTEMİR birl. Kuş/Demir - Mısır-Türk kölemenleri devleti bey ve komutanlarından
KUŞTİMUR birl. Kuş/Timur
KUŞTOGAN birl. Kuş/Togan - Salçuklular dönemi bey ve komutanlarından
KUT 1- Uğur, talih, baht 2- Tanrısal, mübarek 3- Can, ruh, dirilik, yaşam kaynağı, yaşam gücü 4- kader, yazgı 5- Erk, iktidar 6- Bereket, nasip
KUTAGA Kut/Aka, Kut/Ağa - Çengiz Kaan dönemi Oyrat asıllı beylerden. O dönemin yargıçlarından
KUTACUN birl. Kut/Acun - Uygur kağanlığı dönemi bey ve komutanlarından.
KUTADGU Kutsanmış, kutlu, değerli, yararlı, mutlandıran.
KUTADGU BİLİG birl. Kutadgu/Bilig ( Kutsal, değerli bilgiler) - . . Yusuf Has Hacip’in Karahanlılar döneminde Bakan ( vezir) iken yazdığı ünlü eserin adı. Bu eserde, hem Türklerin sosyal yaşamı ile ilgili bilgilerrrr, hem de devlet yönetimi ve devletin gelecek kuşaklara taşınabilmesi için gerekli bilgiler, çeşitli örneklemelerle birlikte şiirsel bir dille anlatılır.
KUTAL birl. Kut/Al - Salçuklular döneminde yaşamış bir bey. Bazı kaynaklar, Alparslan Han’ı bıçaklayarak öldüren kişinin bu olduğunu yazar
KUTALHAN birl. Kutal/Han - Çengiz Kaan dönemi, Celayır hanlarından.
KUTALAN birl. Kut/Alan mübarek
KUTALDI birl. Kut/Aldı kutlu, mübarek
KUTALMIŞ birl. Kut/Almış kutlu, mübarek, kutsanmış - 1- Alparslan Han’ın amca çocuğu. . Arslan Yabgu’nun oğlu. Anadolu salçuklularının kurucularından. 2- İlhanlılar dönemi bey ve komutanlarından 3- Bilge Kaan’ın ünvanlarından.
KUTALSIN birl. Kut/Alsın
KUTAMIŞ Kutsamış, değer vermiş, mübarek eylemiş.
KUTAN 1- Dua, yakarış, niyaz 2- Bir avcı kuş 3- Saban, pulluk - Göktürkler dönemi beylerinden. Kürşad’ın kırklarından.
KUTANBAY birl. Kutan/Bay
KUTAR Kutsar, kutsayan, kut veren - Kulagu Han dönemi bey ve komutanlarından
KUTAŞ Kutlu, mübarek
KUTAY birl. Kut/Ay ( . . . Bu ad Türkçe’den Farsça’ya geçmiş ve "Hüda" biçimine gelmiştir. ) - 1- Ateş parçası, ateş 2- Şamanist gelenekte, " Ateş Tanrısı" 3- İpek, ipekli kumaş 4- Tanrıça 5- Paha biçilmez, değerli - İlhanlı hanlarından, Argun Han’ın evdeşi ve Keykatu Han’ın anası.
KUTBAY birl. Kut/Bay
KUTBEGÜM birl. Kut/Begüm
KUTBEY birl. Kut/Bey
KUTBİKE birl. Kut/Bige
KUTBULAN birl. Kut/Bulan
KUTBULDU birl. Kut/Buldu
KUTBULMUŞ birl. Kut/Bulmuş - Uygur kağanlarının ünvanlarından
KUTDAĞ birl. Kut/Dağ
KUTER birl. Kut/Er
KUTGARU Buyruk, fermen
KUTGELDİ birl. Kut/Geldi
KUTGÜN birl. Kuıt/Gün
KUTHAN birl. Kut/Han
KUTKAN birl. Kut/Kan - Uygur kağanlığı dönemi beylerinden
KUTKU Ağırbaşlı, alçak , gönüllü
KUTKULU birl. Kut/Kulu
KUTLU 1- Mübarek, Tanrısal 2- Bahtiyar 3- Kabul görmüş, saygıdeğer
KUTLU BAĞA TARKAN birl. Kutlu/Bağa/Tarkan - Uygur kağanlığı dönemi, bey ve komutanlarından.
KUTLUASLAN birl. Kutlu/Arslan - 13. Yz. da Gürcü krallığında görev yapan, o krallığın maliyesinden sorumlu, kıpçak kuman kökenli bir bey.
KUTLUAY birl. Kutlu/Ay - Abaka Han’ın kızlarından.
KUTLUBARS birl. Kutlu/Bars
KUTLUBAY birl. Kutlu/ Bay
KUTLUBEG birl. Kutlu/Bey
KUTLUBEGÜM birl. Kutlu/Begüm
KUTLUBEĞ ÇUR Kutlu/Beğ/Çur - Göktürkler dönemi kağan ünvanlarından
KUTLUBİGE birl. Kutlu/Bike
KUTLUBÖRİ birl. Kutlu/Böri - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KUTLUBUĞA birl. Kutlu/Boğa - Kıpçak hanlarından. Orus Han’ın oğlu
KUTLUCA Uğurlu, bahtı açık
KUTLUCAALP birl. Kutluca/Alp
KUTLUCAATA birl. Kutluca/Ata - Kazakların, Kiçiyüz bölüğü, Bayoğlu oymağı dip dedelerinden
KUTLUDEMİR birl. Kutlu/Demir - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KUTLUDURMUŞ birl. Kutlu/Durmuş - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KUTLUER birl. Kutlu/Er
KUTLUGÜN birl. Kutlu/Gün
KUTLUĞ Kutlu, mübarek - Akkoyunlular devleti komutanlarından
KUTLUĞBİLGE birl. Kutlu/Bilge - Uygur kağanlarının ünvanlarından
KUTLUĞ İNANÇ (Kutluk İnanç) Kutlu/İnanç - Salçuklular dönemi, Azerbaycan atabeylerinden. Cihan pehlivan bey’in oğlu
KUTLUĞ KÜL KAĞAN Kutlu/Kül/Kağan - Uygur kağanlığının kurucusu ve ilk kağanı. Son Göktürk kağanı olan Uzamış Kağanı yenerek, bu devletin siyasi yaşamına son verip kendine bağlayan kişi
KUTLUĞ MARAL birl. Kutlu/Maral - Türk mitolojisinde, Türkleri Ergenekondan çıkaran, Demirci Börteçine’nin evdeşi
KUTLUĞ ŞAMAN Kutlu/Şaman - Kırım hanlarından Hacı Giray Han’ın oğlu
KUTLUĞTURSUN birl. Kutluk/Dursun
KUTLUHAN birl. Kutlu/Han - Salçuklular dönemi, Salgurlu atabeylerinden
KUTLUK Kutlu - Babür Han dönemi bey ve komutanlarından
KUTLUK BEĞÇUR Kutluk/Beğ/Çur - Göktürkler ve Uygurlar dönemlerindeki, kağan ünvanlarından
KUTLUK BİLGE KÜLKAĞAN birl. Kutlu/Bilge/Kül/Kağan - Uygur kağanlarından
KUTLUK BÖRÜ birl. Kutluk/Böri
KUTLUK KAĞAN birl. Kutluk/Kağan - II. Göktürk devletinin kurucusu ve ilk kağanı. Devlet kurulduktan sonra, kurultay kararıyla "İlteriş" adını da alarak, İlteriş Kutluğ Kağan olmuştur.
KUTLUK SARU birl. Kutluk/Sarı - Kırgızların, Togay ve Bağış oymakları, dip dedelerinden
KUTLUK ŞAD birl. Kutluk/Şad - İlteriş Kutluk Kağan’ın kağan olmadan ömceki, ad ve ünvanı
KUTLUK TİGİN birl. Kutluk/Tigin
KUTLUK TİMUR birl. Kutluk/Timur - . . Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KUTLUK (Kutluğ) Kutlu, mübarek
KUTLUKAYA birl. Kutlu/Kaya
KUTLUTERKEN birl. Kutlu/Terken - Timur Kürkan Han’ın kız kardeşi
KUTÖZ birl. Kut/Öz
KUTSANDI Kutlu, mübarek
KUTUGA (kutaga, kutaka)
KUTULA (Kutuluğ) birl. Kut/Ulu - Tayçıkut’lar devleti hanlarından. Altan Han’ın babası
KUTULMUŞ (Kutalmış)
KUTUN 1- Mesut, mutlu, nurlu 2- Mukaddes, kutsal
KUTUNMUŞ Kutlu, mübarek - Uygur yzaıtlarında adı geçen bir bey
KUTUR Kutlu, mübarek
KUTUR TEKİN birl. Kutur/Tekin - Dokuz Oğuz destanında adı geçen bir bey
KUTUY (Kutay)
KUTUYHANIM birl. Kutuy/Hanım - Uygur yazıtlarında adı geçen bir hanım. (Bazı kaynaklarda "Kutuy Hatun" olarak da geçer.
KUTUZ birl. 1- Kut/Uz 2- Yaban öküzü - Mısır- Türk kölemenleri hanlarından
KUTVERDİ birl. Kut/Verdi
KUTVERMİŞ birl. Kut/Vermiş
KUVAKAN birl. Kuva(kuvanç) Kan - Başkurtların eski dönem, oymak beylerinden
KUVANÇ Kıvanç, gurur, mutluluk, iftihar
KUVANÇBEK birl. Kıvanç/Bek - Kırgızların, Togay ve Bugu oymakları, dip dedelerinden
KUVANDUK Kıvanç, mutluluk, iftihar, gurur verici - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Argın oymağı dip dedelerinden
KUVART 1- Kurt 2- Dayanıklı, kavi, metin
KUVARTHAN birl. Kuvart/Han - Bulgar hanlarından
KUVAT Sevinç, mutluluk
KUVRAG Toplum, toplumcu
KUYAK Zırh, demirağ
KUYAN Tavşan, bozkır tavşanı - Özbeklerin, Konrat ve Loncagalı oymakları dip dedelerinden
KUYAŞ Güneş ışığı
KUYDUNG Beden, vücut - Kırgızların, Togay, Çoltu ve Tolgan oymakları dip dedelerinden
KUYMARAL birl. Kuy/Maral - Oğuzname’de Böriteçine’nin öteki adı
KUYMU Sevinç, neşe
KUYTAK Mahfuz, siper
KUYTURKA Bağış, ihsan, lütuf
KUYULDAR Saygıdeğer, saygıya layık
KUYUM Aksesuar, küpe, bilezik
KUYUMBİLGE birl. Kuyum/Bilge
KUZ Dağın, güneş görmeyen yamacı
KUZAY 1- Kuzey yönü, güneşin az olduğu yer, Karanlık ve soğuk yer 2- Kuz/Ay
KUZBAY birl. Kuz/Bay
KUZGUN Kargagillerden, bir akbaba türü - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Argın oymağı, dip dedelerinden
KUZHAN birl. Kuz/Han
KUZLAK Bebe, yavru
KUZU 1- Koyun yavrusu 2- Yavru, bebe
KUZUBAY birl. Kuzu/Bay
KÜÇ Güç, dirayet, kudret
KÜÇKARA birl. Küç/Kara (Acı kuvvet) - Yenisey yazıtlarında adı geçen bir bey
KÜÇEM 1- Güç, kudret 2- Gasıb, zorba - Özbeklerin, Konrat ve Kuştamgalı oymakları dip dedelerinden
KÜÇEY Güçlü, gücü yeten - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Argın oymağı, dip dedelerinden
KÜÇİ Güç, güçlük, zorluk
KÜÇİKACUN birl. Küçük/Acun - Altay Türkleri, Kızıl oymağı, dip dedelerinden
KÜÇİN An, kısa zaman parçası - Karahanlılar dönemi beylerinden
KÜÇKEY Güçlü, zorlu
KÜÇLÜK Güç, güçlük, zorluk, kudret - 1- Göktürkler dönemi beylerinden. Kürşad’ın kırklarından 2- Çengiz Kaan dönemi, Merkit beylerinden (Tayang Han’ın oğlu)
KÜÇTEKİN birl. Küç/Tekin - Karahanlılar dönemi, bey ve komutanlarından
KÜÇTİMUR birl. Küç/Timur - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KÜÇTOGAN birl. Küç/Togan - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
KÜÇUGUR birl. Küç(güç/Uğur - Çengiz Kaan döneminde, Karabudundan olmasına rağmen, üstün yetenekleri ve hizmet anlayışıyla önce, komutan daha sonra da, merkez ordu komutanlarından, yapılan bey
KÜÇÜBAY birl. Küçi/Bay
KÜÇÜK Ufak, minyon - Kapgan kağan’ın oğullarından (Küçük Şad)
KÜÇÜLÜ Güçlü, zorlu
KÜÇÜLÜK Güçlük, güç, zorluk
KÜÇÜM Güç, kudret
KÜÇÜMHAN birl. Küçüm/Han - 1- Sibir hanlığının kurucusu ve ilk han’ı. 2- Babürhan dönemi, Samerkant hanlarından
KÜKLER Müneccim, yıldız falcısı
KÜKREK 1- Onur, gurur 2- Kükreyiş, kükreyen
KÜL 1- Ateş, ateşlilik, yakıcılık, yokedicilik 2- Yenilmezlik 3- Ulu, ünlü 4- Cesaret, gözükaralık 5- Göl, göl gibi geniş ve büyük
KÜL ERKİ HAN Kül/Erki/Han - Tuman Han’ın bey ve komutanlarından
KÜL ERKİN birl. Kül/Erkin - Batı Göktürkleri bey ve komutanlarından
KÜL ERTİGİN Kül/Er/Tigin - Bilge Kağan dönemi, bey ve komutanlarından
KÜL TİGİN birl. Kül/Tigin Birkaç anlam; 1- Ateş prensi 2, yenilmez prens 3- Ulu prens 4- Yokedici prens 5- Göl (gibi) prens - Türk tarihinin, ünlü simalarından. . Bilge Kağan’ın kardeşi, İlteriş Kutluk Kağan’ın küçük oğlu. Hiçbir zaman taht ve iktidar düşünmeden, ağabeyi Bilge Kağan’ın hizmetinde çalışıp, devletin birliği ve dirliği için, çok küçük yaşlarından itibaren hep savaşarak yaşamış ve ölmüş, ender kişilerden
KÜLABI birl. Kül/Abı - Özbeklerin, Konrat ve Kuştamgalı oymakları, dip dedelerinden
KÜLBİLGE birl. Kül/Bilge
KÜLBİLGE HAN birl. Kül/Bilge/Han - Uygur hanlarından.
KÜLÇAĞAÇ birl. Kül/Çağ/Aç - Kırgızların, Togay ve Sayak oymakları, dip dedelerinden.
KÜLÇUR Ululuk, yüksek mevki, saygıdeğerlik. Birl. Kül/Çur - Göktürkler dönemi ünvanlarından.
KÜLÇUR APA TARKAN birl. Kül/Çur/Apa/Tarkan - Bilge Kaan dönemi, bey ve komutanlarından.
KÜLÇUR KAĞAN birl. Kül/Çur/Kağan - Uygur kağanlarının ünvanlarından
KÜLE 1- Güle , gülüş 2-Demet, bağ, deste
KÜLEGEÇ 1-Güleç, güleryüzlü 2-Name, melodi
KÜLEGEN Gülen, güleryüzlü
KÜLEK 1- Fırtına, kumfırtınası 2-Bakraç, tahtadan yapılmış yoğurt kabı
KÜLEM Bereketli, münbit
KÜLER birl. Kül/Er . . Ulu, saygın kişi.
KÜLTEM Deste, demet, buket
KÜLÜG (Külük) 1-Ünlü, meşhur, çok tanınan 3-Hızlı, seri
KÜLÜG BİLGE KAĞAN birl. Külüg/Bilge/Kağan - Uygur kağanlarından. Uluğ Kutlu Bilge . . Kağan oğlu
KÜLÜG İNANÇ birl. Külüg/İnanç - Göktürkler dönemi, bey ve komutanlarından.
KÜLÜG TİGİN birl. Külüg/Tigin - Uygur prenslerinden. .
KÜLÜK Külüğ, meşhur
KÜLÜK APA birl. Külük/Apa - Yenisey anıtlarında adı geçen bir bey.
KÜLÜK BİLGE birl. Külük/Bilge - Yenisey anıtlarında adı geçen bir bey.
KÜLÜKSENGÜN birl. Külüğ/Sengün - Bilge Kağan dönemi, bey ve komutanlarından
KÜLÜKTUTUK Birl. Külük/Tutuk - Yenisey anıtlarında adı geçen bir bey.
KÜLÜNK Kazma
KÜMÜŞ Gümüş
KÜMÜŞ TEKİN birl. Gümüş/Tekin - Karahanlılar dönemi, bey ve komutanlarından
KÜN Gün, güneş
KÜN HATUN birl; Gün/Hatun
KÜNALP birl. Gün/Alp
KÜNANA birl. Gün/Ana - Şamanist gelenekte, göğün yedinci katına bakan tanrıça
KÜNAY Gün/Ay - Uygur kağanlarının ünvanlarından
KÜNBAY birl. Kün/Bay
KÜNBEK birl. Kün/Bek
KÜNÇEK Güneşlik, şemsiye
KÜNDEŞ 1- Gündeş, güneşe eş değerde 2- İzci, takipçi, halef
KÜNDOĞDUHAN birl. Kün/Doğdu/Han - Kutadgu Bilig’de adı geçen bir Karahanlı komutan
KÜNDÜN Gün ışığı
KÜNDÜZ Gündüz - Macar Kumanları, bey ve komutanlarından
KÜNDÜZBAY birl. Kündüz/Bay
KÜNDÜZKULU birl. Kündüz/Kulu
KÜNER birl. Gün/Er
KÜNEŞ Güneş - Türkmenlerin, Ersarı oymağı beylerinden (Ersarı bey’in oğlu)
KÜNGERÜ 1- Arzu, dilek, temenni 2- Cariye
KÜNG Cariye, dişi köle
KÜNİ 1- Adil, adaletli, hukukçu, yasalara bağlı 2- İtaatkar, muti
KÜNKAŞ Danışma, nasihat
KÜNSARI birl. Kün/Sarı
KÜNTAŞ birl. Kün/Taş - Altay destanlarında adı geçen bir bey
KÜNTEM Günlük, gündelik
KÜNTOĞSI birl. Gün/Doğuşu - Yenisey yazıtlarında adı geçen bir bey
KÜNTÜZALP birl. Kündüz/Alp
KÜNÜÇEN Muti, itaatkar, saygılı
KÜNÜLÜK 1- Şemsiye, 2- Günlük, yövmiye
KÜR 1- Gür, sık, bol, bolluk 2- Canlı, diri, sağlam, sarsılmaz 3- Gürleyen, kükreyen, kabadayı, gözükara, yürekli 4- Öz, maya, özünü yitirmemezlik 5- Düzen, düzenlilik 6- Çare, çözüm, deva
KÜRBAY birl. Kür/Bay
KÜRBEY birl. Kür/Bey
KÜRBUĞA birl. Kür/Boğa - Salçuklular dönemi komutanlarından. Sonraları, Musul atabeyliği yapan bir bey
KÜRÇE Esas, asıl, maya, öz
KÜRÇİ Kabadayı, gözükara - Çengiz Kaan dönemi bilginlerinden
KÜRÇİBAY birl. Kürçi/Bay
KÜRÇUR birl. Kür/Çur
KÜRÇUR KAĞAN birl. Kür/Çur/Kağan - Batı Göktürkleri kağanlarından
KÜRHAN (Gürhan) birl. Kür/Han - 1- Karakıtaylılar devleti hanlarından. (Türkçülük düşüncesini, ilşk defa, teorik olarak ortaya atan kişi) 2- Türk mitolojisinde, Kara Han’ın oğullarından 3- Oğuzname’de Moğol Han’ın dört oğlundan biri
KÜRİ İç geçiren, imrenen, kıskanç
KÜRKAN birl. 1- Kür/Kan (Gür/Kan) 2- Damat (Körekan) - Aksak Timur Han’ın ünvanlarından
KÜRMAN KOCA birl. Kürmen /Koca - Kırgızların, Togay ve Soyak oymakları dip dedelerinden
KÜRMEN Özlü, soylu
KÜRŞAD birl. Kür/Şad - Türk tarihinin ünlü simalarından. Türk ve dünya tarihindeki, ilk "Milli kurtuluş" hareketini örgütleyen ve gerçekleştiren kişi. Göktürk kağanlarından Çuluk Kağan’ın küçük oğlu. ( İlk Göktürk devleti yıkıldıktan sonraki, Çin’de süren tutsaklık dönemine son vermek için, şan, şöhret, taht ve kişisel çıkar düşünmeden, yalnızca Milletin kurtuluşu ve geleceği için, kırk yiğidi ile gizli bir örgüt kurup sonra da devrimi gerçekleştirdi. (İ. S. 639) Kendisi de dahil olmak üzere hepsi öldü. Ancak bu kutlu eylemin sonucunda öteki bütün Türkler serbest bırakılarak özgürlüklerine kavuştular ve hemen ardından da 11. Göktürk devletini kurdular. )
KÜRT AĞ birl. Kür/Dağ
KÜRTİMUR birl. Kür/Timur
KÜRTUĞ birl. Kür/Tuğ - Özbeklerin, Konrat ve Kançagalı oymakları, dip dedelerinden
KÜRTÜN birl. Kür/Tün (gece)
KÜRÜGEN 1- Gürgen 2- Köregen, damat
KÜRÜM Basiret, meleke
KÜRÜNÇ 1- Özlü, soylu 2- Düzen, düzenli 3- Kıskanç
KÜŞLİK 1- Güçlük, güç, zorluk 2- Mutlu, mutluluk
KÜŞLÜK HAN birl. Küçlük/Han - 1- Naymanlar devleti hanlarından 2- Kerayetler devleti hanlarından
KÜŞÜM 1- Ar, edep, hicap 2- Güç, güçlülük
KÜVENÇ Güvenç
KÜVENÇİ Güvence, garanti
KÜZ Güz, sonbahar, hazan
KÜZHAN birl. Küz/Han - Oğuzname’de Moğol Han’ın dört oğlundan biri
KÜZNEK Işık kırılması, aksi-ziya
MAMAK Sakin, kendi halinde
MAMAY Sakin, munis - Atilay Han’ın akrabalarından olan bir Hun beyi
MAMAY HAN birl. Mamay/Han - kıpçak hanlarından
MAMAY TÜRE birl. Mamay/Türe
MAMIŞ 1- Saygılı, söz dinler 2- Saygı, hiram
MAMIŞHAN birl. Mamış/Han - Kazak hanlarından
MANAS 1- Huy, mizaç 2- Heybet, heybetli - Ünlü, Kırgız yiğidi. Kendi adıyla yazılan ve anılan destan, halen, dünyanın en uzun destanı olup, her yıl yeni mısralar eklenerek de sürmektedir.
MANASHAN birl. Manas/Han
MANAY Saha, bölge, mıntıka
MANÇO Mengü, sonsuz
MANÇU Mengü, sonsuz - Bu ad ile bir Türk oymağı, şimdiki Mançurya’da bir dönem hanlık yapmış ve Mançurya adı da bu addan dolayı bu günlere kadar gelmiştir. Mançu adı " Mengü’nün kuzey Türklerinin ağzı ile söylenişinden başka bir şey değildir.
MANÇU APA YARGAN TARKAN Mançu/Apa/Yargan/Tarkan - Göktürkler (Bilge Kağan) dönemi komutanlarından
MANGALAY 1- Alın, yüz, cephe 2-Süvari, iyi ata binen - Tuman Han’ın torunlarından
MANGU Mengü, bengü, sonsuz
MANGU KAAN birl. Mangu/Kaan - Çengiz Kaan’ın torunu, Öketay Kaan’ın oğlu
MANGU TİMUR birl. Mangu/Timur
MANGUBERDİ birl. Mangu/Verdi - Anadolu Salçukluları Gıyaseddin’in amcası oğlu
MANGUR Mangır, bakır para
MANGUT Ölümsüz, sonsuz - 1- Oğuzname’de, Türk’ün kardeşlerinden 2- Özbeklerin eski dönem oymak beylerinden
MARAL Ceylan, ahu türü bir hayvan
MAYDA Narin, ince, ince yapılı
MENÇİK Mülkiyet, mal varlığı
MENDEŞ (Menteş, mintaş) Acele, aceleci
MENGİ Mengü, bengi, bengü
MENGİ HAN birl. Mengi/Han
MENGİ KULA birl. Mengi/Kula
MENGİ TİMUR birl. Mengi/Timur - Altınordu hanlarından
MENGİLİK Sonsuzluk
MENGLİ Mingli, benli
MENGLİ GİRAY HAN birl. Mingil/Giray/Han - Kırım hanlarından
MENGLİ HATUN birl. Benli/Hatun - Tuğluk Timur Han’ın anası
MENGÜ Ebedi, sonsuz, sonsuza kalan, sonsuzluk, ölümsüzlük
MENGÜ ALP birl. Mengü/Alp
MENGÜAY birl. Mengü/Ay
MENGÜBARS birl. Mengü/Bars
MENGÜBAY birl. Mengü/Bay
MENGÜÇ Sonsuzluk, sonsuzluğa ulaşmış, ermiş, ulu, saygıdeğer - Mengüçler devletinin kurucusu ve ilk beyi. Şebinkarahisar, Aluçra, Şiran ve Refahiye dolaylarını, Alparslan Han’ın emriyle zaptettikten sonra, Salçukluya bağlı özerk bir beylik olarak kalmıştır.
MENGÜÇ ATA birl. Mengüç/Ata - Bilgi ve tecrübesine başvurulan ulu ve bilge kişi
MENGÜÇ ATSIZ birl. Mengüç/Atsız - Alparslan Han dönemi, Azerbaycan valisi
MENGÜÇAY birl. Mengüç/Ay
MENGÜÇEK (Mengüç)
MENGÜER birl. Mengü/Er
MENGÜKAN birl. Mengü/kan
MENGÜKUL birl. Mengü/Kul
MENGÜN (Mingün, Bingün) birl. Bin/Gün - Kulagu han’ın oğullarından . . Abaka Han’ın kardeşi
MENGÜTAŞ birl. Mengü/Taş - Bilge Kağan’ın yaptırdığı Orkun anıtlarının sıfatı
MENGÜTAY birl. Mengü/Tay - Tulay Han dönemi, Heart valisi
MENGÜTEKİN birl. Mengü/Tekin
MENGÜTİMUR birl. Mengü/Timur - 1- Batu Han’ın torunu, Doğan Han’ın oğlu 2- Mısır- Türk kölemenleri (Melik Nasır) dönemi komutanlarından
MENGÜVERDİ birl. Mengü/Verdi - Haverezm Han’ı Celaleddin’in gerçek adı
MENTEŞ (Mintaş) birl. Bin/Taş - 1- Salçuklular dönemi komutanlarından 2- Mısır- Türk kölemenleri dönem Malatya valilerinden
MENGEN 1- Nişancı, iyi ok atan, okçu 2- Becerikli, mahir - Bilge Kağan’ın ilk adı
METE 1- Soylu, saygıdeğer 2- Bütün, bütünlük, bütünlükçü
METEHAN birl. Mete/Han - Hun kağanlarının en ünlüsü. Aynı soy ve kökten gelen boylar arasında, kan dökülmesini yasaklamış hepsinin tek bir devlet çatısı altında toplanması gerektiğini, bunun aynı zamanda Türk Tanrısı’nın bir emri olduğuna inanarak bu yolda mücadele etmenin ve bunun getireceği sonuçların, en büyük ve paha biçilmez bir mutluluk olduğuna inanmış, bunu da ayrıca, devlet politikası biçimine getirmişti. Türk töresine devlet idaresine sokan, ilk düzenli ve sınıflı kara ordusunu kuran, "Birleşik Türk Devletleri"ülküsünü devlet siyaseti olarak ve bunu gerçekleştiren ilk Türk büyüğü. Tarihçilerimizin büyük çoğunluğu, bu kişinin efsanevi, Oğuz Kağan olduğunu söyler.
MİN 1-Bin, bin sayısı. 2-ben, gamze - Özbek oymak beylerinden.
MİNG 1-Ben, gamze 2-Huzur, refah 3-Bin sayısı - Başkurt oymak beylerinden.
MİNGAN 1-Benli, gamzeli 2-birl. Bin/Kan - Öketay Kaan dönemi, bey ve komutanlarından.
MİNGAY birl. Ming/Ay - Çengiz Kaan’ın askeri danışmanlarından ve komutanlarından.
MİNGİDİBEK birl. Mingli/Bek - Koçay Han’ın komutanlarından.
MİNGİLİK Rahat, huzur, refah
MİNGİR Çok külliyetli.
MİNGLİ AĞAÇ birl. Mingli/Ağaç - Timuroğullarından, ünlü devlet adamı ve bilgin, Hüseyin Baykara’nın evdeşi.
MİNGLİ GİRAY birl. Mingli/Giray(Han) - Kırım Hanlarından
MİNGLİ GÖNÜLTAŞ birl. Mingi/Gönültaş - Altınordu devleti komutanlarından
MİNGLİBAY birl. Mingli/Bay
MİNGLİHAN birl. Mingli/Han
MİNKARA birl. Min/Kara(Binkara) - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey.
MİNTAŞ (Bintaş) birl. Min/Taş - hacı Bektaşı Veli’nin kardeşi
MİNTİMUR birl. Min/Timur - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
MOĞOL Kaygı, endişe, hüzün - Havarezmler devleti dönemi bey ve komutanlarından.
MOĞOL HAN birl. Moğol/Han - 1- Şecerei Türk’de, Alınca Han’ın ikiz oğlundan biri ve Türk’ün babası 2- Oğuz Kağan destanında, Oğuz’un amcası ve ilk kayın atası
MOĞOLBAY birl. Moğol/Bay
MOĞOLKANÇI birl. Moğol/Kançı - Babür Han dönemi bey ve komutanlarından
MOĞOLTAY birl. Moğol/Tay
MOKAN Büken, güçlü
MOKAN KAĞAN birl. Mokan/Kağan - Bumin Kağan’ın diğer adı
MONGUÇ Atik, çevik, hamleci
MOTUN Bütün, bütünlük ( Mete Han’ın asıl adının bu olduğunu söyleyen tarihçiler de var. )
MUGLU Üzgün, hüzünlü - Çengiz Kaan’ın komutanlarından
MUNAR Serap, algın
MUNCUK Boncuk, takı, mücevher - Atilay Han’ın babası
MUNÇUĞ (Boncuk)
MUNG 1- Hüzün, elem, üzüntü 2- Ming, ben, gamze
MUNGLUBUĞA birl. Munglu/Boğa - Mısır-Türk kölemenleri devleti komutanlarından
MUNGLUĞ (Mungluk) Üzgün, bunalmış, hüzzam - Yesukey ölürken, Çengiz Kaan’ı emanet ettiği bey. Çengiz’in bir nevi manevi babası durumundaki bey
MUNGUL Hüzünlü, elemli - 1- Altay Türkleri, Kişiler oymağı, dip dedelerinden 2- Kırgızların, Togay, Sarı ve Bağış oymakları dip dedelerinden
MUNZUK (Muncuk, boncuk) Boncuk’un Macar ağzıyla söylenişi
MUT birl. Mut/Al
MUTAL birl. Mut/Al
MUTAY birl. Mut/Ay
MUTBEGÜM birl. Mut/Begüm
MUTBİGE birl. Mut/Bige
MUTER birl. Mut/Er
MUTHAN birl. Mut/Han
MUTLU Mutlu, mesut, bahtiyar
MUTLUALP birl. Mutlu/Alp
MUTLUBAY birl. Mutlu/Bay
MUTLUBEGÜM birl. Mutlu/Begüm
MUTLUBİGE birl. Mutlu/Bike
MUTLUER birl. Mutlu/Er
MUTLUHAN birl. Mutlu/Han
MUYAN (Buyan, bayan)
MÜÇEK öpücük, buse
MÜGE İnci çiçeği
MÜLDÜZ Berrak, saf
MÜREN Irmak, akarsu
NATUK Yurt, avul, yerleşim bölgesi.
NAYMAN 1- Soylu, asilzade 2- Kendinden emin - 1- Kırgızların, İçgilik ve Katırca oymakları, dip dedelerinden 2- Altay Türkleri, Teleut oymağı dip dedelerinden . 3- Kazakların, Ortayüz bölüğü oymak beylerinden.
NİRUN Saf, katıksız, sade. - Oğuzname’de, Alan Guva’nın çocuklarının genel sıfatı.
NOGAY Başıboş, serbest, azade. Çengizliler döneminde, genellikle Uygur asıllı memurlara verilen bir unvan. - 1- Kırgızların, Togay, Girik ve karakol oymakları, dip dedelerinden. 2- Özbeklerin, Konrat ve Kançakalı oymakları, dip dedelerinden. 3- Kuzey Kafkasya ve Romanya’da yaşayan, bir oymak.
NOGAYBEK birl. Nogay/ Bek
NOGAYÇERİ birl. Nogay/Çeri
NOYAN 1- Soyluluk ünvanlarından ( Avrupalıların, şövalye, sör, ünvanlarının karşılığı) 2- Sükunet, huzur 3- Başkomutanlık, başkomutan - Çengiz Kaan’ın komutanlarından.
NOYANBAY birl. Noyan/Bay
NOYANÇOBAN birl. Noyan/Çoban - Kulagu Han’ın komutanlarından.
NOYANER birl. Noyan/Er
NOYANHAN birl. Noyan/Han
NOYANKULİ birl. Noyan/Kuli
OBA 1- Yurt, mekan, mesken, diyar, çadır, mahalle 2- Göçebe, kabile, aşiret
OBABEY birl. Oba/Bey
OBAER birl. Oba/Er
OBAR Ev, baraka
OBEN 1- Genç aygır 2- Erkek deve yavrusu
OBULAZ (Oblas, oflas) 1- Gözüpek, atılgan 2- Alicenap, yüce gönüllü.
OBUT Şeref, haysiyet
OBUZ Kaynak, menba
OCAK (Otak, odak) Ateşlik, ateş olan yer, ateş tüten yer. Mec. Ev, yuva, insan eğitiminin, başladığı, insanın pişmeye ve biçimlenmeye başladığı yer.
OCAKLI Ocak sahibi. - Kazakların, Uluyüz bölüğü oymak beylerinden.
OD Ot, ateş
ODAK Ocak, yanma, yansıma merkezi
ODAKAN Hanım ozan
ODANA birl. Od/Ana - Şamanist gelenekte, "Dişi Melek"
ODATA birl. Od/Ata - Şamanist gelenekte "erkek melek"
ODAY birl. Od/Ay
ODBEK birl. Od/Bek
ODÇU Ateşçi
ODER birl. Od/Er
ODGELDİ birl. Od/Geldi
ODGURMUŞ 1- Oturmuş, oturaklı, sakin, kendinden emin 2- Yuva kuran, birlik kuran - Karahanlılar dönemi beylerinden. /Kutadgu Bilig’de Yusuf Has Hacip’in şiirlerini yazarken seslendiği ve hitap ettiği beylerden. )
ODHAN birl. Od/Han - Şamanist gelenekte, "Ateş Tanrısı"
ODKIZ birl. Od/Kız
OFLAZ (Obulaz, Oblas)
OG Ok (Doğma, doğum, yaratılış) - Sibir Hanlığı dönemi bey ve komutanlarından.
OGAN (Okan, Ugan) 1- Tanrı, Tanrılık vasıfları, yaratma, yaratış, doğuş, halik 2- Anlayış, zeka, bilgelik 3- Eski Türklerde, kan davalarına karşı çıkan, oba ve oymaklar arasındaki geçimsizliklerde, arabuluculuk yapan, "Barış Tanrısı" 4- Altay ve Tuna Türklerinde " Ateş Tanrısı" - Hiyve Hanlarından Muhammed Han’ın oğlu. Şecerei Türk’ün yazarı olan, Bahatur Han’ın kardeşi.
OGAN APA birl. Ogan/Apa
OGAN HAN birl. Ogan/Han
OGANALP birl. Ogan/Alp
OGANAY birl. Ogan/Ay
OGANBAY birl. Ogan/Bay
OGANER birl. Ogan/Er
OGANKUL birl. Ogan/Kul
OGANKULU birl. Ogan/Kulu
OGANSAY birl. Ogan/Say
OGANSOY birl. Ogan/Soy
OGANSU birl. Ogan/Su
OGANVERDİ birl. Ogan/Verdi
OGÇİ (Okçu)
OGLAĞU Körpe, genç kız
OGRAK 1- Azim, kararlılık 2- Niyet
OGRAŞ Uğraş, mücadele, meşgale
OGSAT Benzer, benzerlik, benzeyiş
OGTADURMUŞ birl. Okda/Durmuş ( Bu ad, iki anlamda da yorumlanabilir. Akıllı, zeki Durmuş. Zor durumda kalan, zor koşullarda olan Durmuş. . ) - Uygur kağanlığı dönem bey ve komutanlarından
OGUR 1- Gizlilik, gizem 2- Uğur, baht, talih, mutluluk
OGURLU Uğurlu
OGURMUŞ Gizemli, ağzı sıkı
OGUTUR Gizli, gizemli - Kırgızların, Mündi oymağı, dip dedelerinden
OGÜN birl. O/Gün (. . Eski bir Türk geleneği olan, tarihin önemli ve özel günlerinin anısına verilen, o gün ya da o günlerin yıldönümüne denk düşen günlerde doğanlar için kullanılan bir ad. Örneğin, Fenerbahçe’nin eski futbolcularından O gün Altıparmak "10 kasım 1938" doğumludur ve Ata’ nın ölümüne atfen bu adı almıştır. )
OGÜNER birl. Ogün/Er
OĞÇU Okçu, haberci, ulak
OĞIRCIK Uğurcuk - Türkmenlerin, Salur ve Karaman oymakları dip dedelerinden
OĞLAGU Körpe kız
OĞLAK Keçi yavrusu - Babür Han dönemi beylerinden
OĞLAMAN Bir yaşında doğum yapan, koyun ve keçi
OĞLAN Oğul, erkek çocuk, genç erkek - Türkmenlerin, Teke ve Toktamış oymakları dip dedelerinden
OĞLANÇUR birl. Oğlan/Çur - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
OĞRAMIŞ Uğurlu - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
OĞRUN 1- Gizli, gizemli 2- Yavaş, ağır
OĞUL 1- Oğlan, erkek çocuğu 2- Evlat, genel olarak, kız yada erkek çocuğu - Türkmenlerin, Salur ve Karaman oymakları dip dedelerinden
OĞULALP birl. Oğul/Alp
OĞULBARS birl. Oğul/Bars - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
OĞUL HAN birl. Oğul/Han
OĞULAK birl. Oğul/Ak
OĞULAY birl. Oğul/Ay
OĞULBAY birl. Oğul/Bay
OĞULBEK birl. Oğul/Bek
OĞULBÖRİ birl. Oğul/Böri
OĞULÇA 1- Oğulcuk, biricik oğul, biricik evlat 2- En küçük oğul
OĞULÇA KATIR HAN birl. Oğulça/Katır/Han - Karahanlı hanlarından
OĞULÇAK Oğulça
OĞULER birl. Oğul/Er
OĞULGANMIŞ Oğlu olmayan
OĞULGAYMIŞ Oğlu olmayan
OĞULHAN BUĞRA birl. Oğulhan/Buğra - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
OĞULKAN birl. Oğul/Kan
OĞULTEKİN birl. Oğul/Tekin - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
OĞUR 1- Uğur, taLİH, bahtiyarlık 2- Vakit, zaman, devir
OĞUŞ 1- Bolluk, bereket 2- Hısım, akraba, nesil - Otmanoğullarının 16. Göbek dedesi
OĞUZ 1- Ok-Uz 2- Ağuz, ağız 3- Öküz 4- Olağanüstülük 5- Çağrı, davet, toparlama birleştirme, yaratış - Türklerin en önemli ve geniş bölgelere yayılmış olan boyu. Türkiye’nin büyük bölümü, Azerbaycan, Türkmenistan, Musul, Kerkük, Gagavuzya, İran Türkmenleri, hep bu boyun kollarındandır. )
OĞUZALP birl. Oğuz/Alp
OĞUZ BİLGE birl. Oğuz/Bilge - Bilge Kağan dönemi bey ve bilginlerinden (Oğuz Bilge Tamgaçu)
OĞUZ KAĞAN Oğuz/Kağan - Türklerin, tüm boylarının mitolojik atası. Belli tarihsel dökümanlar içersinde değerlendirmek mümkün olmamakla birlikte, tarihçilerin büyük çoğunluğu, bu kişinin, Hun Kağanı " Mete Kağan" olabileceğini söylemektedirler. Tarihte ilk defa olarak bütün Türk boylarını bir araya getirerek, tek devlet çatısı altında topladığı, kuzey ve orta Asya’yı, Türk yurdu haline getirdiği, Oğuz töresi ya da " Türk Töresi" adı altında, kültürel bir alt yapı hazırladığı, yine uzun yıllar hemen bütün Türk devletlerinin genel yasaları durumunda olan "Oğuz Kağan Yasaları" nı hazırlayıp yürürlüğe koyduğu söylenir.
OĞUZBEY birl. Oğuz/Bey
OĞUZER birl. Oğuz/Er
OĞUZGÜN birl. Oğuz/Gün
OĞUZHAN birl. Oğuz/Han (Oğuz Kağan)
OĞUZTAN birl. Oğuz/Tan
OĞUZTAY birl. Oğuz/Tay
OK 1- Doğum, doğuş, yaradılış 2- Akıl, us 3- Dokunma, el sürme 4- Söyleyiş, çağırış, haber verme 5- Silah, yay ile kullanılan ok 6- Örgüt, teşkilat - Türkmenlerin, Ersarı oymağı dip dedelerinden
OKAN 1- Ogan 2- Anlayış, fehim
OKANBARKAN birl. Okan/Barkan - Çengiz Kaan’ın dip dedelerinden Kubilay’ın oğlu
OKANBAY birl. Okan/Bay
OKANER birl. Okan/Er
OKANKUL Birl. Okan/Kul
OKANSOY birl. Okan/Soy
OKATMIŞ (Okutmuş) Haberci, ulak
OKAY birl. Ok/Ay - Kırım hanlığı dönemi bey ve komutanlarından
OKBAY birl. Ok/Bay
OKÇI 1- Okuyucu, haberci 2- Ok atan, okçu 3- Örgütçü, komitacı
OKÇU (Okçı)
OKER birl. Ok/Er
OKHAN birl. Ok/Han
OKIÇI Davetçi, davetkar, çağırıcı
OKİ Çağrı, davetiye
OKKAN birl. Ok/Kan
OKLAMIŞ Ok atmış, savaşçı
OKLU 1- Akıllı, zeki 2- Örgütlü
OKSU birl. Ok/Su
OKŞAK Benzeyen, andıran, tanıdık, bildik
OKŞAN Benzeyen, okşayan
OKTA Akıllı, zeki, dahi - Niyuçi Tatarları hanlarından
OKTAMGA birl. Ok/Tamga - Özbeklerin Konrat oymağı dip dedelerinden
OKTAN birl. Ok/Tan
OKTAR 1- Okçu, iyi ok atan 2- Bilgili, akıllı, yaratıcı 3- Davetçi, davetkar - Batı Hunları devleti komutanlarından
OKTAŞ birl. Ok/Taş
OKTAY birl. Ok/Tay
OKUKLU Alim, bilgin
OKUMAGAN Arif, eğitimsiz ama kendini yetiştirmiş, olgunlaşmış - Harzemşahlar devleti bey ve komutanlarından
OKUNÇ Toy ve düğün davetiyesi
OKUŞ 1- Bilgi, bilgelik 2- Bereket
OKUŞLUĞ 1- Alim, bilgin 2- Bolluk, bereket, bereketli
OKUTGAN Okutan, eğitmen
OKUTAN Eğitmen, öğretmen
OKUV Okuyuş, kıraat, çağırış
OKYAY birl. Ok/Yay
OLAGAN Olan, doğal, olumlu
OLAM Debdebe, gösteriş, tantana
OLBAK Oluş, oluşum
OLCA Ganimet, bolluk
OLCAŞ Tören, seremoni, tazim
OLCAY Tanrı sıfatlarından. Baht, talih, açık talih, ululuk
OLCAYBEGÜM birl. Olcay/Begüm
OLCAY HAN birl. Olcay/Han - Oğuzname’de Nuh’un oğlu olan Yafes’in gerçek adı
OLCAY HANIM Olcay/Hanım - Kara Kulagu Han’ın evdeşi
OLCAY KUTLUĞ Olcay/Kutluk
OLCAY TÜRKAN Olcay/Türkan ( Terken ) - Timur Kürkan Han’ın evdeşi.
OLCAY BİGE birl. Olcay/Bike
OLCAYKUT birl. Olcay/Kut
OLCAYTU Açık talih, bahtı açık, bereketli
OLCAYTU BUĞA birl. Olcaytu/ Boğa - İlhanlılar dönemi, bey ve komutanlarından
OLCAYTU HAN Olcaytu/Han - İlhanlı hanlarından. Gazan Han’ın kardeşi.
OLCAYVERDİ birl. Olcay/Verdi.
OLÇA Ganimet, bereket
OLÇAM Ganimet, nimet, bolluk
OLÇAR 1- Saldırı komutu, saldırı 2- haber, havadis 3- Uygun, muvafık
OLÇUM 1- Olgunluk, olgun, yetişkin 2- Hüner, marifet
OLGAÇ Olgun, olmuş
OLGUN Yetişkin, olmuş, kamil
OLGUN HAN birl. Olgun/Han
OLGUNAY birl. Olgun/Ay
OLGUNBAY birl. Olgun/Bay
OLUM Oluş, doğuş, olmaya elverişli.
OLUN 1- Oluş, olgunluk, ağırbaşlılık 2- Genç, taze 3- Soyluluk
OLUN BİGE birl. Olun/Bike
OLUN İYE HATUN (Olun ige hatun)birl. Olun/İye/Hatun - Çengiz Kaan’ın anası
OLUŞ Oluşum, düzen
OMAÇ Amaç, gaye
OMAK 1- Soy, kan, soyluluk 2- Aile, akraba
OMAY (Umay) Seçkin, güzide
OMRAK Sevilen, maşuka
OMUR (Umur) 1- İlgi, heves 2- Güç, dayanıklılık, dayanıklı - Aydınoğulları beyliğinden, Aydın Bey’in oğullarından
OMURCA Sağlam, dayanıklı - Astgragan hanlığı, hanlarından.
OMURTAG Kartal yavrusu - Bulgar hanlarından
OMURTAY birl. Omur/Tay - Tuna Bulgarları, hanlarından.
ONAK 1- Onanmış, kabul görmüş 2- Sevgili, el üstünde tutulan
ONAKA 1- (Onak) 2- On/Aka - Atialy han dönemi, bakan ve komutanlarından
ONAL 1- Doğuş, ortaya çıkış 2- Sağlam, dayanıklı
ONANLI Sağlam, meyin, mütehammil
ONANMIŞ Sağlam, bayındır, destekli
ONAT 1- Sağlam, dayanıklı 2- Yakışıklı 3- Terbiyeli, iyi davranışlı
ONATBAY birl. Onat/Bay
ONATÇA Makbul, hatırşinas
ONAY 1- Sağlam, dayanıklı, uygun 2- Makul, kabul, tasdik
ONBEG birl. On/Bey
ONBOY birl. On/Boy
ONG 1- Sağlamlılık, kalıcılık, dayanıklılık 2- İyilik, rahmet, bereket, bolluk 3- Sevinç, neşe, mutluluk
ONG TUTUK birl. Ong/Tutuk - Yenisey yazıtlarında adı geçen bir bey.
ONGAL birl. Ong/Al
ONGAN 1- Uğurlu, mutlu, bahtiyar 2- Verimli, gelişkin 3- Bayrak, simge, totem
ONGAN HATUN birl. Ongan/Hatun - Kazak hanlığı dönemi, ünlü kadınlarından.
ONGANER birl. Ongan/Er
ONGER birl. Ong/Er
ONGHAN birl. Ong/Han - Sibir hanlığı, - hanlarından.
ONGU 1- Kar, kazanç 2- Set, sütre
ONGUÇ Karlı, kazançlı, verimli, uğurlu
ONGUÇ ALP birl. Onguç/Alp
ONGUÇAY birl. Onguç/Ay
ONGUÇBAY birl. Onguç/Bay
ONGUÇER birl. Onguç/Er
ONGUDAY Karlı, kazançlı
ONGUN 1-Bolluk ve bereket tanrısı. 2- Uğurluluk, verimlilik, kalıcılık 3- Av totemi, kutsanmış av hayvanı 4- Totem, sembol, bayrak, flama
ONGUN ALP birl. Ongun/Alp
ONGUNER birl. Ongun/Er
ONGUNSAY birl. Ongun/Say
ONGUNSOY birl Ongun/Soy
ONGUR 1- Kurtuluş, salah 2- On-Ogur
ONGUT Koruyucu, muhafız, kale muhafızı
ONOĞUL birl. On/Oğul (. . On oğul değerinde. . )
ONOK birl. On /Ok - Batı Türk illerinin temelini teşkil eden, on boyun genel adı.
ONUÇUR birl. On/Uçur - İkşitler devleti hanlarından . Tokuç Han’ın oğlu
ONUK 1- Sağlıklı, dayanıklı 2- Uğurlu, aziz, saygıdeğer 3- Usul, yol, teamül 4- Yararlı, faydalı
ONUKAY birl. Onuk/Ay
ONUKBAY birl. Onuk/Bay
ONUKBEGÜM birl. Onuk/Begüm
ONUKBÖRÜ birl. Onuk/Böri
ONUKER birl. Onuk/Er
ONUKTAY birl. Onuk/Tay
ONUŞ 1- Bereket, bolluk, verim 2- Uğur, talih
OPAK (Apak) Temiz, bakımlı - Kazak hanlarından
OPAN Mağara, delhiz
OPÇIN (Apçın, afşın) Zırh, demirağ - Salçuklular dönemi, Azarbeycan atabeylerinden
OPUR Obur, iştahlı
OPUZ Katı, sert
OR 1- Yer, durak, bölge 2- Doğramak, biçmek 3- Mevki, mertebe 4- Düzen, kuruluş
ORAK Doğramak, kesmek, doğrayıcı, biçici - Nogay oymaklarından ve bu oymağın dip dedelerinden
ORAKBAY birl. Orak/Bay
ORAKBEK birl. Orak/Bek
ORAKHAN birl. Orak/Han
ORAL 1- birl. Or/Al (. . almaktan) 2- Aral
ORALBAY birl. Oral/bay
ORALP birl. Or/Alp
ORALTAN birl. Or/Altan
ORALTAY birl. Or/Altay
ORAN 1- Taht, şeref makamı 2- Yüksek mevki, yüksek derece
ORAY birl. Or/Ay 1- Aynı, eşit, eş değerde (Kırgızlarda) 2- Fırsat, hamle (Kazaklarda) 3- Beşik(Soglarda)
ORAZ (Uraz, uras, ıraz) Şeref, onur, talih - Kırgız oymak beylerinden
ORAHAN birl. Oraz/Han - Şeybanlılar devleti hanlarından
ORBAY birl. Or/Bay
ORBUĞA birl. Or/Boğa
ORÇUN 1- Kesici, keskin, doğrayıcı 2- Bölge, vilayet 3- Onurlu, ahlaklı, iyi huylu
ORDA Orta, merkez (Kağan veya Han otağının bulunduğu yer)
ORDAY birl. Ordu/Ay
ORDU (Orda) 1- Orta, çekirdek, merkez 2- Silahlı ve düzenli topluluk
ORDUAKA birl. Ordu/Aka
ORDUAPA birl. Ordu/Apa
ORDUBAY birl. Ordu/Bay
ORDUBEG birl. Ordu/Bey
ORDUCA 1- Ordu ile ilgilenen 2- Ortaca, ortanca - Özbek Han’ın evdeşi
ORDUHAN birl. Ordu/Han
ORDUKAYA birl. Ordu/Kaya
ORGA Bayrak, flama
ORGARUN 1- İstihkam 2- Bayraklı, bayrak sahibi
ORGİR Kesici, biçici
ORGUN Sırdaş, sır saklayan, ketum
ORGUNER birl. Orgun/Er
ORGUN birl. Or/Gün
ORHAN birl. Or/Han - 1- Oğuzname’de Oğuz Kağan’ın amcası ve kayın atası 2- Otmanoğullarının ikinci hanı ve Otman beğ’in oğlu 3- Timur Kürkan Han’ın komutanlarından 4- Yıldırım Bayezit’in en küçük oğlu
ORHUN Sır saklayan, sırdaş, gizli, gizemli
ORHUNER birl. Orhun/Er
ORKAN birl. Or/Kan
ORKAYA birl. Or/Kaya
ORKUN (Orhun)
ORKUNER birl. Orkun/Er
ORKUNŞAT birl. Orkun/Şad
ORKUT birl. Or/Kut
ORMAG Doğramak, biçmek
ORMAN Ağaçlık, bölge
ORMUŞ Doğrayan, biçen
ORNAK 1- Taht, tahtıravan 2- yer, yöre
ORPAG Menşe, kök, neseb
ORTAÇ 1- Ortadaki, ortanca 2- Ilımlı, dengeli, ortayolcu
ORTAÇI Ilımlı
ORTAĞ Ortak, ortalama, ortada buluşma
ORTAYÜZ birl. Orta/Yüz Kazakların, üç ana bölümünden biri
ORTİGİN birl. Or/Tigin - Dokuz Oğuz destanında adı geçen bir bey
ORTUG Ortak, pay sahibi
ORTUĞ birl. Or/Tuğ
ORUK 1- Yol, eylem, gidişat 2- Çare, çözüm, imkan, uygunluk
ORUM Mera, otlak
ORUMBAY birl. Orum/Bay
ORUMBEK birl. Orum/Bek
ORUMKULİ birl. Orum/Kuli
ORUN 1- Makam, mevki, özel yer, şerefli yer, taht 2- Karargah, görev yeri
ORUNÇ Hediye, bahşiş
ORUNÇAK 1- Oya, işleme 2- Rehin, emanet
ORUNDUK Koltuk, iskemle
ORUNGULUK Bayrak, flama
ORUNKUL birl. Orun/Kul
ORUNKULİ birl. Orun/Kuli - Kırgız beylerinden
ORUNLUG Taht, makam
ORUNTAG Yüksek mevki, makam
ORUS 1- Talih, uğur, baht, mutluluk 2- Amaç, hedef - Özbeklerin, Konrat ve Kançagalı oymakları dip dedelerinden
ORUS ARGUN birl. Orus/Argun
ORUS HAN birl. Orus/Han - 1- Altınordu devleti hanlarından Toktamış Han’ın oğlu 2- Oğuzname’de Türk’ün oğullarından
ORUZ (Orus)
ORUZ EMEN birl. Oruz/Emen - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
ORUZKOCA birl. Oruz/Koca - . . Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
OSKAY 1- Hamarat, işgüzar 2- Neşeli, şen
OT 1- Ateş, ocak, ev 2- Nebat, bitki
OT TİGİN birl. Ot/Tigin
OTACI (Utacı) 1- Doktor 2- Eczacı, ot ve bitkilerden ilaç yapan kişi 3- kam, baksı
OTAĞ 1- Oda, içinde ateş yakılarak oturulabilen büyük ve geniş çadır 2- Yeni evlenenlere armağan edilen ev, çadır
OTAĞA birl. Ot/Ağa . . evin reisi, aile reisi, evde sözü geçen kişi
OTAĞAY birl. Otağ/Ay
OTAK Yeni evlenenlere armağan edilen ev, çadır, oda
OTAMIŞ Doktor, hekim - 1- Karahanlılar devleti bey ve komutanlarından 2- Abbasiler dönemi, vali ve komutanlarından
OTAMIŞ GİRAY HAN birl. Otamış/Giray/Han - Son Kazan hanı. (Ünlü Siyun Bike’nin oğlu)
OTANCAK İlaç, merhem, deva
OTAR Geçici, fani
OTAY birl. Ot/Ay
OTÇİGEN birl. Ot/Çigen ("Ot/Tigin" adının , Moğol ağzındaki söylenişi. ) - Çengiz Kaan’a gençlik yıllarında, yardımcı olan dokuz beyden biri.
OTÇU BOĞA birl. Otçu/Boğa - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey.
OTGUN Kabadayı.
OTHAN birl. Ot/Han
OTKAN birl. Ot/Kan
OTKUN Kabadayı.
OTLUĞ(K) Ateşli
OTMAN Ailenin en küçük oğlu . Ocağın ateşini yakıp ısıtacak ve devamlılığı sağlayacak olan, Çok eskilerden beri süregelen, Türk töresince çocuklar arasındaki paylaşımlarda ev , en küçük çocuğa kalır. Bu yüzden ilerde evin yada mülkün idaresi küçük oğlandadır. Yani, ocak, onunla yanmaya devam edecek, aile oba yada oymağın yaşamı onun sayesinde sürecektir. Bu çocuklara içeren"Otman, Ot Tigin, Othan"vb. adlar verilir. - . Otmanlı devletinin kurucusu ve ilk hanı. Ertuğrul Beğ’in en küçük oğlu. Daha Ertuğrul Bey ölmeden, Töreye göre, birçok mal mülk, büyük çocuklara, beylik, en küçük olan Otman’a geçmişti. Ayrıca, çok ilginç bir durum da şudur ki, Türkiyede’ki çoğu tarihçilere göre bu ad Osman, fakat Türkiye dışındaki, birçok ciddi tarihçiye göre ise Otmandır. . (Bazılarına göre ise, Ataman ve Atman’dır. )
OTMAR Ateşli, ateş saçan - Atilay Han’ın dedelerinden
OVAT Düzgün, muntazam
OVLAZ Gözüpek, atılgan
OVMAÇ El ile yoğrularak yapılan yiyecek
OY 1- Düşünmek, düşünce, fikir 2- Çukur
OYA 1- Oyularak yapılan elişi, işleme 2- Emanet, rehin 3- Sempatik, minyon
OYABEGÜM birl. Oya/Begüm
OYABİGE birl. Oya/Bike
OYAÇİÇEK birl. Oya/Çiçek
OYAN 1- İman, inanç 2- Düşünce, efkar
OYAZ Çukur, kuyu
OYBAK Çukurlu vadi
OYBAT Oyuk ve çukurlu yer
OYGAK 1-Oya, rehin 2- Uyanık, müteyakkız
OYGUR Dere yatağı, dere oyuğu
OYINLI Düşünceli, efkarlı - . . Özbeklerin, Konrat oymağı dip dedelerinden
OYLUM 1- Çukur, kuyu, boşluk 2- Kurucu, kuruntu, yormak
OYMAK Yığın, kitle. Türklerin sosyal birimleri içindeki sıralamada, Obadan büyü Boy’dan küçük olan akrabalar topluluğu
OYMAKAY birl. Oymak/Ay
OYMAKBEG birl. Oymak/Bey
OYMUR Dere, dere yatağı
OYNAK Maral, ceylan, vb. Hayvanların bir arada olup su içtikleri kuyu, su birikintisi
OYNUK (Oynak)
OYRAM Girdap, anafor
OYRAT Derin, oyuk, derinleşmiş
OYTUN Kutsanmış, mübarek
OYTUNAY birl. Oytun/Ay
OYTUNBAY birl. Oytun/Bay
OYTUNBEK birl. Oytun/Bek
OYTUNER birl. Oytun/Er
OYUR Vücut, endam
OZ İleri, ön, önde
OZA Kadim, eski, ezeli, hep var olan
OZAĞI Tecrübeli, bilgili, uzman
OZAMIŞ Uzamış, uzman, usta işinin ehli
OZAMIŞ KAĞAN birl. (Uzamış Kağan) Ozamış/Kağan - Göktürk kağanlarının sonuncusu
OZAN (Uzan) Öncü, herkesin önünde olup hitap eden, şiir yazan ve okuyan, kopuz çalarak şiir okuyan ve yazan. Usta, işinin ehli
OZAN HAN birl. Ozan/Han
OZANALP birl. Ozan/Alp
OZANAY birl. Ozan/Ay
OZANBAY birl. Ozan/Bay
OZANBEK birl. Ozan/Bek
OZANBİGE birl. Ozan/Bike
OZANBÖRİ birl. Ozan/Böri
OZANER birl. Ozan/Er
OZANSAY birl. Ozan/Say
OZANSOY birl. Ozan/Soy
OZANSU birl. Ozan/Su
OZANTİMUR birl. Ozan/Timur
OZAR Uzman, usta, bilir kişi - Oğuz Kağan’ın torunlarından, Bozok Han’ın oğullarından
OZARIK birl. Oz/Arık
OZGAN Kademeli, dereceli, öncelikli
OZMAN Uzman
OZMUŞ Uzmanlaşmış, yetik
OZMUŞ TEKİN birl. Ozmuş/Tekin - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
OZUL Esas, kaide
OZUT İkamet, ikametgah
OZUTGAN İleride, ilerici
ÖBEK Küçük grup, tim, takım, parça
ÖBGE Ced, Ata, Soy
ÖCAL birl. Öc/Al intikamcı
ÖCEK 1- Esinti, hafif yel 2- Burç
ÖCÜT İntikam, öç
ÖÇALAN birl. Öç/Alan Kinci, intikamcı
ÖDEM 1- Borç, bakiye 2- Ödül, mükafat
ÖDEMİŞ 1- Eczacı, doktor 2- Ricacı, yakaran 3- Borçsuz, bakiyesiz 4- Ödül veren - Türkmenlerin, Çavdur oymağı dip dedelerinden
ÖDEN 1- Ricacı, duacı 2- Ödül
ÖDGÜLMÜŞ 1- Öğülmüş, öğülen, başarılı, ödül almış 2- Ricacı, duacı - Kutadgu Bilig’de, Yusuf Has Hacip’in, hitapta bulunduğu, Karahanlı, beylerinden
ÖDGÜR Uygun, yerinde, vaktinde
ÖDRÜM Seçkin, mümtaz
ÖDÜGET Ricacı, yakarıcı, duacı - Yakutlar’da, " Akarsular Tanrısı"
ÖDÜK Rica, yakarı, dua, niyaz, arzu
ÖDÜL 1- Usluluk, akıllılık 2- Yüceltme, ululama, mükafat
ÖDÜN 1- Ödeme, ödeyiş 2- Yakarış, niyaz
ÖDÜŞ Vakit, devir
ÖG (Ok) Ana, anne, yaratan, doğuran
ÖDGÜL Övülme, övünç kaynağı, övülme nedeni
ÖGE (Öke) Dahi, çok zeki, çok akıllı
ÖGEÇ İki yaşına gelmiş koç
ÖGEDAY (Öketay)
ÖGEL 1- Zeki, akıllı, aklı başında 2- Burç
ÖGET 1- Akıl, zeka, akıllılık, 2- Sevgi, muhabbet
ÖGİR Sevinç, neşe, eğlence
ÖGLÜ Dahi, çok akıllı
ÖGREDİK 1- Mürebbiye, eğitmen, yetiştirici, öğretmen 2- İdman, talim, antrenman
ÖGRÜ 1- Öğrenilecek olan öğreni 2- Arkadaş, refik
ÖGÜŞLÜ Övülen, methedilen, övülmeye layık
ÖGDÜ Övme, methiye
ÖGDÜM 1- Övülen, methedilen 2- Önce, öncelikli
ÖĞER Övücü, methedici
ÖĞLEŞ Akıl birliği, fikir birliği
ÖĞREK Toplantı yeri, cemiyet , dernek
ÖĞREN Öğrenmekten
ÖĞRET Gelenek, terbiye
ÖĞREYÜK Gelenek, görenek, terbiye
ÖĞRÜK Munis, cana yakın, el üstünde tutulan
ÖĞRÜNÇ 1- Deneyimli, bilgili, öğrenmiş, ders almış, yetişmiş 2- Hoşnutluk, memnuniyet
ÖĞRÜNÇ TİGİN birl. Öğrünç/Tigin - Koço Uygurları prenslerinden
ÖĞTÜ Metih, övme, ululama
ÖĞTÜR Övme, methedici
ÖĞÜÇÜ Öğücü, methedici
ÖĞÜLMÜŞ Başarılı, destekli, öğülmeye layık
ÖĞÜN 1- Öğünmek. . den öğün! 2- İtina, dikkat 3- Sıra, defaat
ÖĞÜNALP birl. Öğün/Alp
ÖĞÜNBAY birl. Öğün/Bay
ÖĞÜNÇ Övünç, iftihar, övünme gerekçesi, iftihar vesilesi
ÖĞÜNÇ TİGİN birl. Öğünç/Tigin
ÖĞÜNÇ ALP birl. Öğünç/Alp
ÖĞÜNÇBÖRİ birl. Öğünç/Böri
ÖĞÜNÇEK Öğünmeye değer, öğünme nedeni
ÖĞÜNMÜŞ Övünmüş, övünmeyi haketmiş, gururlu
ÖĞÜNÜR Gururlu, mağrur
ÖĞÜR Öğer
ÖĞÜT 1- Anlayış, kavrayış 2- Nasihat, tavsiye, deneyim aktarımı
ÖĞÜTAL birl. Öğüt/Al
ÖK (ög) 1- Öz, doğuş, oluş, gelişme 2- Zeka, bilme, us, yetenek, ana, doğuran
ÖKÇİ Okeci, çağırıcı, davet edici, davetiye veren kişi
ÖKÇİ KAZAN birl. Ökçi/Kazan - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey
ÖKÇÜR Zeki, anlayışlı
ÖKE Dahi, yanılmaz, bilge, çok akıllı
ÖKEALP birl. Öke/Alp
ÖKEBAY birl. Öke/Bay
ÖKEBUĞA birl. Öke/Boğa
ÖKER Dahi, süper zeka
ÖKERMAN Dahi, bilge, yanılmaz
ÖKETAY birl. Öke/Tay
ÖKETAY KAAN birl. Öketay/Kaan - Çengizliler devleti kağanı. Çengiz Kaan’ın oğlu
ÖKETİMUR birl. Öke/Timur
ÖKLÜ 1- Dahi, akıllı 2- Egemen, denetimci
ÖKSÜM Arzu, murat
ÖKSÜZ Desteksiz, arkasız, oluşumsuz, gelişmeye engel durumu olan, (Halk arasında, anası olmayan, ölen ya da ayrı olan çocuklar için de bu adın kullanılmasındaki neden, ananın, çocuğun yetişme ve gelişimindeki önemine atfendir. )
ÖKTE 1- Ökeli, akıllı, dahi, yanılmaz, deneyimli, bilgili 2- Azametli, gösterişli
ÖKTE ALP birl. Ökte/Alp
ÖKTEBAY birl. Ökte/Bay
ÖKTEBUĞA birl. Ökte/Boğa
ÖKTEKARA birl. Ökte/Kara
ÖKTEKOCA birl. Ökte/Koca
ÖKTEM 1- Akıllı, bilge 2- Asi, başına buyruk, pervasız 3- Meşhur, gösterişli 4- Bahar, ilk yaz
ÖKTEN 1- Akıllı, bilinçli 2- Kahraman, cesur, korkusuz, başına buyruk
ÖKTÜ (Öğdü)
ÖKÜÇ 1- Çok, çokluk, bolluk 2- Akıl, us, bilinç
ÖKÜN Kendine dönüş, öze dönüş
ÖKÜNMÜŞ Özüne bağlı, özüne dönen
ÖKÜŞ 1- Çok, çokluk, bolluk, bereket 2- Akıl, bilinç, bilinçli
ÖKÜŞ KARA AÇKI birl. Öküş/Kara/Açkı mec. Keskin zekalı - Göktürkler dönemi beylerinden Kürşad’ın kırklarından
ÖKÜZ 1- Irmak, nehir, büyük akarsu 2- Uzman, bilge, ehil, dahi 3- Öküz (Şamanist gelenekte, tüm boyları içine alan, ortak soy totemi) Bu yüzde, Oğuz adının buradan gelebileceğini söyleyen bilim adamları var. Bilindiği gibi, Oğuz’un en büyük ve en belirgin özelliği, bütün Türk boylarını bir araya getirip tek devlet çatısı altında toplamasıdır.
ÖLÇER 1- Mühendis 2- ağırbaşlı, ölçülü 3- Savaş buyruğu, saldırı buyruğu
ÖLÇÜM 1- Adap, usul, erkan, yol 2- Ağırbaşlılık
ÖLMEZ 1- Dirayetli, dayanıklı 2- Çok sevilen, unutulmaz, iz bırakmış
ÖN 1- Doğu, güneşin doğduğu yön 2- İlk, başlangıç, doğuş, meydana geliş 4- İlke, öncelik, prensip, temel
ÖNAL birl. Ön/Al Öncü, lider, önde olan
ÖNALAN birl. Ön/Alan, lider, öncü
ÖNALDI birl. Ön/Aldı, lider, öncü
ÖNALP birl. Ön/Alp
ÖNAY birl. Ön/Ay
ÖNAYDIN birl. Ön/Aydın
ÖNCEK Önce, önceki, selef
ÖNCEL 1- Selef, daha önceki 2- Önde olan, öncü, rehber 3- Öncelikli, imtiyazlı
ÖNCELİK İmtiyaz, torpil
ÖNCÜ 1- İlk, orijinal 2- Lider, yol açan, önde olan
ÖNCÜBAY birl. Öncü/Bay
ÖNCÜBEK birl. Öncü/Bek
ÖNCÜER birl. Öncü/Er
ÖNCÜL 1- Öncü, önde, rehber 2- Birinci, ilk
ÖNÇEK Öncek, önceki, selef
ÖNDAŞ Aynı öncelikte, aynı imtiyazı paylaşan
ÖNDE Öncü, önceki
ÖNDEGÜN birl. Önde/Gün 1- Önemli gün 2- Önceki gün
ÖNDER Önde olan öncü, lider
ÖNDEŞ Yol açan, rehber, mihmandar
ÖNDÜÇ Öncü, mihmandar
ÖNDÜL 1- En önde, en öndeki, öncü 2- Öncelik, imtiyaz
ÖNDÜN 1- Peşin, peşinat 2- Önde, önde gelen - Kırgızların, Togay, Bugu ve Tokum oymakları dip dedelerinden
ÖNE İleri, ileride, ötede
ÖNEK Dayanak, direk, destek
ÖNEL 1- Usta, uzman, pir 2- Vade, mühlet
ÖNEM Öncelik, imtiyaz, değer, kıymet, hassasiyet
ÖNEN 1- Önde olan, öne geçen 2- Bağlılık, sadakat
ÖNER birl. Ön/Er Öncü, rehber, kılavuz - Salçuklular (Melikşah) dönemi, komutanlarından
ÖNEY 1- Öne geçen, önde gelen 2- Yükseklik, balagat
ÖNG İlk, birinci, başta gelen
ÖNGAY birl. Öng/Ay
ÖNGEL 1- Ağırbaşlı, olgun 2- Öncü, öncülük eden
ÖNGEN 1- Zafer, utku 2- Uzun boylu, levent
ÖNGER Hiddetli, asabi
ÖNGİ (Öngü) 1- Değişik, farklı, sıradışı 2- Önce, öncelikli
ÖNGÜÇ 1- Öncü, kılavuz 2- Atak, atik, hareketli 3- Delil, kanıt, isbat
ÖNGÜK Yastıkların ucuna yapıla işleme
ÖNGÜL Yol gösteren, ön ayak olan
ÖNGÜN birl. Ön/Gün
ÖNİL birl. Ön/İl
ÖNKUL birl. Ön/Kul
ÖNKUZU birl. Ön/Kuzu mec. Kurban, kurbanlık
ÖNSAY birl. Ön/Say
ÖNSOY birl. Ön/Soy
ÖNÜÇ Önce, önceki, selef
ÖNÜM 1- Birinci, ilk 2- Hasılat, ganimet, kar
ÖNÜR Başlangıç, siftah
ÖNÜRT Önce, öncelik
ÖNÜT Önce, öncelik
ÖPGİNE Öpücük, buse
ÖPKE İç geçirme, öfke, hırs
ÖPÖZ Can, ruh, nefs
ÖRÇÜM Üreyiş, gelişim, büyüme
ÖRÇÜN İpten örülmüş merdiven
ÖREN 1- Örme yapan, örücü 2- Eskiden kalma kalıntı, kalıntı kent ya da mezar
ÖRGE 1- Örnek, motif, örgü örneği 2- Şahika, yükseklik
ÖRGEN 1- Örülü ip, urgan 2- Keçi kılından yapılan ip
ÖRGÜÇ 1- Dokuma aleti, dokuma tezgahı 2- Mevki, mertebe 3- Tümsek, tepe
ÖRİKLİ Şeciyeli
ÖRKEN 1- Urgan, örülü ip 2- Fidan
ÖRKİN 1- Fidan 2- Taht, tahtırevan
ÖRNEK Numune, standart, ölçü
ÖRPEN 1- Örtülü, kapalı, gizli 2- Alev, alev ışığı - Göktürkler dönemi bey ve komutanlarından
ÖRS Üzerinde metal maden dövülen demir kütle mec. Dayanıklılık
ÖRTE Örtü, örtülü
ÖRTGÜN Samanı ayrılmış, harmanlanmış tahıl
ÖRTÜN Omuz üstüne alınan örgülü giyecek, pelerin
ÖRÜÇ Örgü malzemesi, dokuma tezgahı
ÖRÜM Çit, ağıl
ÖRÜN 1- Saç örgüsü, belik 2- Beyazlık, temizlik 3- Gökyüzünün bulutsuz hali 4- Ürün, hasılat
ÖRÜNHAN birl. Örün/Han - Hiyve hanlığı hanlarından
ÖRÜNAY birl. Örün/Ay
ÖRÜNBAY birl. Örün/Bay
ÖRÜNDÜ Arı, temiz, saf, pakize
ÖRÜNDÜL 1- Seçkin, güzide 2- Saf, temiz, pak
ÖRÜNER birl. Örün/Er
ÖRÜNG (Örün)
ÖS Gerçek, hakiki
ÖSRÜK 1- Mert, özü sözü bir 2- Esrik, kendinden geçmiş, sermest
ÖSTERİŞ Fantezi, hayal, fantastik
ÖTEMİŞ (Ödemiş, otamış) - Türkmenlerin, Teke oymağı dip dedelerinden
ÖTER 1- Ricacı, yakaran 2- İleri, ileri geçmiş 3- Çığırıcı, ötücü, okuyucu
ÖTGEN Geçmiş, aşmış, ötede olan
ÖTGÜR Delici, delip geçen
ÖTİLİG İtibarlı, saygıdeğer, muhterem
ÖTKER 1- Ricacı, duacı 2- Geçici, fani
ÖTNÜ Rica, yakarı, istirham
ÖTÜG (Ötük) Arz, niyaz, rica, dua, dilek
ÖTÜGEN (Ötüken)
ÖTÜKEN 1- Ricacı, duacı, niyazcı, Tanrıya yakaran 2- Geçmiş, mazi, onurlu ve öğünçlü mazi - Türklerin, ilk başkentlerinden. Tanrının, Türklere armağan ettiğine inanılan, kutsanmış, ormanlık, dağlık bölge
ÖTÜN 1- Ödün, verme, bağış, mağfiret 2- Yakarı, yalvarış, niyaz
ÖTÜNÇ 1- Rica, dilek, maruzat, istirham 2- İltimas, tarafgirlik
ÖTÜNÇ TİMUR birl. Ötünç/Timur - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
ÖVET Öğüş, övgü, methü sena
ÖVGÜ Övme, methetme
ÖVGÜN Övülen, övülmeye layık
ÖVÜÇ Övünç, iftihar
ÖVÜL Övülen, övülmeye layık
ÖVÜLAY birl. Övül/Ay
ÖVÜNÇ Övülmeye yol açan davranış, gurur ve onur kaynağı
ÖVÜT Öğüt, nasihat
ÖYKE Öfke, hiddet, hınç
ÖYKÜ 1- Taklit, benzeme, benzetme, 2- Hikaye
ÖYKÜNÇ Eğilim, benzeme, taklit etme eğilimi
ÖYLEK Zaman, devir
ÖYÜK Coşku, coşkunluk, tezahürat
ÖZ Kişinin "ben" derken, anlatmak istediği, tinsel varlık. 1- Ben, tin, can, ruh, gönül 2- Asıl, esas, temel, unsur 3- Şahsi, kişisel, kendi, kendine aitlik 4- Uz, uzluk, ustalık 5- Dere, ırmak
ÖZAK birl. Öz/Ak mec. Soylu
ÖZAL birl. Öz/Al
ÖZALP birl. Öz/Alp
ÖZALTAN birl. Öz/Altan
ÖZALTAY birl. Öz/Altay
ÖZAPA birl. Öz/Apa - Yenisey yazıtlarında adı geçen bir bey
ÖZATAY birl. Öz/Atay
ÖZAY birl. Öz/Ay
ÖZBALA birl. Öz/Bala
ÖZBARS birl. Öz/Bars
ÖZBAY birl. Öz/Bay
ÖZBEGÜM birl. Öz/Begüm
ÖZBEK birl. Öz/Bek mec. Cesur, kendine güveni tam
ÖZBEK HAN birl. Özbek/Han (. . Bazı kaynaklarda, " Uzbek Han " olarak da geçer) - 1- Timur Kürkan Han’ın torunlarından ve Özbek hanlığının kurucusu 2- Altınordu hanlarından. Toktay Han’ın torunu
ÖZBEKER birl. Öz/Beker
ÖZBERK birl. Öz/Berk
ÖZBEY birl. Öz/Bey - Mısır- Türk kölemenleri devleti, bey ve komutanlarından
ÖZBEY TİMUR birl. Özbey/Timur - Timur Kürkan Han dönemi, bey ve komutanlarından
ÖZBİKE birl. Öz/Bike
ÖZBİL birl. Öz/Bil
ÖZBİLGE birl. Öz/Bilge
ÖZBİLGE BEGÜM birl. Özbilge/Begüm - Uygurlar (Bayan Çur Kağan) dönemi saray hanımlarından
ÖZBİLİR birl. Öz/Bilir
ÖZBİR birl. Öz/Bir mec. Soylu
ÖZBOĞA birl. Öz/Boğa
ÖZBÖRİ birl. Öz/Böri
ÖZBUKA birl. Öz/Boğa
ÖZÇAĞ birl. Öz/Çağ
ÖZÇAĞAN birl. Öz/Çağan
ÖZÇAKA birl. Öz/Çaka
ÖZÇAKIR birl. Öz/Çakır
ÖZÇELİK birl. Öz/Çelik
ÖZDAL birl. Öz/Dal
ÖZDEK 1- Madde, temel, asıl, yapı, kuruluş, oluş, oluşum 2- Beden, vücut 3- Ağacın, köküne yakın olan kısım
ÖZDEL 1- Soylu 2- Armağan, hediye
ÖZDEMİR birl. Öz/Demir - Otmanlılar (Kanuni Süleyman) dönemi, Yemen valisi
ÖZDEN 1- İçten, samimi 2- Ender rastlanan, olağanüstü 3- Akraba, hısım 4- Armağan, hediye
ÖZDEYİŞ birl. Öz/Deyiş
ÖZDOĞAN birl. Öz/Doğan
ÖZDOĞDU birl. Öz/Doğdu
ÖZEK 1- Temel, asıl, üs, merkez 2- Can, ruh, gönül
ÖZEL 1- Ayırt, fark, farklılık 2- Uzman, usta, kalifiye 3- Kişiye özgü, kişisel
ÖZEN 1- İçten, samimi 2- Dikkat, itina, emek, heves 3- Irmak, küçük akarsu - Kırgız oymaklarından
ÖZENÇ 1- Gıpta, heves, iştiha 2- Direnç, gayret, dikbaşlılık
ÖZER birl. Öz/Er
ÖZERK birl. Öz/Erk Kendine egemen, kendine sözü geçen
ÖZERKE birl. Öz/Erke
ÖZGE Ben’in karşıtı. Başka, öteki, yabancı, , gayrı
ÖZGEL Öze ait, özden gelen, samimiyet
ÖZGERİŞ 1- Hayal, kugu, fantezi 2- Devrim, başkaldırı
ÖZGÜ Öze ait, özle ilgili, ait, has, mahsus
ÖZGÜN Öze ait, özüne ait, orijinal, kendine has
ÖZGÜR Hür, bağımsız, kendinden başkasını dinlemez
ÖZGÜVEN birl. Öz/Güven Cesaret, kendine güvenme, kendinden emin olma, kendinden bilgi, beceri ve konumundan kuşku duymama
ÖZHAN birl. Öz/Han
ÖZİ Fert, Şahıs
ÖZİÇ Varlık, şahsiyet
ÖZİL birl. Öz/İl mec. Anayurt
ÖZKAN birl. Öz/Kan
ÖZKARAY birl. Öz/Karay
ÖZKER 1- Ulu ruhlu kişi 2- İylik sever, hayırsever
ÖZKONUK Can, ruh
ÖZLEK 1- Üretken, münbit 2- Felek, talih 3- Özel, şahsi, kişisel
ÖZLEM 1- Öz’ün ilgisi, ilgi duyarak yönelişi, hasret 2- Özel, hususi, kişisel
ÖZLEN 1- Özlenen, aranan 2- Dürüst, özü sözü bir 3- özel, hususi, kişisel
ÖZLEŞ Kendine dönüş, kendinden veriş
ÖZLÜ Orijinal, sağlam
ÖZLÜK Şahsi, özel, kişisel
ÖZMEN Dürüst, özü sözü bir
ÖZRÜM Seçkin, seçilmiş
ÖZTAN birl. Öz/Tan
ÖZTAŞ birl. Öz/Taş
ÖZTAY birl. Öz/Tay
ÖZTEKİN birl. Öz/Tekin
ÖZTİMUR birl. Öz/Timur
ÖZTİN birl. Öz/Tin
ÖZTÜRK birl. Öz/Türk
ÖZÜBİR birl. Özü/Bir
ÖZÜÇ Vücut, gövde, endam
ÖZÜM Kendine katma, kendine çekme, kendinden yapma
ÖZÜREK birl. Öz/Ürek
ÖZVEREN birl. Öz/Veren mec. . . . Fedakar, fedai
ÖZVERİ birl. Öz/Veri . . . Fedakarlık
PARS Leopar - Göktürkler devleti, bey ve komutanlarından
PARS OKTAY birl. Pars/Oktay - Mısır- Türk kölemenleri devleti, vali ve komutanlarından
PARSAK 1- Acıma duygusu, merhamet 2- Porsuk
PARSALP birl. Pars/Alp
PARSAY birl. Pars/Ay
PARSBAY birl. Pars/Bay
PARSBEG birl. Pars/Beğ
PARSER birl. Pars/Er
PARSTİMUR birl. Pars/Timur
PAŞA Baş komutan, general. ( Bu sözcük, bazı dilbilimcilerimize göre, Baş-Şad, bazılarına göre de Baş- Ağa birleşimi ve zamanla ağız değişimiyle bu biçime gelmiştir.
PEÇEN Çayır, çimen, çayırlık, otlak
PEÇENEK 1- Otlak, çayırlık 2- Bacanak - Önceleri, Balkaş gölü cıvarında yaşarlarken, sonradan göç ederek, Avrupa ve Balkanlar bölgesine yerleşmiş bir Türk Boyu
PEK 1- Ber, katı, sıkı, sert, kuvvetli, dayanıklı 2- Bey sözcüğünün, değişik ağız ayrılığı Bek, beg, beğ, bey vb. - Uygur kağanlarının ünvanlarından
PEKAY birl. Pek/Ay
PEKBOĞA birl. Pek/Boğa
PEKDOĞDU birl. Pek/Doğdu - Gazneli Mahmud Han’ın bey ve komutanlarından
PEKER birl. Pek/Er
PEKHAN birl. Pek/Han
PEKİŞ Sıklık, sertlik, pekişmişlik
PEKKAN birl. Pek/Kan
PEKTEKİN birl. Pek/Tekin - Salçuklular dönemi, komutanlarından ve Musul atabeylerinden
PELEN İyi, ehven
PELİN Acı ve keskin kokulu bir yayla çiçeği
PELİT Meşe ağacının çiçeği
PERİNÇEK (Berincek) 1- Sadık, içten bağlı 2- Fedakar
PINAR Kaynak, kaynarca, göze
PIŞGAN Olgun, pişgin
PİŞKİN Olgun, kamil, pişmiş
PORSUK (Borsuk) Tilki büyüklüğünde, kürkünden yararlanılan bir hayvan - Salçuklular dönemi, bey ve komutanlarından
PUSAT (Busat, basat) 1- Silah 2- Zırh, koruyucu
PUSAT ALP birl. Pusat/Alp
PUSAT HAN birl. Pusat/Han - Karakıtaylar hanlarından
PUSATAY birl. Pusat/Ay
PUSUG Pusu
PUSUN Pusu, pusma, sinme
PUSUNÇ İltica, sığınma, sinme, pusma, sığınmış, mülteci
PÜSKÜL Sarkık, asılı duran süs, aksesuar
SABA (Sava) 1- (Sapa, sopa) Sopa, değnek, savma aleti, savaş aleti (. . Arapçadaki "sabaa" değil!) 2- Söz, iddia, hitap
SABACI 1- Sopacı, sopayla döğüşen 2- Konuşmacı, hatip
SABAK (Savak) 1- Sopa, cop sopa kullanan, dövüşçü, sopa ile döğüşen 2- Kımız saklamak için beygir derisinden yapılan tulum
SABAKKARA birl. Sabak/Kara - Huayka hanlığının son hanlarından
SABAR 1- Sapar, savar, döver, sopayla döven 2- Savar, savaşır, savaşçı 3- Hatip, konuşmacı - Kırgızların, Togay ve Sarı oymakları, dip dedelerinden
SABAY birl. Sav/Ay - 1- Koço uygurları dönemi beylerinden 2- Kırgızların, Edigene oymağı dip dedelerinden
SABI 1- Sopa, cop 2- Savaş, döğüş 3- Söz, sohbet
SABIBOĞA birl. Sabı/Boğa - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
SABU 1- Sopa, cop, değnek 2- Savaş, döğüşçü, döğüş ustası, savaşçı
SABUTAY (Subutay, Sabotay) birl. Sabu/Tay – Saba/Tay - Türk ve dünya tarihinin en büyük generali. Bir savaş dehası. Çengiz Kaan’ın ünlü komutanı ve yakın arkadaşı. 35 ayrı ulustan, çeşitli ordularla, 65 savaş yapan ve hepsinden zaferle ayrılan bu olağanüstü kişi için Avrupalı tarihçiler bile hayranlıkla bahsedip, " Ne İskender, ne Sezar, ne de Napolyon, bu kişinin yanında ölçü olamaz ve hepsi sönük kalır" derler.
SAÇA Saçı, bahşiş, armağan
SAÇABEK (Saçıbek) birl. Saçı/Bek - Çengiz Kaan dönemi beylerinden
SAÇAN 1- Cömert, dağıtan, harcayan 2- Yayıncı, yayın yapan
SAÇI 1- Armağan, bahşiş 2- Adak, inanç gereği dağıtılan nesne - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
SAÇILIK Armağan, hediye, bahşiş
SAÇIBEGÜM birl. Saçı/Begüm
SAÇUĞ (Saçı, Saçuk)
SAÇUK 1- Eli açık, cömert 2- Armağan, bahşiş 3- Aleni, saklısız, gizlisiz
SADAK Okların, içinde muhafaza edildiği torba ok torbası
SADAKBAY birl. Sadak/Bay
SADAKBEĞ birl. Sadak/Beğ - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
SADU İyi, çok iyi, ala
SAGAY 1- Düşünceli, Düşünen, sakınan 2- Özleyen, özlemiş, özlem - 1- Kazakların, Kiçiyüz ve Bayoğlu oymakları dip dedelerinden 2- Altay Türkleri oymaklarından
SAGIM 1- Emel, arzu, Murat 2- Düşünce, fikir, düşünceli, fikir sahibi 3- Sağlamlık, dayanıklılık
SAĞIMBAY birl. Sagım/Bay
SAGIN 1- Özlem, hasret 2- Düşünce, plan, tasarım 3- Davet 4- Kıvılcım
SAGINÇI Sagınan, düşünen, özleyen, sakınca duyan
SAGU Ağıt, mersiye
SAGUN (Sagın)
SAGUNDU Özlenen, düşünülen, kollanan
SAGUNDUK Özlenen, düşünülen, özlemeye değer
SAGUNUR Düşünce, tasarım
SAĞ 1- Sağlık, dirilik, canlılık, yeterlilik 2- Akıl, fetanet 3- Doğruluk, inanırlık 4- Halis, saf, net
SAĞ BİLGE birl. Sağ/Bilge Doktor, sağlık uzmanı
SAĞAN Doğan türü, yırtıcı avcı bir kuş
SAĞANAK Sağnak, sert ve hızlı yağan yağmur
SAĞANBAY birl. Sağan/Bay
SAĞANÇIĞ Nefs, can, ruh
SAĞBİLİ birl. Sağ/Bili (Bilig) Sağduyu, hikmet
SAĞDAÇ Sağlıklı günlerin arkadaşı, can yoldaşı
SAĞDAK (Sadak)
SAĞDIÇ Sağdaç " Damadın en yakın, en güvenilir arkadaşı"
SAĞIK 1- Düşünceli, planlı 2- Sağ, diri, uyanık 3- Ateş, kıvılcım, ateşli
SAĞIM 1- Yaşam, sağlık 2- Serap, algın
SAĞIN 1- Düşünce, tasarım 2- Özlem 3- Ateş, kıvılcım
SAĞIN HAN birl. Sağın/Han - Kazak hanlarından
SAĞINÇ 1- Kurgu, hayal 2- Sakınca, mahsur, endişe 3- Özlem
SAĞIŞ Hesap, matematik, sayış
SAĞLAM Sağlıklı, güçlü, dayanıklı, dirençli
SAĞLI (Sağlık) Diri, canlı, sağlıklı
SAĞLICA(K) Sağlıklı, diri, esenlikli
SAĞMAN Sağlıklı, güçlü
SAĞNAK (Sağanak)
SAĞNAK ALP birl. Sağnak/Alp
SAĞNAK TEKİN birl. Sağnak/Tekin - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
SAĞNAK TİGİN birl. Sağnak/Tigin - Almalık devleti prenslerinden. Sonradan han oldu
SAĞNAK HAN birl. Sağnak/Han - Almalık devleti hanlarından
SAĞRAK İçki içilen kap, kupa, kadeh
SAĞRI 1- Sağrak 2- Sarı - Türkmenlerin, Ersarı, Teke ve Ok oymakları dip dedelerinden
SAĞŞAT birl. Sağ/Şad - Uygurlar döneminde, batı bölgesi ordularının komutanı
SAĞUNÇAK Ağıt, mersiye
SAĞUNMUŞ 1- Özlem içinde olan 2- Düşünen, düşünceli 3- Davet eden, davetkar
SAKA 1- Akıllı, arif 2- Düşünceli, kaygılı 3- Sakal 4- Saklı, saklayan, koruyan - Alper Tunga ve Tomris Hatunun da bağlı bulunduğu, en eski Türk boylarından. Halen Sibirya da yaşıyorlar
SAKAL Sakal - Altay Türkleri, Kişiler oymağı dip dedelerinden
SAKAR 1- Alnında beyaz lekesi bulunan at 2- Uğursuz, sakıncalı - Kırgızların, Mündi oymağı dip dedelerinden
SAKARALP birl. Sakar/Alp
SAKARBUĞA birl. Sakar/Boğa
SAKÇI Koruyucu, muhafız
SAKIK Çoban yıldızı
SAKIN 1- Düşünme, tasarım, kaygılanma, kaygıyı ortadan kaldırma eylemi 2- Saklama, koruma, esirgeme 3- Uzaklaşma, ayrılma
SAKINÇ Düşünce, kaygı
SAKIŞ Kaygı, endişe
SAKLI 1- Korunmuş, mahfuz, esirgenen 2- Zinde, dinç, sağlıklı
SAKLICA 1- Gizli, örtülü, korunan 2- Hazine, mücevher
SAKLIÇAK 1- Gizli, gizlenmiş, örtülü 2- Yaşam, sağlık, esenlik
SAKMAN 1- Uyanık, diri, sağlam 2- Sokman, dize kadar çıkan çizme - . . Doğu Türkistan’da, bir dönem hanlık da yapmış olan bir bey
SAKNI (Sakar) - Otmanoğullarının dip dedelerinden
SAKURBAY birl. Sakur/Bay
SAL 1- Saldırı, saldırmak 2- Salmak, bırakmak, azat etmek, serbestlik 3- göndermek, yaymak, ulaştırmak, uzatmak
SALAÇAK Salınan, bırakılan, salınmış
SALACUK Saldıran, saldırıcı, gönderici
SALAMAN Salınan, bırakılan, azat edilen, serbest, azade ( Bu sözcük de, Türkçe’den Farsça’ya geçerek, " Selman" biçimini almıştır.
SALAMIŞ 1- Saldıran, düşmana karşı hamle ve manevra yapan 2- İyi kılıç sallayan, silahşor 3- Salmış, köle azad etmiş
SALAMIŞ HAN Salamış Han - Mısır- Türk kölemenleri devleti hanlarından. Baybars Han’ın oğlu
SALANÇU Saldırgan, iyi kılıç kullanan
SALAR 1- Ordu sevk eden 2- İyi kılıç kullanan, silahşor - 1- Salçuklular dönemi, Azerbaycan atabeylerinden 2- Doğu Türkistan’da yaşayan bir oymak beyi
SALÇI 1- Salıcı, sevk edici 2- Salan, serbest bırakan 3- Karahanlılar döneminde, saray aşçılarının ünvanlarından - Göktürkler dönemi, bey ve komutanlarından
SALÇIKUT birl. Salçı/Kut - Altaylar, Kuntur oymağı dip dedelerinden
SALÇUK 1- Salınmış, azad edilmiş, saltuk, eski köle 2- Başına buyruk, bağımsız, otoriteye karşı çıkan 3- Saldıran 4- Silahşor, iyi silah kullanan 5- Küçük yel, esinti 6- Haber salan, mesaj yollayan - Oğuz boyuna bağlı bir oymak ve bu oymağın beyi olan Salçuk bey, kendinden sonra gelen torunları, Çağrı ve Tuğrul beyler tarafından kurulan devletin de adı olarak kullanılmıştır. Salçuklu devleti adını bu beyden almış, Çağrı bey, bu inceliğiyle de ayrı bir hayranlık uyandırmıştır.
Saldır Saldırı, hücum
SALDIRAN Hücum eden, asker sevk eden
SALDIRAY birl. Saldır/Ay
SALDIRGAN Saldırıcı, hücumcu
SALDIRI Hücum, taarruz
SALDIRMIŞ Hücum etmiş, taarruz etmiş
SALDUR Saldırı
SALDÜZ birl. Sal/Düz
SALGARA Salınmış, azade, başına buyruk, otorite tanımaz
SALGIN 1- Serbest, bağımsız 2- Serap, hayal
SALGUR Atak, tetik, saldırmaya hazır - Salçuklular dönemi, Tebriz atabeylerinden
SALGUT Mebus, vekil. Eskiden bir bölgeyi temsilen, Kağan’a (Başkente) gönderilen kişilere verilen unvan
SALIK 1- Vergi, vergi borcu, haraç 2- Haber, öğüt, tavsiye
SALIKÇU Haberci, öğütçü
SALIM 1- Serin esen yel, serinlik 2- Ferman, emirname 3- Üzüm demedi, salkım
SALIN 1- Serbest, serbestlik, salınma, boy gösterme 2- Jest, eda 3- salıncak
SALINAY birl. Salın/Ay
SALINMIŞ Serbest, azade, salaman
SALKIM Salınmış, sarkık
SALMAN (Salaman)
SALTUK 1- Serbest bırakılmış, azade, hürriyetine kavuşmuş eski köle 2- Başına buyruk, bağımsız - Salçuklular dönemi bey ve komutanlarından Sonraları "Saltukoğulları" beyliğinin kurucusu
SALTIN Yalnız, yalnızlık içinde, tek kalmış
SALTIK (saltuk)
SALTUK ALP birl. Saltuk/Alp - Batı Hunları dönemi bey ve komutanlarından
SALTUK BUĞRA birl. Saltuk/Buğra - Bazı tarih kayıtlarında, Karahanlı hanı, Satuk Buğra’nın bu ad ile zikredildiği de görülür.
SALUK (Salık) Serbest, azade, hürriyetine kavuşmuş - 1- Salçuklular dönemi, Erzurum atabeylerinden 2- Türkmenlerin, Bayramşahlı oymağı dip dedelerinden
SALUK BİKE birl. Saluk/Bige
SALUKBAY birl. Saluk/Bay
SALUK HAN birl. Saluk/Han
SALUKTAN birl. Saluk/Tan
SALUKTAY birl. Saluk/Tay
SALUM 1- Özgürlük, azat 2- Kılış, silah
SALUN 1- Jest, mimik, eda, cilve 2- Boy gösterme, ortaya çıkma
SALUNDU 1- Özgür, hür 2- Edalı, boy gösteren
SALUNDU TİGİN Salundu/Tigin - Koço Uygurları prenslerinden
SALUR 1- Saldıran, saldırgan, asker salan 2- Silahşor, iyi silah kullanan 3- Saldırma, kılıç, silah 4- Serbest, azade - Türkmen oymaklarından ve bu oymağın ilk beyi
SALUR HAN birl. Salur/han - Karahanlı hanlarından
SALUR KAZAN birl. Salur/Kazan - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey. Bayındır Han’ın torunu, Ulaş beğ’in oğlu
SAMSA Baklava türü bir hamur tatlısı
SAMSAMA (Samsa) - Otman beğ’in yakın silah arkadaşlarından
SAMUKA İnatçı, dirençli - Çengiz Kaan’ın askeri danışman ve komutanlarından
SAN Sanmak, saymak, var kabul etmek (. . Farsçadaki "şan" ile ilgisi yok)
SANAGA 1- Serap, hayal 2- Niyet, maksat
SANAĞ Hesap, matematik
SANAK Matematik
SANALP birl. San/Alp
SANAY birl. San/Ay
SANBAY birl. San/Bay
SANBERK birl. San/Berk
SANÇAK Ucu sivri mızrak
SANÇAR Saplayan, batıran, dürten, mızrak kullanarak sançan, sançıcı, iyi silah kullanan
SANÇARALP birl. Sançar/Alp
SANÇAR BARLAS birl. Sançar/Barlas - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
SANÇAR HAN birl. Sançar/Han - 1- Salçuklu hanlarından bu hanedanda, bu ad ile, iki ayrı han vardır 2- Çağatay hanlarından
SANÇARBAY birl. Sançar/Bay
SANÇARBEK birl. Sançar/Bek
SANÇAROK birl. Sançar/Ok
SANÇI 1- Ucu sivri demir, silah 2- Sivri bir aletin, vücuda değince verdiği acı 3- Acı duymak 4- Hayalet
SANÇIĞ Ucu sivri demir, kargı
SANÇIŞ Hamle, kılıç veya kargıyla yapılan dürtüş
SANDUGAÇ Bülbül
SANEK Hayran, meftun
SANER birl. San/Er
SANG San, düşünce var sayma
SANGI Hayal, serap
SANIR 1- Hayal 2- Burç
SANKUR Hayret, şaşkınlık
SANLAV Hürmet, saygı
SANLI 1- Sanıcı, düşünücü 2- Şüpheci
SANSAK Anlayış, intiba
SAPA 1- Sopa, değnek 2- Kılıç sapı, kabza 3- Aykırı, farklı, başka
SAPAK 1- Sopa 2-Aykırı, aykırılık
SAPAR 1- Sabar, döver, dövücü 2- Aykırı, farklı 3- Kabza
SAPARBAY birl. Sapar/Bay
SAPURLUŞ Devrim, ihtilal, ayaklanma, ayrılma
SARAR Saran, sarıcı, sarma eyleminde olan, ören, örücü - Türkmenlerin, Çavdur oymağı, dip dedelerinden
SARBAŞ birl. Sar/Baş - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Girey oymağı dip dedelerinden
SARGIN 1- Sevimli, sempatik, çekici 2- Sargı, sarılı, örülü
SARGUT 1- Güneş ışığı 2- Bağış, ihsan
SARI 1- Sarı renk, sarışın 2- Sarılı, sarılmış, saran, sarılma - Türkmenlerin, Çavdur ve Abıdal oymakları dip dedelerinden 2- Kırgızların, Bögü oymağı dip dedelerinden
SARIBAĞIŞ birl. Sarı/Bağış - Kırgızların, Togay oymağı dip dedelerinden
SARIBAŞ birl. Sarı/Baş - Kazakların, Kiçiyüz bölüğü Alimoğlu ve Karasakal oymakları dip dedelerinden
SARIBÖRİ birl. Sarı/Böri - Kırgızların, Togay ve Böri oymakları dip dedelerinden
SARICA Sarılı, sarı gibi, sarıya çalan - Kırgızların, Üçtamga oymağı dip dedelerinden
SARIÇUR birl. Sarı/Çur - Altayların, Çor oymağı dip dedelerinden
SARIG Sarılı, sarılmış, örgülü - 1- Kırgızların, Togay ve Buğu oymakları dip dedelerinden 2- Altayların, Sogay oymakları, dip dedelerinden 3- Türkmenlerin, Çavdur oymağı, dip dedelerinden
SARIL Sarılmaktan. . . sarıl, mec. Sevgili, saygılı, cana yakın
SARIM 1- Suyu süzmeye yarayan, ince dokuma 2- Sarma, sarılma
SARIP Sarp, dik, sarılı, çıkılması güç, yalçın
SARITÜRGİŞ birl. Sarı/Türgiz - 1- Uygurlar döneminde, Uygur kağanlığına bağlı bir uç beyi 2- Oğuz kolundan bir Türk boyu
SARKIZ birl. Sar/Kız - Tulay Han’ın evdeşi Mangu Han’ın anası
SARMAN (Sarıman) 1- Sarışın, sarıya çalan 2- Sıcak kanlı, cana yakın - Çağatay Han’ın oğullarından
SARMAŞIK Sarılı, sarpasarmış, sarılan
SARP (Sarıp)
SARPER birl. Sarp/Er
SARPTAŞ birl. Sarp/Taş - Kazak hanlığı, dönemi Kırgız asıllı bir bey
SARPTİMUR birl. Sarp/Timur
SARTIK 1- Sarılı, örgülü, örülmüş 2- Farklı, dikkat çekici
SARTUK (Sartık)
SARTUKHAN birl. Sartuk/Han - . . Altunordu hanlarından Batu Han’ın oğullarından
SARU 1- Sarı 2- Sıra dışı, farklı, dikkat çekici 3- Batı, batı yönü
SARUHAN birl. Saru/Han - 1- Salçuklular dönemi bey ve komutanlarından Manisa bölgesi fatihi. Daha sonraları kendi adıyla bir beylik kurdu 2- Harzem hanı Celaleddin’in komutanlarından
SARU HATUN birl. Saru/Hatun - Karakoyunlu hanlarından, Uzun Hasan’ın anası
SARU SALTUK birl. Saru/Saltuk - 1- Karahanlılar dönemi bey ve komutanlarından 2- Gökoğuz Türklerinin, Anadolu’dan bu günkü topraklarına, ilk göç eden kısmının başbuğu olan bey
SARUALP birl. Saru/Alp
SARUBATU birl. Saru/Batı - Otman beğ’in ağabeyi, Ertuğrul Beğ’in oğlu
SARUBATUR birl. Saru/Batur - Timur Kürkan Han dönemi beylerinden
SARUBAY birl. Saru/Bay
SARUBUĞA birl. Saru/Boğa - Kıpçak hanlarından
SARUBUKA birl. Saru/Boğa - Timur Kürkan Han dönemi bey ve komutanlarından
SARUCA 1- Bir sungur türü avcı kuş 2- Sarıya çalan, sarışın - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
SARUCABAY birl. Saruca/Bay
SARUER birl. Saru/Er
SARUKAN birl. Saru/Kan
SARUKUNİ birl. Saru/Kuni - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
SARUL Sarılı, sarılmış
SARULBAY birl. Sarul/Bay
SARULTAN birl. Sarul/Tan
SATI 1- Satık, satuk, satılmışın dişisi 2- Pazar yeri (Eski Türk geleneklerine göre, çocukları sık ölen ya da olmayan ailelerin, çocuğu olduğunda, yaşaması ve uzun ömürlü olması için, onu Tanrı’nın sevdiği, toplumun sevip saydığı, bir ulu kişiye ya da onun ruhuna, çocuğu koruması, manevi bir destek vermesi bakımından emanet edilmesi eylemine satma-satılma adı verilir. Çocuk erkekse, "Satılmış", kız ise "Satı" adı verilir. Bu gelenek, günümüzde de islami motifler içinde yine sürdürülmektedir. )
SATIBEGÜM birl. Satı/Begüm
SATIBİGE birl. Satı/Bige
SATIÇ 1- Satıcı, tüccar 2- Mertebe, rütbe
SATIK Satı, satuk
SATIKAY birl. Satık/Ay - Kırgızların, Murat Ali oymağı dip dedelerinden
SATIKBAY birl. Satık/Bay
SATIKER birl. Satık/Er
SATIKTAY birl. Satık/Tay
SATIKUL birl. Satı/Kul
SATILMIŞ Satı, satık - İlhanlılar dönemi bey ve komutanlarından
SATIM 1- Satıcığım 2- Ticaret
SATIMKUL birl. Satım/Kul - Kırgız oymak beylerinden
SATIŞGAN Satıcı, tüccar
SATUK Satı, satık, satılmış
SATUK BUĞRA HAN Satuk/Buğra/Han - Karahanlı hanlarından. Türk tarihindeki, ilk Müslüman olan Türk hanı. (İS 950) Türklerin, İslamiyet’e geçiş ve İslamiyet’in, Türkler arasındaki yayılma süreci bu kişi ile başlar. Daha önce budizme ilgi duyan, sonra Müslüman olan bu kişi, Müslüman olduktan sonra ilk iş olarak, adının başına "Abdülkadir" ünvanı alıp, hemen ardından da, bütün Türk devletlerinde geleneksel olarak var olan, " Oğuz Töresini ve Yasalarını" yürürlükten kaldırıp, yerine "Şeriat yasaları ve Arap fıkıhını" yürürlüğe koymuştur.
SATUKHAN birl. Satuk/Han
SATUKBARLAS birl. Satuk/Barlas - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
SATUN Satın alma, satın alma gücü, paha
SAV (Sava) 1- Mesaj, haber, yeni haber 2- İddia- isnat 3- Ün, san 4- Savaş, vuruşma, döğüş 5- Öykü, atasözü, darbı mesel - Timur Kürkan Han dönemi bey ve komutanlarından
SAVA (Sav)
SAVACI (Savcı) - 1- Ergenekon destanında adı geçen, Böriteçine’nin oğullarından 2- Otman Beğ dönemi bey ve komutanlarından
SAVAKUL birl. Sava/Kul
SAVAN 1- Savıcı, savaşçı, def edici 2- Elçi, arabulucu
SAVANKUL birl. Savan/Kul
SAVAR Savaşçı, savıcı, defedici
SAVARU 1- Bahşiş, armağan 2- Geçici, muvakkat
SAVAŞ Harp, döğüş, vuruşma, savma, defetme
SAVAŞERİ birl. Savaş/Eri
SAVAŞGAN Savaşçı, cengaver
SAVBÖRİ birl. Sav/Böri
SAVCI (Savçı, savacı)
SAVCIAKA birl. Savcı/Aka - 14. yüzyılda, Anadolu’ya yerleşen, Moğol beylerinden
SAVCIALP birl. Savcı/Alp - Salçuklular dönemi, bey ve komutanlarından
SAVCIBAY birl. Savcı/Bay
SAVCIBEK birl. Savcı/Bey
SAVÇI (Savcı, savacı)1- Elçi, haberci, resul, sözcü 2- Savaşçı, cengaver 3- Ünlü, meşhur, ün salmış - 1- Otman beğ’in ağabeyi, Ertuğrul beğ’in oğlu 2- 1. Murat Hüdavendigar’ın küçük oğlu, Yıldırım Bayazıt’ın kardeşi
SAVDUK Uğurlama, veda
SAVGAT Armağan, bahşiş
SAVGU 1- Haraç, vergi 2- Şifa, derman
SAVKULİ birl. Sav/Kuli
SAVKUT birl. Sav/Kut
SAVRIN 1- Armağan, bahşiş 2- Ahd, azim
SAVRUK Savrulmuş, derbeder
SAVTAGI birl. Sav/Takı - Çengiz Kaan dönemi Kazak beylerinden
SAVTEKİN (Sav Tigin) birl. Sav/Tekin - Tuğrul Han döneminde, Gazneliler devletinden ayrılıp, Salçuklulara katılan bir bey
SAVTİMUR birl. Sav/Timur
SAVTUR Veda, uğurlama
SAVUN 1- Davet, çağrı 2- Savunma, savaş 3- Ağıt, mersiye, ölenlerin yiğitlik ya da hayırlı işlerini anlatmak için verilen yemek
SAVUAL birl. Savun/Al
SAVUNDUK Davetiye
SAVUNGAN Savunucu, savaşan, direnen, müdafi
SAVUNKUL birl. Savun/Kul
SAVUR Eli açık, cömert, hovarda
SAVURALP birl. Savur/Alp
SAVURBAY birl. Savur/Bay
SAVURKAÇ 1- Savurgan, hovarda, eli açık 2- Fırtına, katı yel
SAVUT 1- Koruyucu, koruyan, müdafi 2- Zırh, çelik yelek, demirağ
SAY (sag, sağ, sak, sayı) 1- Saygı, sayma, geçerli kılma 2- Düşünme, ölçme, seçme, tasarım, hesap, ödeşme 3- Taşlık yer 4- Zırh, göğüslük
SAYAK Saygılı, hürmetli - Kırgızların, Togay oymağı dip dedelerinden
SAYAN 1- Saygılı, saygıdeğer, saygıya layık 2- saygı gösteren, efendi, ağırbaşlı - Altay Türkleri oymaklarından
SAYBİL birl. Say/Bil
SAYDAM Saf, net, berrak, sayılabilen, açık, temiz, bilinen
SAYDUR Saygı duruşu, ihtiram duruşu - Kırgız oymak beylerinden
SAYGI 1- Hürmet, önem, değer, edep 2- Sayı, sayım, matematik
SAYGIN İtibarlı, hürmet gören, saygı gören, hatırı sayılır
SAYGINALP birl. Saygın/Alp
SAYGINAY birl. Saygın/Ay
SAYGINBAY birl. Saygın/Bay
SAYGINER birl. Saygın/Er
SAYGINKUL birl. Saygın/Kul
SAYGINKULU birl. Saygın/Kulu
SAYHAN birl. Say/Han - Altay destanlarında adı geçen bir kız
SAYHAN HATUN birl. Sayhan/Hatun - Timur Kürkan Han dönemi saray hanımlarından
SAYIL Seçilmiş, seçkin, sayılan, intihab edilen
SAYILGAN Sayılan, saygı gösterilen, mübeccel, muteber
SAYIM Saygı, saygı gösteriş - Altay destanlarında adı geçen bir bey
SAYIN 1- Seçkin, değerli, muteber, güzide, muhterem 2- Saf, halis, arı 3- Güzel, ender rastlanan - . 1- İlhanlılar (Bahadır Han) dönemi, bey ve komutanlarından 2-Altay destanlarında adı geçen bir bey
SAYINALP birl. Sayın/Alp
SAYINHAN birl. Sayın/Han - Altınordu hanlarından (Batu Han’ın öteki adı)
SAYIN KARA birl. Sayın/Kara - Yenisey yazıtlarında adı geçen bir bey
SAYINAY birl. Sayın/Ay
SAYINBATU birl. Sayın/Batu - Kıpçak Hanlarından
SAYIN BATUR birl. Sayın/Batur - Kazak hanlığı dönemi bey ve komutanlarından
SAYINBÖRİ birl. Sayın/Böri
SAYINDI Saygı duyulan, itibar gören, muhterem, saygın
SAYINER birl. Sayın/Er
SAYINTİMUR birl. Sayın/Timur
SAYIR İçinden su çıkan mağara
SAYIŞ Ödenek
SAYIT Saygın, muteber
SAYHAN birl. Say/Han
SAYKAN birl. Say/Kan
SAYKAL birl. Say/Kal
SAYKUL birl. Say/Kul
SAYKUT birl. Say/Kut
SAYLAK Sayılan, takdir gören, usta, uzman
SAYLIK Şeref, haysiyet, onur
SAYMAN Sayıcı, hesapçı, hesap ve sayı uzmanı, muhasib
SAYRI Üzgün, mahzun, yorgun ilgisiz
SAYTAŞ birl. Say/Taş - Kırgız oymak beylerinden
SAYVAN Gölgelik, kamelya
SAZAĞAN (Sazan) Soğuk yel
SAZAK 1- Sazlık, bataklık 2- İnce yağan kar 3- Ak bulut 4- Çok konuşan, geveze 5-Poyraz, soğuk esen yel 6-Sezgin, sezici, uyanık - Kazakların Ortayüz bölüğü oymaklarından
SAZAN 1- Soğuk esen yel 2- Sazlık, bataklık 3- Sezen, sezici - Kırgızların, Togay ve Girik oymakları dip dedelerinden
SEBE Sevgi, sevi - Altay Türkleri, Çor oymağı dip dedelerinden
SEBÜK Sevik, sevilen, sevgi gören
SEBÜK TEKİN birl. Sebük/Tekin (Sevük/Tekin)
SEÇEN 1- Titiz, seçici, ayırıcı 2- Konuşkan, hoş sözlü - 1- Yakut destanlarında adı geçen bir bey. Ulu Koyun’un babası 2- Çengizli hanlarından, Camuga’nın ünvanı
SEÇİL 1- Seçkin, güzide, seçilmiş 2- Farklı, olağanüstü
SEÇİLİR Seçkin, güzide
SEÇİLMİŞ Seçkin, güzide
SEÇKİN 1- Farklı, göze batan, olağanüstü 2- İtibar gören, muhterem 3- Peygamber, nebi
SEÇKİN ALP birl. Seçkin/Alp
SEÇKİN HAN birl. Seçkin/Han
SEÇKİNAY birl. Seçkin/Ay
SEÇKİNBAY birl. Seçkin/Bay
SEÇKİNBEĞ birl. Seçkin/Beğ
SEÇKİNER birl. Seçkin/Er
SEÇKİNKARA birl. Seçkin/Kara
SEÇKİNKAYA birl. Seçkin/Kaya
SEÇKİNSOY birl. Seçkin/Soy
SEÇKİNTAN birl. Seçkin/Tan
SEÇKİNTAY birl. Seçkin/Tay
SEGREK Seyrek, ender rastlanan
SEĞİRTGEN 1-Koşucu, atlet 2- Afacan, ele avuca sığmaz, tez canlı
SEĞREK Seyrek, nadir, az rastlanır - Dede Korkut destanlarında adı geçen bir bey. Eğrek’in ağabeyi, Usun Koca’nın oğlu
SEKİZ APA birl. Sekiz/Apa - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
SEKİZYİR birl. Sekiz/Yir - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
SEKMEN Seviye, mertebe
SELÇİK (Seligcik) 1- Temiz, pakize, namuslu, bakire 2- Küçük kılıç, bıçak 3- Açık, beliğ, fesahetli - 11. Kılıçarslan’ın kızlarından
SELÇİK HATUN Selçik /Hatun - . . Fatih Sultan Mehmed Han’ın kızlarından ve Karaca paşanın evdeşi
SELÇUK (Salçuk) (. . Bu ad üzerine bazı spekülasyonlar var. Bunun aslı "Salçuk" olmasına rağmen, Arap kayıtlarında, Selcuk ve Selcik olarak geçer. İran kayıtlarında ise Selçug, Selçuk olarak geçer ve hepsi de Türkçe ve yabancı dil uyumsuzluğunun tipik örneği, yanı sıra, alfabe farklılıklarından kaynaklanmaktadır.
SELEK Eli açık, cömert
SELEN 1- Salınan, sallanan, kıvrılan 2- Temiz, pak, namuslu, zarif, bakire 3- Fısıltı, hafif ses 4- Haber, havadis 5- Yılan (Tuva ve Çuvaş Türklerinde)
SELENGE Kıvrılan, kıvrık - Baykal gölüne dökülen, Türk dünyasının ünlü ırmağı
SELENGÜN birl. Selen/Gün
SELİG(Silig) 1- Namuslu, temiz, dürüst, pakize 2- Kibar, narin, zarif
SELİGÇİK (Selçik) Temiz, namuslu, bakire
SELİK (Selig)
SELİN 1- Selen, salınan, haber, fısıltı 2- Sülün kuşu
SEMİZ 1- İri yarı, şişman 2- Besili, bakımlı - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Nayman oymağı, dip dedelerinden
SENCER (Sançar) Bu sözcüğün aslı "Sançar" dır.
SENGER 1- Canavar, ejderha 2- Kale, burç
SENGİ Sevgi, sevi
SENGİSUN birl. Sengi/Sun
SENGÜN Ordu komutanı, general - Göktürkler ve Uygurlar döneminde, kullanılan askeri ünvanlardan
SENGÜN HAN birl. Sengün/Han - Çengiz Kaan dönemi, Nayman hanlarından Var han’ın oğlu
SEPİL 1- Yaygın, yayılmış, bulaşmış 2- Kale, hisar
SEPİN 1- Çeyiz, kalın 2- Yaygın, yayık
SEREDAY Yüzük, takı, aksesuar
SERİM 1- Gösteriş, teşhir 2- Sabır, metanet
SERİN 1- Gölge, gölgelik 2- Genişlik, gerilmişlik 3- Soğuğa yakın, hafif soğuk 4- Sabırlı, dayanıklı
SERİNAY birl. Serin/Ay
SERİNBAY birl. Serin/Bay
SERİNBEG birl. Serin/Beğ
SERİNGEN 1- Serince, serinleşmiş 2- Sabırlı, dayanıklı
SERİNGÜN birl. Serin/Gün
SEVAL birl. Sev/Al
SEVEN Sevmek. . . den sevgi sahibi, şefkatli, tutkulu
SEVENAY birl. Seven/Ay
SEVENGÜN birl. Seven/Gün
SEVER (. . Sevmekden)
SEVERGE 1- Dost, yakın, yaren 2- Aşk, sevgi, tutku
SEVERGÜN birl. Sever/Gün
SEVGİ Sevme eyleminin nüvesi
SEVİ Sevgi, sevgi eğilimi, sevgi yakınlığı
SEVİGEN Seven, sevgisini veren
SEVİK 1- Sevilen, sevgi gösterilen, sevgiye layık, sevgili 2- Dost, gönüldaş
SEVİK KÜL ERKİN Sevik/Kül/Erkin - Bilge Kağan dönemi, bey ve komutanlarından
SEVİL Sevilen, el üstünde tutulan
SEVİLAY birl. Sevil/Ay
SEVİLGEN Sevilen, aşırı ilgi gören
SEVİM Sempati, alım, çekicilik- sevgiye yol açan
SEVİM BİGE birl. Sevim/Bige - . . (Bazı tarih kaynaklarında, ünlü, "Siyun Bige" bu ad ile de geçmektedir. )
SEVİMLİ Çekici, sempatik
SEVİN Sevinç, mutluluk - Sasaniler’den, Miran Şah’ın evdeşi
SEVİNAY birl. Sevin/Ay
SEVİNÇ Neşe, coşku, sevinme duygusu, mutluluk
SEVİNÇ HAN Sevinç/Han - Oğuzname’de, Baydu Han’ın oğullarından
SEVİNÇBEK birl. Sevinç/Bek
SEVİNÇEK Sevinilecek şey, sevinç kaynağı
SEVİNDÜK Mutluluk, bahtiyarlık (Uzun süren bir çocuksuzluk döneminden sonra, çocukları olan ailelerin sık kullandığı, geleneksel adlardan) - Kırgızların, argın oymağı dip dedelerinden
SEVİNDÜK ALP birl. Sevindük/Alp - Otman beğ dönemi beylerinden. Samsama beğ’in kardeşi
SEVİNMİŞ Sevinçli, mutlu, mutlu olmuş
SEVİNTİ 1- Mutluluk, mutlu olmaya değen 2- Ferahlık, gevşeme, rahatlık, huzur
SEVTAP birl. Sev/Tap
SEVÜK Sevilen, sevgili, canan
SEVÜK ALP birl. Sevük/Alp
SEVÜKBAY birl. Sevük/Bay
SEVÜKBİGE birl. Sevük/Bige
SEVÜK TİGİN birl. Sevük/Tigin - Gazneliler devletinin kurucusu ve Gazneli Mahmud Han’ın babası
SEYHAN (Sayhan) - Kuman hanlarından
SEYİRTGEN Afacan, çalışkan, ele avuca sığmaz
SEYREK Az rastlanır, sıra dışı
SEZEK 1- Hassas, duygulu, ferasetli 2- Sezgi, anlayış, kavrayış, his
SEZEN Anlayan, kavrayan, hisseden
SEZENAY birl. Sezen/Ay
SEZENBAY birl. Sezen/Bay
SEZENER birl. Sezen/Er
SEZER Hassas, duygulu, fark edici
SEZGEK (Sezek)
SEZGİ İdrak, seziş, hissediş, ilham
SEZGİN Hassas, sezici
SEZGİNALP birl. Sezgin/Alp
SEZGİNAY birl. Sezgin/Ay
SEZGİNBAY birl. Sezgin/Bay
SEZGİNER birl. Sezgin/Er
SEZGİR Hassas, narin, alıngan
SEZGİŞ Hassas, alıngan
SEZİGEN Sezen, sezgin
SEZİK Sezgin, içli
SEZİKLÜ Tedbirli, sezici
SEZİM Hissediş, anlayış
SEZİMTAL Hassas, duygulu
SEZMİŞ İdrak eden, anlayan
SIBAK Sopa, değnek - Kazakların, Kiçiyüz bölüğü Bayoğlu oymağı, dip dedelerinden
SIÇMAZ (Saçmaz) Tutumlu, tedbirli - Türkmenlerin, Teke ve Toktamış oymakları, dip dedelerinden
SIDAL Muktedir, güçlü, egemen
SIGUN 1- Yabani geyik 2- Emek, zahmet, sıkıntı
SIĞIN Erkek geyik, Ala geyik
SIĞINAK Sıkı korunan, sığınılacak yer, yoğun ve katı olan yer
SIĞINDIK Bağlılık, sadakat
SIĞLAM 1- Sağlam, sıkı, yoğun 2- Sine, bağır
SIK Katı, yoğun
SIKI Katı, sıkılmış, yoğun
SIKILGAN Daralmış, daralan, sıkılaşan, utangaç
SIKIN 1- Keder, yas, üzüntü, sıkıntı 2- Alageyik
SILIV Temiz, pakize, bakire
SILKIM Cesur, gözükara
SIN 1- Deney, deneme 2- Endam, gösteriş
SINAÇI Hakem, sınayıcı
SINAĞ Sınav, imtihan, deneme
SINAK Deney, sınav, imtihan
SINAUVU Sınav, deney
SINAYÇI Hakem, sınayan
SINÇI Hakem, sınaçı
SINDIRAÇ Bülbül
SIRAY Çehre, yüz, beniz
SIRGA 1- Küpe, takı, aksesuar 2- Armağan, bahşiş 3- Halka, halkalı
SIRGALU Küpeli - Kazakların Uluyüz bölüğüne bağlı oymak beylerinden
SIRGATİGİN birl. Sırga/Tigin
SIRMA Sırlı, boyalı, gümüş tel
SIYKIM Sevgili, canan - Kazakların, Uluyüz bölüğü, oymak beylerinden
SIYLI 1- Sevimli, sempatik, muteber 2- Armağan
SIYLIHAN birl. Sıylı/Han
SIYLIK Armağan, bahşiş
SIYURGAL Armağan
SIZGIÇ Kalem, yazgaç
SIZIM Sızı, yakınma, hüzün
SİBEL 1- Buluttan ayrılıp henüz yere düşmemiş yağmur tanesi 2- Buğday, buğday tanesi
SİLGİ Arınma, temizlik, parlaklık
SİLİG 1- Temiz, namuslu, dürüst 2- El değmemiş, bakir, bakire 3- Tatlı dilli
SİNÇE Çehre, beniz
SİNGİL Küçük kız kardeş
SİNGİN Mahçup, sıkılgan
SİNGİAY birl. Singi/Ay
SİNKEL İmtiyazlı, ayrıcalıklı
SİNKİL İmtiyazlı
SİR 1- Şeciye, soy, kök 2- Birleşik, birleşmiş, müttehid
SİR YABGU KAĞAN birl. Sir/Yabgu/Kağan - Batı Göktürkleri kağanlarından
SİREK Zeki, akıllı
SİTACU Nazlı, narin, alıngan, hassas
SİYAVUŞ Sevimli, sempatik, sevgiye layık
SİYENDİ Sevilen, sevilmiş, sevgiye layık
SİYREK Az rastlanır, seyrek bulunur
SİYUN Sevim, sevimlilik, sempati, beğeni
SİYUN BİKE birl. Siyun/Bike (Sevim Bike) - . . Türk tarihinin ünlü kadın simalarından. Kazan hanlarının sonuncusu olan Uzamış Han’ın anası. Başından geçen olayların ilginç oluşu, adına destan yazılmasına neden olmuştur.
SİYURAN Utkan, muzaffer
SİYURGAL 1- Ödül, armağan, ödül alma 2- Madalya, askeri nişan
SİYURGATMIŞ 1- Düşmanı bozguna uğratmış 2- Başarılı, ödül ve övgü almış - 1- Kutluk devleti hanlarından 2- Karakıtaylılar devleti hanlarından 3- Timur Kürkan Han’ın komutanlarından ve Kazan valilerinden
SİYÜNÇ Sevinç, mutluluk - Şeyban hanlığı, hanlarından
SİZGEK Zeki, sezgin, müdrik
SİZÜÇEN Hassas, zeki, uyanık, akıllı
SOBAY 1- Bekar, yalnız, münferit 2- Silahını iyi kullanan, deneyimli asker, savaşçı
SOGUM (Sokum)
SOĞAY Sağlıklı, zinde, dinç - Yenisey ırmağı kıyılarında yaşayan, Altay Türkleri bölüğünden bir Türk oymağı
SOKMAN 1- Mert, dürüst 2- Diz kapağına kadar gelen uzun bir tür çizme (Türkmen çizmesi) - Artukoğulları beyliğinden. Artuk Beğ’in oğullarından
SOKULAG 1- Adak, kurban 2- Sokulgan, munis, cana yakın - Kırgızların, Manguş oymağı, dip dedelerinden
SOKULGAN Cana yakın, munis
SOKUM Kurban, adak
SOLAGAY 1- Solak 2- Ters, hiddetli, öfkeli
SOLAK 1- Asker yöneten, asker sevk eden (Sulag) 2- Sol el ve ayağını kullanan - Avar hanlarından. Bayan Han’ın, Bizans elçisi
SOLAŞIGLI Yararlı, çok yararlı, iş bitirici
SOLGUN Rengi kaçmış, yıpranmış, hüzünlü
SOLGUNAY birl. Solgun/Ay
SOLGUR (Salgur) Atak, saldırı
SOLHAN birl. Sol/Han
SOLIN Araştırmacı, meraklı
SOLMAGAN Canlı, ölümsüz, solmaz
SOLMAZ Canlı, diri, çekici
SOLMAZAY birl. Solmaz/Ay
SOLŞAD birl. Sol/Şad - Uygurlar döneminde, orduların sol cenahını yöneten komutanlara verilen bir askeri unvan
SOLTU Soludu, soluklu - Kırgızların, Togay oymağı, dip dedelerinden
SOLUK Nefes, can - Hazar imparatorluğu dönemi bey ve komutanlarından
SONAY birl. Son/Ay
SONER birl. Son/Er
SONGAR Sungur, şahin - İlhanlılar dönemi komutanlarından
SONHAN birl. Son/Han
SONUÇ 1- Son, bitim, kıyı 2- Uç, sınır, limit - Otmanlı ve Salçuklular döneminde, sınır karakollarında görev yapan kişiler verilen bir ad
SORGUÇ Başa takılan çelenk
SORGUN Söğüt türü bir ağaç
SOVAY (Sobay)
SOYAK birl. Soy/Ak
SOYALP birl. Soy/Alp
SOYAR birl. Soy/Ar
SOYARIK(Ğ) birl. Soy/Arık
SOYBARS birl. Soy/Bars
SOYBÖRÜ birl. Soy/Böri
SOYBUĞA birl. Soy/Boğa
SOYÇA Soylu, soyluca
SOYDAM 1- Soylu, soyunu düşünen 2- Ailesine bağlı, yuvasına bağlı
SOYDAN 1- Soylu, soylu bir aileden gelen 2- Hanedan, hanedanlık
SOYDAŞ Aynı soydan gelen, aynı soyun kişileri
SOYER birl. Soy/Er
SOYHAN birl. Soy/Han
SOYKAN birl. Soy/Kan
SOYKURT birl. Soy/Kurt
SOYKUT birl. Soy/Kut
SOYLAMIŞ 1- Soyunu çoğaltıp, kutsayan, örgütleyen 2-söz, söyleyen, konuşmacı, hatip
SOYLU Asil, asalet sahibi
SOYLUHAN birl. Soylu/Han
SOYON (Sayın) - Altay Türkleri, Kişiler oymağı, dip dedelerinden
SOYSAL birl. Soy/Sal 1- Ünlü, meşhur 2- Soylu, asil 3- Medeni, uygar
SOYTAN birl. Soy/Tan
SOYUAK birl. Soyu/Ak. . . Soylu
SOYUALP birl. Soyu/Alp
SOYUBAY birl. Soyu/Bay
SOYUER birl. Soyu/Er
SOYUHAN birl. Soyu/Han
SOYURGAL 1- Ödül, askeri ödül, madalya, nişan 2- Armağan, bağış, ihsan
SOYURGAT İhsan, bahşiş
SÖKE Diz üstü çöküş, çökme
SÖKMEN 1- Yiğit, gözükara, düşmana diz çöktüren, dize getiren, buyruğunu dinleten 2- Sokman, uzun çizme
SÖKMENBAY birl. Sökmen/Bay
SÖKÜR 1- Kızgın, hiddetli, kabarmış 2- Dize getiren, diz çöktüren, buyruğunu dinleten
SÖKÜRMÜŞ Dize getirmiş, baş eğdirmiş
SÖN Güçten kesilme, azalma
SÖNMEZ 1- Canlı, enerjik, ateşli, iddialı 2- Parlak, göz alıcı
SÖNMEZAY birl. Sönmez/Ay
SÖNÜ-k- Sönük, pasif, cansız, heyecansız
SÖYKEM Sempati, sevim, sevimlilik
SÖYLEM Anlatım, hitap, hitabet, demeç, izah
SÖYLENCE Efsane, mit, destan, lejant
SÖYÜ 1- Aşk, sevda 2- Sevinç
SÖYÜÇEN 1- Aşık, sevdalı 2- Sevinçli, mutlu
SÖYÜNDÜK Sevindik - Kazakların, Ortayüz bölüğü, Argın oymağı, dip dedelerinden
SÖZBAY birl. Söz/Bay Söz zengini, hatip, söz cambazı
SÖZBİR birl. Söz/Bir mec. Doğruluk, dürüstlük, söz birliği, sadakat
SÖZEÇEN (Sözen)
SÖZEN Hatip, konuşmacı
SÖZER birl. Söz/Er, mert, sözünün eri
SÖZERİ birl. Söz/Eri, mert, sözünün eri
SU 1- Sıvı 2- Asker, er, erat
SUAÇAR birl. Su/Açar
SUALP birl. Su/Alp
SUAT birl. Su/At
SUAY birl. Su/Ay
SUBAK Sopa, değnek, cop - Kırgızların, Togay ve Buğu oymakları, dip dedelerinden
SUBALA birl. Su/Bala
SUBAY birl. Su/Bay 1- Bilgili ve deneyimli asker 2- Hafif süvari, atlı asker 3- Bekar evlenmemiş (Anadolu ve Azerbaycan’da) 4- Çocuksuz, çocuğu olmayan ( Kazak ve Kırgızlarda)
SUBEG birl. Su/Bey
SUBEGÜM birl. Su/Begüm
SUBÖRİ birl. Su/Böri
SUBUTAY (Sabutay)
SUÇUR birl. Su/Çur
SUER birl. Su/Er
SUERİ birl. Su/Eri
SUGAY Aya benzer, ay parçası
SUĞUNÇAK Sığınak, sığınılacak yer, sine, bağır
SUKAN birl. Su/Kan
SUKTA Sıkıcı, ezici, acı kuvvete sahip
SUKTABUĞA birl. Sukta/Boğa - Uygur kağanlığı dönemi, bey ve komutanlarından
SULAK 1- Asker sevk eden, sefere çıkan 2- Sulu, verimli, münbit
SULAMIŞ (Sülemiş)
SULU ÇUR birl. Sulu/Çur - Göktürkler devleti, bey ve komutanlarından
SULU HAN (Sulu Kağan) birl. Sulu/Han - Bati Göktürklerine bağlı, Türgiş beylerinden. Arap işgallerine karşı, Türk topluluklarını örgütleyerek, bir çok direniş ve savaşlarda komutanlık etmiş ve Arapları yenerek, onların ilerlemeye ve yayılmalarını engellemiş bir . . . bey olan bu ulu kişi. Bilge Kağan’ın da dünürüdür.
SULUKAN birl. Sulu/Kan
SUN 1- Çağrı, davet 2- İncelik, nezaket 3- Vermek, ihsanda bulunmak
SUNA 1- Emsalsiz güzellik 2- Yeşilbaş ördeği
SUNAK Adak, kurban
SUNAR 1- Davetkar 2- Cömert, abadan
SUNAY birl. Sun/Ay
SUNAYAN Çığırıcı, davetkar
SUNÇA Sunak, adak
SUNÇAK Adak, kurban
SUNGU Bağış, ihsan, ikram
SUNGUN 1- Yetenek, yetenekli 2- Sunulan, adak, hibe - Çengiz Kaan’ın kayın eçesi ve Konrat oymağı beylerinden
SUNGUNALP birl. Sungun/Alp
SUNGUNAPA birl. Sungun/Apa - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
SUNGUR 1- Kartal 2- Şahin - Göktürkler dönemi beylerinden Kürşad’ın kırklarından
SUNGUR ALP birl. Sungur/Alp - Otmanlıların, (Otman ve Orhan beğ) dönemi bey ve komutanlarından
SUNGUR HAN birl. Sungun/Han
SUNGUR SANÇAR birl. Sungun/Sançar - Baybars Han’ın komutanlarından ve Halep valisi
SUNGURAY birl. Sungur/Ay
SUNGURBAY birl. Sungur/Bay - Salçuklular dönemi, atabeylerinden
SUNGURBEK birl. Sungur/Bek - . . Mısır- Türk kölemenleri devleti, Şam valilerinden
SUNGURCA Sungur yavrusu, küçük sungur
SUNGURTAN birl. Sungur/Tan - Otmanoğullarının dokuzuncu göbek dedelerinden
SUNGURTEKİN birl. Sungur/Tekin
SUNGURTİGİN birl. Sungur/Tigin - Dokuz Oğuz destanında adı geçen bir bey
SUNGURTİMUR birl. Sungur/Timur
SUNİÇİN birl. Sun/İçin
SUNKA Sunak - Oğuznamede adı geçen, Oğuz’un torunlarından
SUNKAK Sunak - Kulagu Han’ın komutanlarından
SUNKAR Sungur - Otmanoğullarının on ikinci göbek dedelerinden
SUNKUR Sungur - Salçuklular (Sançar Han) dönemi komutanlarından
SUNTAY birl. Sun/Tay - Kulagu Han’ın gençlik arkadaşı ve komutanlarından
SUNU İkram, davet, bağış, armağan
SUSKUÇAK Küçük, körpe - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
SUSÜ Sağlık, şifa
SUTAY birl. Su/Tay - Ertuğrul beğ’in amcalarından
SUTAY BAGATUR birl. Sutay/Bagatur - Çengiz Kaan’ın komutanlarından
SUTİGİN birl. Su/Tigin - Kürşad’ın ilk adı. Şad olmadan önceki ad ve ünvanı
SUTU BOĞDA Mübarek, Tanrısal, Tanrıdan gelen (Eski dönem Tanrı sıfatlarından) - Çengiz Kaan’ın ünvanlarından
SUVAN Savaşçı, cengaver - Kazakların, Uluyüz bölüğü, oymak beylerinden
SUVAR Bolluk, bereket - Uygur yazıtlarında adı geçen bir bey
SUVAT 1- Su kanalı 2- Suyun taksim edildiği yer
SUYUN (siyun, sevim) Sevimlilik, sempati, niyet
SUYUNÇUK 1- Sevinç, sevimlilik 2- Müjde
SÜRER birl. Su/Er
SÜÇÜG (Süçig) Tatlı, lezzetli, hoşa giden - Türkmenlerin, Yaymut, Atabey ve Küçük Tatar oymakları, dip dedelerinden
SÜDÜN birl. Süt/Ün, Soylu, temiz - Oğuzname’de adı geçen bir bey
SÜLEDİ Saldırgan, akın yapan, akıncı
SÜLEK Saldırgan, akıncı
SÜLEMİŞ 1- Akıncı, saldırgan, düşman üzerine asker yollayan 2- İyi silah kullanan, silahşor - 1- Mısır- Türk kölemenleri hanlarından. Baybars Han’ın oğlu 2- Salçuklular dönemi bey ve komutanlarından 3- Göktürkler dönemi bey ve komutanlarından
SÜLÜN Uzun kuyruklu, renkli bir kuş
SÜLÜNBİGE birl. Sülün/Bike
SÜNE Ruh, can
SÜNGÜ (Süngük) 1- Kesici ve delici, uzun bıçak 2- Kemik, kemik parçası, kemikle yapılan mızrak 3- Eskiden, mezar başlarına dikilen sırık
SÜNGÜBAY birl. Süngü/Bay
SÜNGÜK Süngü
SÜNGÜŞ Süngü darbesi, süngü hamlesi, süngüleme, savaş
SÜNGÜTAY birl. Süngü/Tay
SÜRÇEK Yemek, oyun ve eğlence için yapılan, gece toplantısı
SÜRÇÜK (Sürçek)
SÜREN 1- Asker sevk eden, savaşa asker yollayan 2- Haykırış, nara, savaş narası 3- Süs, makyaj
SÜRER 1- Asker sevk eden 2- Dölleyen, döl yapan
SÜRGİT 1- Payidar, kalıcı 2- Ulak, postacı
SÜRÜK (Sürek, sürdek, süren) - Babür han dönemi bey ve komutanlarından
SÜRÜN Süs, makyaj, makyaj malzemesi
SÜSÇEN Kargı ve kılıç saplamada usta olan kişi
SÜSMEN 1- Süslü, süsü ve süslenmeyi seven 2- Tos atan, toslayan - Karahanlılar dönemi komutanlarından
SÜSÜN Süslü, işveli, sempatik, çekici
SÜSÜN BİGE birl. Süsün/Bige - Timur Kürkan Han’ın gelini, Şahruk’un evdeşi
SÜVERCE Canan, aşık olunan, maşuka
SÜYEK Kemik, soy, sop
SÜYGEN Sevgili, canan
SÜYÜK Kemik, soy, oymak
SÜYÜM 1- Sevim, sempatik 2- Görüş, kanaat
SÜYÜN Sevim, sempati
SÜYÜNÇ 1- Sevinç, mutluluk 2- Müjde
SÜYÜNÇÜ (Süyünç) müjde
SÜYÜNÇÜK HAN birl. Süyünçük/Han - Babür Han dönemi, Taşkent hanlarından
SÜYÜRGE Toy, şölen, ziyafet
SÜYÜŞ Buse, öpücük
SÜZEM Diksiyon, söz söyleme ve konuşma ahengi
SÜZGE Tarak, çok ince dişli saç tarağı
SÜZGÜ 1- Tarak 2- Süzgeç
SÜZGÜN 1- Arınmış, süzülmüş 2- Mest, mahmur, kendinden geçmiş 3- Göz alıcı, alımlı, fettan
SÜZGÜTAY birl. Süzgü/Tay
ŞAD (Şat) 1- Ordu komutanı, general 2- Tigin, prens 3- Cesur - Göktürkler döneminde, Kağan sülalesinden olanlar, ordu içinde gösterdikleri yararlılıklara göre, yüksek düzeyde bir komuta kademesine geçince bu ünvanı alırlardı. Sonraları, Uygurlar ve Karahanlılarda da, bu unvan kullanılmıştır.
ŞADABEK birl. Şad/Bek - Kırgız oymak beylerinden
ŞADAPIT Şad’a bağlı birlik ve beyliklerin genel adı
ŞAKAR 1- Şakır, bülbül gibi öter 2- Çakar, cesur
ŞAKIBEK birl. Çakı/Bek
ŞAKIR 1- Öter 2- Çakır
ŞAKRU Çağrı, mesaj, davet
ŞAMAN Kam, baksı, büyücü, rahip
ŞANÇI Saplayıcı, iyi ok ve kargı kullanan, silahşor - Çengiz Kaan’ın komutanlarından
ŞANDA Alçak ve rutubetli yer
ŞANYU (Tanyu) Sonsuzluk, genişlik
ŞARA (Çara) Ufuk, ufuk çizgisi
ŞAŞ 1- Şiş, sivri uçlu, et pişirme aracı 2- Taş 3- Dış kısım, dışarı dışarıda kalan, taşra
ŞAŞLIK Şiş, şiş kebabı
ŞAYBAL Şımarık, nazlı
ŞAYLAN (çaylan) Nazik, kibar, neşeli, güleryüzlü
ŞAYLIĞ Şeref, onur
ŞEYBAN (Şeban, şıban, çıbın, zıbın) Sinek, haşarat - Oğuznamede, Oğuz Kağan’ın vezirlerinden
ŞIBAN (Çıbın, şeyban)
ŞIMGA Acele, aceleci
ŞORAMUN (Çoramun, çuramun) Ruhlarla ilgilenen, kötü ruhları kovan - Çengiz Kaan dönemi komutanlarından
ŞORAY birl. Çor/Ay
ŞORBEGÜM birl. Çor/Begüm
ŞORLAK Şorul, şorul akan su, çağlayan
ŞORYARUK birl. Çor/Yaruk
ŞÖLEN Yalnızca fakir ve kimsesizlere verilen toy, yemek ziyafeti, Bey yemeği
ŞUBAN (Şıban, şeyban)
ŞUMGA Aceleci, tez kanlı
ŞURLAK Çağlayan
ŞURLAYU Çağlayan
ŞÜYÜN Müjde